Milada Ślizińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Milada Ślizińska
Data i miejsce urodzenia

1950
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyczka sztuki, kuratorka

Narodowość

polska

Alma Mater

Instytut Historii Sztuki Uniwersytet Warszawski

Milada Ślizińska (ur. 1950 w Warszawie) – polska historyczka sztuki i kuratorka; wykładowczyni akademicka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Milada Ślizińska jest z absolwentką Instytutu Historii Sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiowała w latach 1969–1975, na tej uczelni studiowała wcześniej również anglistykę.

W latach 1973–1987 pracowała w Galerii Foksal[1][2][3]. Również w latach 80. przez dwa lata pracowała w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego. Późnej w latach 1990–2011 była głównym kuratorem programu Wystaw Międzynarodowych w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie[4][5]. W 1994 zasiadała w jury Nagrody Turnera.

Kuratorka wielu wystaw zbiorowych i indywidualnych, takich artystów jak: Nan Goldin, Kara Walker[6], Pipilotti Rist[7], Cindy Sherman, Isaac Julien[8], Barbara Kruger[9][10], Krzysztof Wodiczko, Nedko Solakov, Dawid Hammons, Mary Kelly, Leon Tarasewicz, Magdalena Abakanowicz[11], Marina Abramović, Tony Oursler, James Turrell, Antony Gormley, Angelika Markul, Lawrence Weiner, Roni Horn[12][13], Rosemarie Trockel, Christian Boltanski[14], Jenny Holzer, Joseph Kosuth / Ilya Kabakov[15][16], Wojciech Fangor czy Gerhard Richter[17].

Nominowana do Kobiety Roku 2008 przez Magdalenę Abakanowicz[18].

W 2014 roku była kuratorką monograficznej wystawy pt. Teresa Żarnowerówna (1897–1949). Artystka końca utopii[19], która odbyła się w Muzeum Sztuki w Łodzi[20].

Od roku 2011 wykładowczyni na Wydziale Nowych Mediów ASP, na Wydziale Reżyserii Dźwięku Uniwersytetu Muzycznego oraz w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie. Wykładała również w Rhode Island School of Design (Providence), Pratt Institute (Nowy Jork), New School for Social Research (Nowy Jork), Uniwersytecie Columbia (Nowy Jork), Royal College of Art (Londyn), Bard College i Annansdale-on-Hudson[4][21].

Pracuje i mieszka w Warszawie.

Jest córką slawisty, pisarza i badacza folkloru słowiańskiego Jerzego Ślizińskiego.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. O galerii [online], Galeria Foksal [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  2. Fenomen Galerii Foksal [wideo] [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  3. Myśli odizolowane - Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie [online], artmuseum.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  4. a b K jak Kurator., Wykład Milady Ślizińskiej z cyklu „Filozoficzne abecadło sztuki współczesnej” - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki [online], zacheta.art.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  5. Nie bać się artystów. Z Miladą Ślizińską rozmawia Artur Żmijewski [online], SZUM, 12 lutego 2015 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  6. Milada Ślizińska o wystawie Kary Walker [wideo] [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  7. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-03-21].
  8. Przepiękny upadek Zachodu, Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-03-21].
  9. Plakaty Barbary Kruger zrywano ze ścian niczym zdobycze. Rozmowa z Miladą Ślizińską [online], SZUM, 22 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  10. Anna S. Dębowska, Ten słynny plakat już 30 lat walczy o prawa kobiet. "Barbara, pokażmy to po polsku", rozmowa z Miladą Ślizińską [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-03-21].
  11. Centrum Sztuki Mościce [online], old.csm.tarnow.pl [dostęp 2021-03-21].
  12. Wystawa Roni Horn [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  13. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-03-21].
  14. Możesz nagrać bicie swego serca [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  15. Niedźwiedzie mięso. Rozmowa z Miladą Ślizińską [online], SZUM, 4 września 2016 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  16. Ilʹi︠a︡ Iosifovich Kabakov i inni, Ilya Kabokov/Joseph Kosuth: korytarz dwóch banalności = the corridor of two banalities = koridor dvukh banalʹnosteĭ : 25.04.1994-3.09.1994, Warszawa: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, 1994, ISBN 978-83-85142-14-0, OCLC 81404252 [dostęp 2021-03-21].
  17. „Obrazy bez autora”: Tajemnice niemieckiego malarza [online], www.rp.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  18. Nominowanych jest 12 wyjątkowych kobiet [online], kobieta.interia.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  19. Żarnowerówna w Muzeum Sztuki w Łodzi [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  20. CG2, Teresa Żarnower (1897-1949). An Artist of the End of Utopia [online], Muzeum Sztuki w Łodzi [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  21. Jikihitsu. Sygnatura artysty – Milada Ślizińska [online], www.jikihitsu.pl [dostęp 2021-03-21].