Kytoon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kytoon (zbitka wyrazowa kite i baloon – latawiec i balon) – hybrydowy statek powietrzny na uwięzi, który do lotu wykorzystuje zarówno statyczną siłę wyporu (jak balon), jak i siłę nośną oddziaływania powietrza (jak latawiec). Balono-latawiec został wynaleziony i opatentowany przez Domina Jalberta w 1944. Podstawową zaletą kytoona w porównaniu z zarówno balonami, jak i latawcami jest większa stabilność lotu. Kytoony mają zastosowania cywilne i wojskowe.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Koncepcja kite baloon została opracowana przez Domina Jalberta i opatentowana w 1944, w późniejszym czasie wynalazek Jalberta znany był jako kytoon^[1]. W 1945 Jalbert otrzymał drugi patent na jego wynalazek^[2].

Współcześnie kytoony dostępne są komercyjnie, produkowany jest na przykład model Allsopp Helikite.

Zalety[edytuj | edytuj kod]

Balono-latawce są znacznie bardziej stabilne od latawców i balonów^[3].

Balon na uwięzi wędruje wraz z wiatrem, tym dalej im silniej wieje wiatr, co powoduje, że balon obniża się^[3][4]. W porównaniu z balonem ⁣siła nośna wytworzona kształt kytoona przeciwdziała spychaniu go w dół i bardziej utrzymuje go w miejscu^[3][4].

Latawce są bardzo wrażliwe na siłę i kierunek wiatru, zmienny wiatr może powodować znaczne obniżenie lotu latawca^[3][4]. W porównaniu z latawcem siła wyporu kytoona powoduje, że nie traci on wysokości nawet w przypadku ustania wiatru^[3][4].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Kytoony mają liczne zastosowania, takie jak^[3][4]:

• unoszenie anten radiowych^[5]
• reklamy komercyjne
• fotografia powietrza z małych wysokości
• pomiary meteorologiczne^[6]
• platforma radarowa^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]