Karol Rudnicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karol Stefan Rudnicki
	major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	13 października 1898 ; Żydaczów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	1940 ; Charków, USRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier ; Wojsko Polskie
Jednostki	6 Pułk Ułanów Kaniowskich,; Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie, ; Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie; 12 Pułk Ułanów Podolskich; 27 Pułk Ułanów
Stanowiska	dowódca plutonu; dowódca szwadronu; kwatermistrz pułku; zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Stefan Rudnicki (ur. 13 października 1898 w Żydaczowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Zygmunta, starosty trembowelskiego i Stefanii z Marynowskich^[1]. Wnuk pisarki Zofii z Mrozowickich Rudnickiej. Młodszy brat generała Klemensa Rudnickiego.

Absolwent szkoły ludowej w Żółkwi (1908) i III Gimnazjum klasycznego we Lwowie (1916). Po zdaniu matury wcielony do armii austriackiej. Walczył na frontach włoskim, rumuńskim i ukraińskim. Po rozpadzie Austro-Węgier, uwięziony przez Ukraińców w Brodach.

1 czerwca 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony do 6 pułku ułanów. Brał udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami.

W okresie międzywojennym pozostał w 6 pułk jako dowódca szwadronu i szkoły podoficerskiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 331. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)^[2]. Od 1925 roku został dowódcą plutonu w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii we Lwowie a następnie przeniesiony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3]. W sierpniu 1930 przeniesiony do 12 pułku ułanów na funkcję dowódcy szwadronu, następnie został oficerem mobilizacyjnym. 4 lutego 1934 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[4]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza^[5]. W 1938 roku został przeniesiony do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku.

W kampanii wrześniowej walczył w 27 pułku ułanów. Po agresji ZSRR na Polskę i rozbiciu pułku 27 września 1939 przez Armię Czerwoną w bitwie pod Władypolem, został wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Charkowie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1930 r. poślubił Helenę (1905-1984), pochodzącą z ormiańskiej rodziny Krzeczunowiczów, siostrę Leona Krzeczunowicza, współzałożyciela konspiracyjnej organizacji ziemian "Uprawa". Mieli dwoje dzieci. W czasie II wojny światowej Helena organizowała kursy sanitarne "Uprawy"^[6].

Wywód przodków[edytuj | edytuj kod]

4. Teodor Józef Rudnicki
	2. Zygmunt Rudnicki
5. Zofia Kazimiera Mrozowicka
		1. Karol Rudnicki
6. Mieczysław Marynowski
	3. Stefania Marynowska
7. Zofia Gostkowska

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ http://www.genesis.jaxasoft.se/genesis/genesis.aspx?id=1162 [dostęp: 2019-03-12]
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 171.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
↑ MichałM. Żółtowski MichałM., Leon Krzeczunowicz. „Uprawa” – „Tarcza”, Warszawa 2005, s. 97, ISBN 83-923215-0-2 .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] ttp://www.genesis.jaxasoft.se/genesis/genesis.aspx?id=1162 [dostęp: 2019-03-12]

[CITEREFLista_starszeństwa1922171-2] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 171.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_13_z_20_kwietnia_1927_roku,_s._123-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_4_z_5_lutego_1934_roku,_s._72-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_7_czerwca_1934_roku,_s._149-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.

[6] MichałM. Żółtowski MichałM., Leon Krzeczunowicz. „Uprawa” – „Tarcza”, Warszawa 2005, s. 97, ISBN 83-923215-0-2 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]