Katarina Barley – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katarina Barley

Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1968 Kolonia
Minister sprawiedliwości Niemiec
Okres	od 14 marca 2018 do 27 czerwca 2019
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Heiko Maas
Następca	Christine Lambrecht
Minister ds. rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży Niemiec
Okres	od 2 czerwca 2017 do 14 marca 2018
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Manuela Schwesig
Następca	Franziska Giffey
Multimedia w Wikimedia Commons

Katarina Barley (ur. 19 listopada 1968 w Kolonii^[1]) – niemiecka polityk i prawniczka, w latach 2015–2017 sekretarz generalny Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), posłanka do Bundestagu, w latach 2017–2018 minister do spraw rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży, od 2018 do 2019 minister sprawiedliwości, deputowana do Parlamentu Europejskiego IX kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się jako córka lekarki i brytyjskiego dziennikarza^[2]. Początkowo posiadała wyłącznie obywatelstwo brytyjskie^[3]. Studiowała prawo na Uniwersytecie w Marburgu oraz na Université Paris-Sud. W 1993 i 1998 zdała państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia, a w 1998 doktoryzowała się na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münster^[1][4].

Praktykowała jako adwokat, pracowała też w administracji parlamentu Nadrenii-Palatynatu i jako asystentka Renate Jaeger, sędzi Federalnego Trybunału Konstytucyjnego. Później orzekała jako sędzia, po czym przeszła do pracy w ministerstwie sprawiedliwości i ochrony konsumentów w rządzie krajowym Nadrenii-Palatynatu^[1][4].

Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. W latach 1994–1998 była radną dzielnicową, w latach 2005–2011 zasiadała w radzie miasta Schweich. W wyborach parlamentarnych w 2013 uzyskała mandat posłanki do Bundestagu^[4]. W 2015 objęła stanowisko sekretarza generalnego SPD^[1].

2 czerwca 2017 dołączyła do trzeciego rządu Angeli Merkel jako minister do spraw rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży^[1]. Zastąpiła na tej funkcji Manuelę Schwesig^[5]. W tym samym roku ponownie wybrana do niższej izby federalnego parlamentu^[6]. We wrześniu 2017 objęła tymczasowo resort pracy i spraw społecznych w związku z wyborem Andrei Nahles na przewodniczącą frakcji socjaldemokratów^[7].

W marcu 2018 została ministrem sprawiedliwości i ochrony konsumentów w czwartym gabinecie dotychczasowej kanclerz^[8].

W wyborach z maja 2019 jako liderka listy SPD uzyskała mandat eurodeputowanej IX kadencji^[9]. W związku z tym w następnym miesiącu odeszła ze stanowiska ministra^[10]. W 2020 w ramach dyskusji na temat powiązania funduszy unijnych z zasadą praworządności w wypowiedzi dla rozgłośni Deutschlandfunk miała stwierdzić, że Polskę i Węgry trzeba „finansowo zagłodzić”. Wypowiedź ta wzbudziła w Polsce spore kontrowersje i skutkowała m.in. zapowiedzią złożenia przez europosłów PiS wniosku o jej odwołanie z funkcji wiceprzewodniczącej PE. Deutschlandfunk po pewnym czasie skorygowała streszczenie rozmowy z niemiecką polityk, precyzując, że jej wypowiedź odnosiła się tylko do Węgier, a nie dotyczyła Polski^[11][12][13]. W 2021 w wypowiedzi dla mediów opowiedziała się za podjęciem przez Komisję Europejską niezwłocznych działań celem zablokowania funduszy unijnych dla Węgier i Polski^[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]