French
DeutschNaddrukowane banknoty Generalnego Gubernatorstwa – Wikipedia, wolna encyklopedia
Naddrukowane banknoty Generalnego Gubernatorstwa – banknoty stuzłotowe II Rzeczypospolitej emisji z 2 czerwca 1932 oraz 9 listopada 1934 r. z umieszczonym dodatkowo czerwonym naddrukiem: „Generalgouvernement für die besetzen polnischen Gebiete” (pol. Generalne Gubernatorstwo dla zajętych obszarów polskich), wprowadzone do obiegu na terenie Generalnego Gubernatorstwa przez Kasy Kredytowe Rzeszy Niemieckiej[1][2][3].
Po przegranej przez II Rzeczpospolitą wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. Niemcy wprowadzali na zajętych przez siebie terenach pieniądz okupacyjny w kilku fazach, bardzo szybko różnicując swoje podejście w stosunku do terenów okupowanych i anektowanych, na tych drugich wprowadzając do obiegu markę niemiecką[4].
Na obszarach okupowanych jako pierwsze weszły asygnaty utworzonych jako przybudówka Banku Rzeszy Kas Kredytowych Rzeszy Niemieckiej, obiegające od 2 października 1939 r., do 8 kwietnia 1940 r. – do obiegu wprowadzono asygnaty na kwotę 45 mln marek[5].
Dnia 15 grudnia 1939 r., w utworzonym już Generalnym Gubernatorstwie, powołano Bank Emisyjny w Polsce, nakładając jednocześnie na mieszkańców obowiązek złożenia do depozytu przedwojennych banknotów o nominałach 100 i 500 złotych[6]. Dnia 10 stycznia 1940 r. ogłoszono wycofanie z dniem 31 stycznia 1940 r. stu- i pięćsetzłotówek[2].
Dwa dni wcześniej, tj. 29 stycznia 1940 r., wprowadzono banknoty 100-złotowe emisji 1932 i 1934 z umieszczonym dodatkowo czerwonym naddrukiem: „Generalgouvernement für die besetzen polnischen Gebiete” (pol. Generalne Gubernatorstwo dla polskich obszarów okupowanych)[2]. Nie była to emisja istniejącego już wtedy Banku Emisyjnego w Polsce – naddrukowane banknoty zostały wprowadzone za pomocą Kas Kredytowych Rzeszy Niemieckiej. Papiery pochodziły z przejętych na anektowanych do Rzeszy obszarach II Rzeczypospolitej środków w wysokości 600 mln złotych[3].
Wycofane i niezdeponowane zgodnie z zaleceniem władz okupacyjnych w styczniu 1940 r. banknoty 100-złotowe były nagminnie przestemplowywane „prywatnymi” fałszywymi stemplami, nadrukowywanymi zarówno na Kercelaku jak i w licznych zakładach drukarskich[7].
Naddrukowane banknoty stuzłotowe były w obiegu jedynie trzy miesiące, bo już 7 maja 1940 r. straciły status środka płatniczego[6] – należało je wymieniać na banknoty Banku Emisyjnego w Polsce do 20 maja 1940 r[8].
- Naddrukowane banknoty stuzłotowe
-
Naddrukowana stuzłotówka emisji 1932 r. -
Awers naddrukowanej stuzłotówki emisji 1934 r. -
Rewers naddrukowanej stuzłotówki emisji 1934 r.
.jpg)
_awers.jpg)
_rewers.jpg)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lech Kokociński, Pieniądz papierowy na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: ROSIKON PRESS, 1996, s. 140,142,148, ISBN 83-903459-5-1.
- ↑ a b c Borys Paszkiewicz, Podobna jest moneta nasza do urodnej panny. Mała historia pieniądza polskiego, Warszawa: Warszawskie Centrum Numizmatyczne, 2012, s. 219, ISBN 978-83-62939-00-8.
- ↑ a b Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 286, ISBN 978-83-7705-068-2.
- ↑ Lech Kokociński, Pieniądz papierowy na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: ROSIKON PRESS, 1996, s. 140, ISBN 83-903459-5-1.
- ↑ Lech Kokociński, Pieniądz papierowy na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: ROSIKON PRESS, 1996, s. 140–142, ISBN 83-903459-5-1.
- ↑ a b Lech Kokociński, Pieniądz papierowy na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: ROSIKON PRESS, 1996, s. 142, ISBN 83-903459-5-1.
- ↑ Lech Kokociński, Pieniądz papierowy na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: ROSIKON PRESS, 1996, s. 148, ISBN 83-903459-5-1.
- ↑ Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 287, ISBN 978-83-7705-068-2.