Magnetostatyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pole magnetyczne prostego przewodnika z prądem stałym – jego zwrot jest opisany regułą prawej dłoni

Linie pola magnetycznego wytworzone przez prąd stały w solenoidzie (cewce powietrznej)

Magnetostatyka – dział fizyki, konkretniej elektrodynamiki, badający pola magnetyczne niezależne od czasu^[1] – wytworzone przez nieruchome magnesy lub prądy stałe.

Podstawowe prawa magnetostatyki to:

• prawo Gaussa mówiące, że linie pola magnetycznego są zawsze zamknięte – nie istnieją monopole magnetyczne, tj. izolowane bieguny;
• prawo Ampère’a wiążące pole magnetyczne z prądem elektrycznym;
• prawo Biota-Savarta o podobnej roli – odpowiednik prawa Coulomba i prawa powszechnego ciążenia.

Dwa pierwsze z tych praw należą do równań Maxwella elektrodynamiki klasycznej, przy czym w ogólności prawo Ampère’a zawiera prąd przesunięcia nieobecny w rozważaniach magnetostatycznych.

Magnetostatyka pozwala m.in. na obliczanie indukcyjności w zwojnicach i innych cewkach^{[potrzebny przypis]}. Bada też obwody magnetyczne przewodzące stałe pole^[1], co ma zastosowanie w opisie transformatorów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]