French
DeutschKazimierz Marczyński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 lutego 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 grudnia 1994 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1918–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
     | |
Kazimierz Marczyński (ur. 26 lutego 1899 w Pniewach, zm. 8 grudnia 1994 w Lesznie) – porucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 lutego 1899 w Pniewach, w powiecie żnińskim, w rodzinie Michała i Marianny z domu Siekierka[1][2][3][4][5][6][7]. W latach 1905–1912 uczęszczał do czterooddziałowej szkoły powszechnej w Ostrówce i Jadownikach[8]. W 1907 wziął udział w strajku szkolnym[9]. 15 czerwca 1917 został wcielony do armii niemieckiej i wysłany na front francuski[10]. 9 marca 1918 został ranny[11]. 18 grudnia 1918 zdezerterował[9].
Wziął czynny udział z bronią w ręku w powstaniu wielkopolskim[2]. Od 28 grudnia 1918 do 18 lutego 1919 uczestniczył w walkach o Żnin i okolice pod dowództwem por. Roloffa w Kompanii Żnińskiej[2][3]. Następnie został przeniesiony do 3 pułku Ułanów Wielkopolskich (później przemianowanego na 17 pułk Ułanów Wielkopolskich) i służył w tej formacji przez kolejnych 20 lat. 1 marca 1936 awansował na starszego wachmistrza[5][12]. 25 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, został przydzielony do Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Kraśnik” na stanowisko podoficera płatnika[12].
30 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej. W październiku 1939 uciekł z niewoli i powrócił do Leszna, gdzie pracował przymusowo[2]. Aresztowany przez Gestapo i osadzony w Forcie VII[2]. W 1940 został zwolniony i przekazany do stadniny koni w Łącku[2]. Następnie pracował po wyzwoleniu na PKP w Lesznie[2]. 31 października 1959 przeszedł na emeryturę[2]. W 1972 został mianowany podporucznikiem, a w 1991 porucznikiem[3][13]. Zmarł 8 grudnia 1994 w Lesznie[3]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Kąkolewskiej w Lesznie.
Był żonaty, miał dwóch synów: Czesława (ur. 17 lipca 1928) i Zbigniewa (ur. 18 marca 1930)[11].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4045 – 30 czerwca 1921[14][15][16][17]
- Brązowy Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[18][5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[13]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[13]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 3 kwietnia 1974[2]
- Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich[19]
- Odznaka pamiątkowa Frontu Pomorskiego[19]
2 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g h i Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2022-02-13].
- ↑ a b c d Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego – baza on-line. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2022-02-13].
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-13]..
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-13]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-13]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-13]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Śliwiński 2010 ↓, s. 139.
- ↑ a b c Śliwiński 2010 ↓, s. 140.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1189.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 416.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-13]..
- ↑ Wasiutyński 1929 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 31 października 1938, s. 9.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 foto, 3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Marczyński. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.38-2969 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-31].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Andrzej Dereń: Lista kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”. W: Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Eugeniusz Śliwiński: Marczyński Kazimierz. W: Wielkopolanie Kawalerowie Orderu Virtuti Militari 1918–1920. Bogusław Polak (red.) Michał Polak (red.). Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 2010. ISBN 978-83-7365-225-5.
- Jerzy Wasiutyński: Zarys historji wojennej 17-go pułku ułanów gnieźnieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.