Laurent Cantet – Wikipedia, wolna encyklopedia

Laurent Cantet

Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1961 Melle
Data śmierci	25 kwietnia 2024
Zawód	reżyser, scenarzysta, operator filmowy
Lata aktywności	od 1987

Laurent Cantet (ur. 15 czerwca 1961 w Melle, zm. 25 kwietnia 2024^[1]) – francuski reżyser, scenarzysta i operator filmowy. Twórca kina zaangażowanego społecznie, o zacięciu lewicowym, inspirowanego twórczością brytyjskiego socjalisty Kena Loacha^[2]. Laureat Złotej Palmy na 61. MFF w Cannes za film Klasa (2008).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w zachodniej Francji w rodzinie nauczycieli z Ardilleux^[3]. Po studiach fotograficznych na Uniwersytecie w Marsylii, w 1986 ukończył prestiżową paryską uczelnię filmową IDHEC. W szkole tej poznał wielu przyszłych reżyserów, z którymi później współpracował, m.in. Dominika Molla, Robina Campillo i Gillesa Marchanda^[4].

Karierę rozpoczął od pracy reżysera i operatora filmów krótkometrażowych. Rozgłos zyskał dzięki filmowi Zasoby ludzkie (1999), który opowiadał o konflikcie pracujących w jednej fabryce ojca-szarego pracownika i syna na stanowisku kierowniczym. Obraz chwalono za umiejętne odniesienie się do takich tematów jak różnice klasowe, zachowania korporacyjne czy etyka w miejscu pracy^[5]. Film przyniósł twórcy m.in. Cezara i Nagrodę Louisa Delluca za najlepszy debiut reżyserski oraz Europejską Nagrodę Filmową dla odkrycia roku^[6].

Następne dwa filmy Canteta, Odjazd (2001) i Na południe (2005), przypieczętowały jego pozycję sztandarowego specjalisty od kina zaangażowanego społecznie. Pierwszy tytuł był historią mężczyzny, który traci pracę i postanawia ukrywać ten fakt przed swoją rodziną. Na południe z kolei piętnowało rozprzestrzeniające się zjawisko seksturystyki. Główną rolę podstarzałej profesor filozofii, która "sponsoruje" osiemnastoletniego Haitańczyka, zagrała Charlotte Rampling^[7].

Największy jak dotąd sukces zapewnił Cantetowi fabularyzowany dokument Klasa (2008), który zdobył Złotą Palmę na 61. MFF w Cannes i nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Poprzez pryzmat tytułowej szkolnej klasy na paryskich przedmieściach reżyser umiejętnie ukazał swoisty mikrokosmos i wieloetniczny tygiel, w którym uwidaczniają się problemy współczesnej demokracji^[2]. Film był antytezą głośnego Stowarzyszenia Umarłych Poetów (1989) Petera Weira, gdyż nie gloryfikował postaci nauczyciela jako charyzmatycznego mistrza, lecz – pomimo całej sympatii – ukazywał również jego wady i niedociągnięcia^[8].

Po sukcesie Klasy Cantet zaczął kręcić filmy poza Francją. Na Kubie wyreżyserował jeden z epizodów filmu nowelowego 7 dni w Hawanie (2012) oraz fabułę Powrót do Itaki (2014). W Kanadzie powstał film Foxfire (2012), adaptacja powieści Joyce Carol Oates. Najnowsze dzieło reżysera, Letnia szkoła życia (2017), miało swoją premierę w sekcji Un Certain Regard na 70. MFF w Cannes.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Reżyser[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

• 1997: Les sanguinaires
• 1999: Zasoby ludzkie (Ressources humaines)
• 2001: Odjazd (L'emploi du temps)
• 2005: Na południe (Vers le sud)
• 2008: Klasa (Entre les murs)
• 2012: 7 dni w Hawanie (7 días en La Habana) – epizod La Fuente
• 2012: Foxfire
• 2014: Powrót do Itaki (Retour à Ithaque)
• 2017: Letnia szkoła życia (L'atelier)

Filmy krótkometrażowe[edytuj | edytuj kod]

• 1994: Tous à la manif
• 1995: Jeux de plage^[9][10]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Martin O’Shaughnessy: Laurent Cantet. Manchester: Manchester University Press, 2015. ISBN 978-1-78499-210-1. OCLC 903675127.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Laurent Cantet w bazie IMDb (ang.)