Frank-Walter Steinmeier – Wikipedia, wolna encyklopedia

Frank-Walter Steinmeier

Frank-Walter Steinmeier (2023)
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1956 Detmold
Prezydent Republiki Federalnej Niemiec
Okres	od 19 marca 2017
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Pierwsza dama	Elke Büdenbender
Poprzednik	Joachim Gauck
Przewodniczący OBWE
Okres	od 1 stycznia 2016 do 31 grudnia 2016
Poprzednik	Ivica Dačić
Następca	Sebastian Kurz
Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres	od 17 grudnia 2013 do 27 stycznia 2017
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Guido Westerwelle
Następca	Sigmar Gabriel
Wicekanclerz Niemiec
Okres	od 21 listopada 2007 do 28 października 2009
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Franz Müntefering
Następca	Guido Westerwelle
Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres	od 22 listopada 2005 do 28 października 2009
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Joschka Fischer
Następca	Guido Westerwelle
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Frank-Walter Steinmeier (ur. 5 stycznia 1956 w Detmold^[1]) – niemiecki polityk i prawnik. Działacz Socjaldemokratycznej Partii Niemiec, p.o. przewodniczącego partii w 2008, przewodniczący jej frakcji poselskiej (2009−2013) oraz kandydat SPD na kanclerza w 2009. Deputowany do Bundestagu, szef Urzędu Kanclerskiego w okresie rządów Gerharda Schrödera (1999–2005), minister spraw zagranicznych (2005–2009 i 2013−2017), wicekanclerz (2007−2009), od 2017 prezydent Republiki Federalnej Niemiec.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z Nadrenii Północnej-Westfalii. Po ukończeniu szkoły średniej pełnił służbę wojskową od 1974 do 1976^[2]. Następnie rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Gießen. Od 1980 kształcił się także w zakresie nauk politycznych. W 1982 i 1986 zdał państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia. Pracował jako nauczyciel akademicki w katedrze prawa publicznego i nauk politycznych na Uniwersytecie w Gießen, gdzie doktoryzował się w 1991^[1][2]. W 2013 został posądzony o plagiat, zarzuty miały dotyczyć 95 z 395 stron pracy doktorskiej. W wyniku postępowania wykazano błędy w cytowaniu, jednakże wobec braku stwierdzenia oszustwa Frank-Walter Steinmeier zachował doktorat^[3][4].

Działalność polityczna do 2017[edytuj | edytuj kod]

W 1975 wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. Od 1991 współpracował z Gerhardem Schröderem, który wówczas zajmował stanowisko premiera Dolnej Saksonii. Został wtedy jego doradcą do spraw komunikacji z mediami. W latach 1993–1994 był dyrektorem biura premiera Dolnej Saksonii. Od 1994 pełnił funkcję kierownika departamentu w kancelarii państwa. W 1996 powołany na sekretarza stanu i szefa kancelarii państwa w administracji Dolnej Saksonii. W 1998, po wygranych przez SPD wyborów parlamentarnych i objęciu stanowiska kanclerza przez Gerharda Schrödera, Frank-Walter Steinmeier został sekretarzem stanu w Urzędzie Kanclerza Federalnego, odpowiadając za służby specjalne^[1]. W 1999 powołany na szefa Urzędu Kanclerza Federalnego, którym kierował do 2005^[1]. W tym okresie zyskał przydomek „szarej eficjencji”, gdyż znany był ze swojego efektywnego zarządzania (była to aluzja do przydomku „szara eminencja”)^[5].

W listopadzie 2005, po kolejnych wyborach i utworzeniu rządu wielkiej koalicji CDU/CSU-SPD, został desygnowany na stanowisko ministra spraw zagranicznych w pierwszym rządzie kanclerz Angeli Merkel. Był pierwszym ministrem spraw zagranicznych Niemiec wywodzącym się z SPD od 1969^[6]. W październiku 2007 powołany na wiceprzewodniczącego Socjaldemokratycznej Partii Niemiec, miesiąc później zastąpił Franza Münteferinga na urzędzie wicekanclerza w dotychczasowym gabinecie^[1].

Od września do października 2008 wykonywał czasowo obowiązki przewodniczącego partii. 18 października 2008 SPD wybrała go na swojego kandydata na stanowisko kanclerza. W wyniku wyborów w 2009 socjaldemokraci znaleźli się jednak w opozycji. W październiku 2009 Frank-Walter Steinmeier zakończył pełnienie funkcji rządowych. Objął natomiast mandat posła do Bundestagu, zajmując przez cztery lata stanowisko przewodniczącego frakcji poselskiej SPD. W 2013 ponownie został wybrany do niższej izby niemieckiego parlamentu^[2]. W grudniu tegoż roku po odnowieniu wielkiej koalicji powrócił na urząd ministra spraw zagranicznych w trzecim gabinecie Angeli Merkel^[2]. W 2016 sprawował funkcję przewodniczącego OBWE^[7].

Prezydent Niemiec[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2016 został ogłoszony przez kanclerz Angelę Merkel kandydatem koalicji rządowej na stanowisko prezydenta Niemiec w wyborach w 2017^[8]. W związku z tym w styczniu 2017 zakończył urzędowanie na stanowisku ministra spraw zagranicznych, przekazując obowiązki swojemu następcy, dotychczasowemu ministrowi gospodarki i energii Sigmarowi Gabrielowi^[9]

12 lutego 2017 został wybrany przez Zgromadzenie Federalne w pierwszej turze wyborów na urząd prezydenta Niemiec, zagłosowało na niego 931 spośród 1253 uczestniczących w głosowaniu elektorów^[10][11]. Urząd prezydenta Niemiec objął 19 marca 2017, trzy dni później nastąpiło jego oficjalne zaprzysiężenie^[12][13].

1 września 2019 w trakcie obchodów 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej w Wieluniu zwrócił się do Polaków o przebaczenie niemieckich zbrodni z czasów wojny^[14].

W maju 2021 zadeklarował, że będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich w 2022^[15]. Poparcie dla niego zadeklarowali socjaldemokraci, obie partie chadeckie, liberałowie, Zieloni i regionalna partia SSW^[16]. 13 lutego 2022 w pierwszej turze Zgromadzenie Federalne wybrało go na drugą kadencję, zagłosowało na niego 1045 spośród 1437 biorących udział w głosowaniu elektorów^[16].

Po inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 Frank-Walter Steinmeier stwierdził, że popełnił błędy w swojej dotychczasowej polityce wobec Rosji i jej prezydenta^[17].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od 1995 jest żonaty z Elke Büdenbender, ma córkę^[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Stopień Specjalny Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi RFN – 2017, ex officio
• Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2019^[18]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2006^[19]
• Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi – Norwegia, 2007
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi – Portugalia, 2009^[20]
• Wielka Złota na Wstędze Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii – Austria, 2016
• Legia Honorowa II klasy – Francja, 2017^[21]
• Order Podwójnego Białego Krzyża I klasy – Słowacja, 2017^[22]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Łaźni – Wielka Brytania, 2023^[23][24]
• Łańcuch Orderu Gwiazdy Rumunii – Rumunia, 2023^[25]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]