French
DeutschMichał Leszczak – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major piechoty | |
| Data urodzenia | 18 marca 1896 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 83 Pułk Piechoty |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Michał Leszczak (ur. 18 marca 1896, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
,_J%C3%B3zef_Pa%C5%82ys,_Micha%C5%82_Leszczak_(1938).jpg)
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1124. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 83 pułk piechoty w Kobryniu[1]. W kolejnych latach kontynuował służbę w tym pułku[2][3]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 457. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Był także przydzielony do dowództwa 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. W listopadzie 1927 roku został przeniesiony do 74 pułku piechoty w Lublińcu[5][6][7]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8], a w sierpniu tego roku wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[9]. Później został przeniesiony z 74 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu KOP „Borszczów”, a następnie dowódcy tego oddziału[10]. W tym czasie obowiązki służbowe łączył z działalnością społeczną. Był członkiem Powiatowej Rady Łowieckiej w Borszczowie i delegatem na Walne Zgromadzenie Małopolskiego Oddziału Polskiego Związku Łowieckiego we Lwowie[11]. W 1939 roku ponownie pełnił służbę w 83 pułku piechoty w Kobryniu na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[12]. Po marcowej mobilizacji pułku i jego przetransportowaniu do rejonu operacyjnego Armii „Łódź”, pozostał w garnizonie Kobryń dowodząc pozostałościami pułku. W czasie kampanii wrześniowej został kwatermistrzem 60 Dywizji Piechoty[13][14]. Po bitwie pod Kockiem, zakończonej kapitulacją Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IX A Spangenberg[15][16].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[17]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”[18]
- Medal Niepodległości – 2 sierpnia 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[19]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[20]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 90.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 317, 372.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 364, 431.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 297.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 88, 213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 602.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 95.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 650, autorzy wymieniają go, jako dowódcę batalionu jeszcze w czerwcu 1939 roku.
- ↑ Kalendarz myśliwski na 1939 rok. Walenty Garczyński (red.). Polski Związek Łowiecki, 1939..
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25, 647.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 374.
- ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 96, 192.
- ↑ Straty ↓, nadano mu numer jeniecki „428”.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 730, wg autorów był więźniem Obozu NKWD w Kozielsku, zamordowanym w 1940 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 19.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 88.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-07-05].