Polskokatolicyzm – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polskokatolicyzm
Ilustracja
Katedra św. Ducha w Warszawie – główna świątynia polskokatolicka
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Katolicyzm
   └ Starokatolicyzm
Ustrój kościelny

episkopalno-synodalny

Obrządek

łaciński

Prądy teologiczne

koncyliaryzm

Zasięg geograficzny

Ameryka Północna, Europa

Polskokatolicyzm – odmiana starokatolicyzmu oparta na polskich tradycjach religijnych i kulturalnych. W uproszczeniu polskokatolicyzm jest to treść nauczania Kościołów starokatolickich, całość przyjętych w nim zasad odnoszących się do wiary, moralności, życia religijnego i funkcjonowania Kościoła.

Kościoły polskokatolickie uznają genezę swojego powstania od istnienia Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego; łączy je wspólna linia sukcesji apostolskiej od strony tego Kościoła lub wspólna ciągłość historyczna.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • A. Jemielita, Inny katolicyzm: o starokatolikach i ich próbach demokratyzacji Kościoła, „Dalej!” 2011, nr 44, s. 53–74.
  • Mały Rocznik Statystyczny Polski 2017, Warszawa 2017, s. 115.
  • W. Słomski, Polscy starokatolicy, Warszawa 1997.
  • W. Wysoczański, Polski nurt starokatolicyzmu, Warszawa 1977.
  • W. Wysoczański, Z badań nad polskim nurtem starokatolicyzmu, „Rocznik Teologiczny ChAT” 2016, z. 4, s. 637–656.