Lucjan Głowacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lucjan Głowacki

Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1898 Łódź
Data i miejsce śmierci	8 marca 1951 Łódź
Zawód, zajęcie	tramwajarz, polityk
Stanowisko	poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy (1945–1952)
Partia	PPS (1935–1948) PZPR (1948–1951)
Odznaczenia

Lucjan Głowacki (ur. 11 grudnia 1898 w Łodzi, zm. 8 marca 1951 tamże) – polski działacz robotniczy, samorządowiec, poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy (1945–1952).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W młodości kształcił się w szkole handlowej, jednak z powodów finansowych przerwał naukę. W czasie I wojny światowej przebywał na robotach w Niemczech. W latach 1919–1921 walczył w Wojsku Polskim na froncie wschodnim. Po demobilizacji pracował od 1923 do 1927 w fabryce włókienniczej Geyera w Łodzi jako urzędnik. W 1929 uzyskał zatrudnienie w Tramwajach Miejskich, gdzie pracował do 1945. Prowadził działalność związkową (od 1936 przewodniczący Związku Pracowników Tramwajowych, od 1938 przewodniczący zarządów głównego i okręgowego tej organizacji).

Od 1935 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1938 wybrany na radnego Łodzi z listy tzw. jednolitego frontu. W czasie II wojny światowej działał w PPS-WRN, potem w PPS (która w 1948 współtworzyła PZPR). W 1945 wszedł w skład Miejskiej Rady Narodowej Łodzi (zasiadając w jej prezydium) i został posłem do Krajowej Rady Narodowej. W 1947 uzyskał mandat posła na Sejm Ustawodawczy z okręgu Zgierz.

W 1946 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• (red. nacz. Feliks Tych), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. T. 2, E–J, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego, „Książka i Wiedza”, Warszawa 1987