Aerodyna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aerodyna – statek powietrzny utrzymujący się w powietrzu dzięki sile nośnej^[1], powstającej przez dynamiczne oddziaływanie powietrza na nieruchome lub ruchome płaty nośne.

Do aerodyn z nieruchomymi płatami nośnymi zalicza się samoloty, szybowce, lotnie i paralotnie, natomiast do aerodyn z ruchomymi płatami nośnymi należą śmigłowce i wiatrakowce wyposażone w wirujące płaty nośne oraz skrzydłowce.

Rozróżnia się następujące rodzaje aerodyn^[2]:

• aerodyna lądowa - przystosowana do startu z podłoża stałego na lądzie i lądowania na tym samym podłożu,
• aerodyna wodna - przystosowana do startu z powierzchni wody i wodowania na tej samej powierzchni,
• aerodyna wodnolądowa - przystosowana do startu zarówno z powierzchni wody, jak i stałego podłoża lądowego oraz do wodowania i lądowania na nich,
• aerodyna specjalna - niebędąca stałopłatem, wiropłatem ani zmiennopłatem lub nie mająca płata nośnego.

• 
  Samolot TS-11 Iskra
• 
  Wiatrakowiec
• 
  Lotnia
• 
  Motolotnia
• 
  Paralotnia
• 
  Motoparalotnia
• 
  Latawiec
• 
  Skrzydłowiec
• 
  Szybowiec
• 
  Motoszybowiec
• 
  Śmigłowiec
• 
  Spadochron
• 
  Mięśniolot

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zobacz multimedia związane z tematem: Aerodyna

• aerostat
• lotnictwo

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Statki powietrzne Klasyfikacja ogólna i szczegółowa oraz określenia,
• Jerzy Domański, 1000 słów o samolocie i lotnictwie, Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974, s. 9-10.