Maximilian Kaller – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maximilian Kaller

Caritas Christi urget nos Miłość Chrystusa przynagla nas
Data i miejsce urodzenia	10 października 1880 Bytom
Data i miejsce śmierci	7 lipca 1947 Frankfurt nad Menem
Miejsce pochówku	Königstein im Taunus
Biskup diecezjalny warmiński
Okres sprawowania	1930–1947
Administrator apostolski prałatury Kłajpedy
Okres sprawowania	1939–1947
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 czerwca 1903
Nominacja biskupia	2 września 1930
Sakra biskupia	28 października 1930
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Maximilian Kaller (ur. 10 października 1880 w Bytomiu, zm. 7 lipca 1947 we Frankfurcie nad Menem) – niemiecki duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny warmiński w latach 1930–1947, administrator apostolski prałatury Kłajpedy w latach 1939–1947.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Święcenia kapłańskie przyjął w 1903 we Wrocławiu. Pracował jako duszpasterz w Strzelcach Opolskich, od 1906 był administratorem parafii, a później proboszczem w Bergen (Rugia), a od 1917 proboszczem parafii św. Mikołaja w Berlinie. Od 1926 sprawował funkcję administratora apostolskiego prałatury w Pile.

2 września 1930 roku został mianowany biskupem warmińskim (po uprzednim wyborze przez kapitułę warmińską 23 lipca). Sakrę biskupią przyjął 28 października w Pile z rąk nuncjusza apostolskiego Cesare Orsenigo. Rządy w diecezji objął 18 października 1930. Prowadził ożywioną działalność duszpasterską, przeprowadził synod diecezjalny (1932), dbał o rozwój kultu maryjnego oraz apostolstwa świeckich, szczególnie w ramach Akcji Katolickiej i Caritasu. Dostrzegał potrzeby duszpasterskie ludności polskiej. Z jego inicjatywy powstało nowe seminarium duchowne w Braniewie (wkrótce zniszczone w okresie działań wojennych).

10 czerwca 1939 mianowany został dodatkowo administratorem apostolskim prałatury w Kłajpedzie.

7 lutego 1945 gestapo wywiozło biskupa do Gdańska, a następnie w głąb Niemiec. Po zakończeniu wojny powrócił (między 8 a 10 sierpnia 1945) do diecezji. Planował przenieść siedzibę diecezji do Olsztyna. Decyzję o jego wysiedleniu podjął 13 sierpnia 1945 Okręgowy Polski Komitet Narodowościowy w Olsztynie. 16 sierpnia 1945 po rozmowie z prymasem Polski kardynałem Augustem Hlondem, posiadającym specjalne pełnomocnictwa papieskie, zrezygnował z diecezji, zatrzymując tytuł biskupa warmińskiego. Wyjechał do Niemiec; w 1946 papież Pius XII mianował go specjalnym doradcą do spraw wysiedleńców. Zmarł na atak serca 7 lipca we Frankfurcie nad Menem, pochowano go 10 lipca w Königstein im Taunus.

Po śmierci biskupa Kallera tron biskupi pozostawał przez długie lata nieobsadzony. Zarówno w Polsce, jak i w Niemczech rezydowali wikariusze kapitulni; aż do 1972 wikariusz w Niemczech w oficjalnych rocznikach Watykanu Annuario Pontificio figurował jako biskup warmiński, zaś wikariusze i biskupi w Polsce nosili tytuł biskupa w Olsztynie. Pierwszym pełnoprawnym ordynariuszem powojennym został Józef Drzazga w roku 1972.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Nota biograficzna Maximiliana Kallera na stronie Encyklopedii Warmii i Mazur (arch.). [dostęp 2008-12-31].
• Maximilian Kaller [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2023-02-02]  (ang.).