Jurij Zbanacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jurij (Hryhorij) Zbanacki
Ю́рій (Григо́рій) Збана́цький
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1914
Barsuki, obwód czernihowski

Data i miejsce śmierci

25 kwietnia 1994
Kijów

Zawód, zajęcie

pisarz, żołnierz

podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Przyjaźni Narodów Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Jurij (Hryhorij) Oliferowicz Zbanacki (ukr. Ю́рій (Григо́рій) Оліфе́рович Збана́цький, ros. Григорий ((Юрий) Олиферович Збанацкий, ur. 1 stycznia 1914 we wsi Barsuki w rejonie kozieleckim w obwodzie czernihowskim, zm. 25 kwietnia 1994 w Kijowie) – ukraiński pisarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Ukończył technikum pedagogiczne w Czernihowie i Instytut Pedagogiczny w Nieżynie. Pracował jako nauczyciel, dyrektor szkoły średniej i kierownik rejonowego oddziału edukacji narodowej, a od lipca 1940 do ataku Niemiec na ZSRR redaktor rejonowej gazety. Od 1939 należał do WKP(b). Po zajęciu Ukrainy przez Niemcy w 1941 pozostał na okupowanym terytorium, by organizować walkę partyzancką, i został dowódcą oddziału partyzanckiego im. Szczorsa, który od października do sierpnia 1943 przeprowadził wiele akcji w obwodzie czernihowskim i kijowskim, m.in. na odcinku kolejowym Kijów-Nieżyn-Czernihów, na trasie Kijów-Czernihów i na brzegach Desny i Dniepru, niszcząc mosty i składy z zapasami, wykolejając pociągi i atakując garnizony. W sierpniu 1943 oddział ten przemianowano na Zjednoczenie im. Szczorsa, które 11-12 września 1943 uchwyciło trzy przyczółki na Deśnie. W latach 1944-1945 pracował w Ukraińskim Sztabie Ruchu Partyzanckiego, po wojnie wstąpił do Związku Pisarzy ZSRR. W powieściach ukazywał własne doświadczenia partyzanckie z czasów wojny ZSRR z Niemcami. W 1949 wydał książkę Tajemnycia Sokołynoho boru, w 1955 Lisowa krasunia, w 1959 Jedyna (wyd. pol. 1972), a w 1972 My - ne z łehendy. Pisał także powieści z życia współczesnej wsi i utwory dla dzieci. Był zastępcą przewodniczącego Związku Pisarzy Ukrainy i deputowanym do Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR 9 kadencji. Został wyróżniony wpisem do Honorowej Księgi Sławy Pracy i Bohaterstwa Czuwaskiej ASRR, Nagrodą Państwową im. Tarasa Szewczenki, nagrodą Komsomołu Ukrainy i tytułem Zasłużonego Pracownika Kultury Republiki Czuwaskiej.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза украинским партизанам» от 4 января 1944 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1944. — 13 января (№ 2 (262)). — С. 1

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]