Okręty podwodne typu Orzeł – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu Orzeł
Rodzaj okrętu	SS
Kraj budowy	Holandia
Projekt	NeVeSBu i KMW
Stocznia	De Schelde, Rotterdamse
Zbudowane	2
Użytkownicy	Marynarka Wojenna
Służba w latach	1939-1969
Stracone	1
	Uzbrojenie:
	20 torped; 1 działo 105 mm; 1 działo AA 40 mm
Wyrzutnie torpedowe:; • dziobowe; • rufowe; • zewnętrzne	; 4 × 550 mm +; 4 × 550 mm; 1 poczwórna
Załoga	60 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1100 ton
• w zanurzeniu	1650 ton
Zanurzenie testowe	80 metrów
Długość	84 metry
Szerokość	6,7 metra
	Napęd:
	2 silniki wysokoprężne typu 6QD42Sulzer o łącznej mocy 4740 KM; nr. fabryczne 480, 481; 2 silniki elektryczne typu Brown Boveri o łącznej mocy 1100 KM.; 2 baterie akumulatorów razem 200 ogniw.
Prędkość:; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 19,44 węzła; 8,9 węzła
Zasięg:
• na powierzchni	7000 Mm przy 10 węzłach; 100 Mm przy 3 węzłach w zanurzeniu
	Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu Orzeł – typ dwóch okrętów podwodnych wybudowanych dla Marynarki Wojennej przez stocznie holenderskie De Schelde i Rotterdamse. Konstrukcja tych okrętów została opracowana przy współudziale specjalistów polskiej marynarki wojennej. W projekcie wykorzystano niektóre elementy konstrukcyjne wcześniejszego holenderskiego typu O 16, w tym zewnętrzne treningowe wyrzutnie torpedowe. Kadłub tych jednostek był w całości spawany, a wszystkie płaszczyzny sterowe sterowane były hydraulicznie. Według zamówienia, okręty miały mieć możliwość zanurzania na głębokość 80 metrów, podczas testów jednak osiągnięto głębokość 100 metrów^[1]. Projekt okrętów typu Orzeł, był podstawą opracowania bardzo podobnego projektu holenderskich okrętów typu O.19^[2]. Według niektórych źródeł, w stoczniach holenderskich zamówiono także dwa kolejne okręty, jednakże zamówienia nie zostały zrealizowane. Prawdopodobne nazwy tych okrętów to „Kuna” i „Łasica”^[3]. Dla informacji tej brak jest jednak potwierdzenia w innych źródłach.

Po niemieckiej inwazji na Polskę "Orzeł" przepłynął do sojuszniczej Wielkiej Brytanii i zatonął z niewyjaśnionych przyczyn na Morzu Północnym w czerwcu 1940 roku. „Sęp” został internowany w Szwecji, gdzie pozostał aż do końca wojny. Po powrocie do Polski służył w polskiej marynarce wojennej do 15 września 1969 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Orzel class for Poland. [w:] Dutch Export Submarines [on-line]. [dostęp 2011-05-27]. (ang.).
↑ Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact, s. 267
↑ Krzysztof Rokiciński: Okręty uniwersalne. Możliwości i ograniczenia. [w:] Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej [on-line]. Akademia Marynarki Wojennej, 2006. [dostęp 2011-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-16)]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85109-563-2.

[1] Orzel class for Poland. [w:] Dutch Export Submarines [on-line]. [dostęp 2011-05-27]. (ang.).

[2] Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact, s. 267

[OkrUniw-3] Krzysztof Rokiciński: Okręty uniwersalne. Możliwości i ograniczenia. [w:] Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej [on-line]. Akademia Marynarki Wojennej, 2006. [dostęp 2011-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-16)]. (pol.).

[1]

[2]

[3]