Geneza
Historia
Teologia
Organizacja
Kongres katolików w Monachium – odbyte w dniach 22–24 września 1871 roku, pierwsze generalne i formalne spotkanie przedstawicieli ruchów starokatolickich, mające dać przyczynek do powstania niezależnych krajowych Kościołów katolickich.
Kongres katolików w Monachium zgromadził ponad 300 delegatów z Niemiec, Austrii i Szwajcarii. Obecni byli również goście z Kościołów: rosyjsko–prawosławnego, anglikańskiego i ewangelickiego, a także z Kościoła Utrechckiego. Główny nacisk położono na dyskusję podczas trzech zamkniętych posiedzeń delegatów, natomiast obydwa zgromadzenia publiczne w Pałacu Szklanym, w których uczestniczyło ponad 8 tys. osób miały raczej charaktery manifestacji zewnętrznej.
Ważne znaczenie miał przede wszystkim przyjęty przez zgromadzenie delegatów "Program Monachijski", który zgodnie z oświadczeniami wydanymi w Norymberdze i w Zielone Świątki w Monachium zawierał zasady i wnioski, na których podstawie ruch miał zbudować swą dalszą działalność. Program zawierał siedem następujących punktów:
Problem polegał na tym, jak należy zrealizować ten program. Fryderyk von Schulte postawił wniosek, aby "we wszystkich miejscowościach, gdzie zachodzi taka potrzeba i gdzie znajdują się ludzie, zorganizować regularną pracę duszpasterską (...), a gdy nadejdzie właściwy moment, również regularną jurysdykcję biskupa". Wnioskowi temu, którego celem było zakładanie samodzielnych parafii starokatolickich i własnej diecezji, przeciwstawił się I. von Döllinger, wysuwając zarzut, że w ten sposób przekroczy się granice stanu konieczności. Nie należy stawiać "parafii przeciw parafii, ołtarza przeciw ołtarzowi". Jego zdaniem starokatolicki opór należy kontynuować wewnątrz rzymskokatolickiej struktury jurysdykcyjnej, w formie publicystyczno–literackiego ruchu protestacyjnego. Przyjęto jednak wniosek Fryderyka von Schulte, postulujący zakładanie własnych parafii.