Leszek Kowalewski (wojskowy) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leszek Kowalewski

porucznik
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1910 Włocławek
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1943 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii, 8 pułk artylerii ciężkiej
Stanowiska	dowódca plutonu
Odznaczenia

Leszek Kowalewski ps. „Czarny”, „Leszek”, „Tomasz”, „Tomasz Twardy” (ur. 27 sierpnia 1910 we Włocławku, zm. 27 lipca 1943 w Warszawie) – porucznik rezerwy artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Leona, urzędnika miejskiego oraz Marii z Brudzewskich, nauczycielki. Uczył się w Warszawie od 1925 na Wydziale Drogowo–Budowlanym Państwowej Średniej Szkoły Technicznej Kolejowej i otrzymał w czerwcu 1931 dyplom technika drogowo–budowlanego. Od sierpnia 1931 do czerwca 1932 odbył jednoroczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Po zakończeniu służby pracował w Gdyni przy budowie linii kolejowej. Później był urzędnikiem w Zarządzie Miejskim we Włocławku i urzędnikiem w Gazowni Miejskiej w Warszawie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił obowiązki dowódcy plutonu w 8 pułku artylerii ciężkiej. W bitwie nad Bzurą został ranny i wzięty do niewoli, ale zbiegł z transportu do obozu jenieckiego i powrócił do Warszawy. Mieszkał podczas okupacji niemieckiej przy ul. gen. Józefa Zajączka. Od listopada 1939 roku^[1] brał czynny udział w konspiracji. W początkowym okresie swojej działalności należał do organizacji „Orzeł Biały”, którą założył E. Konieczny-Kowalewski i wyruszył na Lubelszczyznę z grupą partyzancką. Zdołał się wydostać razem z Tadeuszem Towarnickim z zasadzki przygotowanej przez Koniecznego^[2] i powrócili do Warszawy. Wstąpił tam do Związku Walki Zbrojnej i został zastępcą Romana Rozmiłowskiego, który był dowódcą baterii artylerii 7 pułku piechoty „Madagaskar” – „Garłuch”. Zastępca Bohdana Rogolińskiego, który był dowódcą grupy likwidacyjnej Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ i występował pod pseudonimami „Czarny” i „Leszek”. Uczestniczył z Romanem Rozmiłowskim 7 marca 1941 m.in. w głośnej akcji likwidacyjnej Igo Syma, a po wyjeździe Rogolińskiego do Lwowa^[3] dowodził przez pewien czas grupą. Od listopada 1941 był organizatorem i dowódcą grupy likwidacyjnej pod kryptonimem „Wapiennik”, a później „993/W” kontrwywiadu Oddziału II KG ZWZ-AK, występował pod pseudonimem „Tomasz Twardy”. Rozkazem L.65/BP z 11 listopada 1942 został mianowany na stopień porucznika rezerwy. Dowodził kilkudziesięcioma akcjami „Wapiennika” oraz uczestniczył w akcjach grupy likwidacyjnej Okręgu Warszawa. W późniejszym okresie podporządkowanej Obszarowi Warszawa AK, a dowodzonej przez R. Rozmiłowskiego.

21 lipca 1943 został aresztowany z bronią w ręku i osadzony na Pawiaku. Rozstrzelany 27 lipca tego roku. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B8-4-18)^[4].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

• podporucznik – 1936,
• porucznik – 11 listopada 1942

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie, 19 lutego 1944

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 101. ISBN 83-211-0739-7.