French
DeutschJerzy Rzewnicki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 porucznik pilot | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 listopada 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 listopada 1936 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Odznaczenia | |
  | |
Jerzy Rzewnicki (ur. 1 listopada 1900 w Jekaterynosławiu, zm. 7 listopada 1936[1] w Michałowicach) – polski inżynier, porucznik rezerwy pilot Wojska Polskiego II RP.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Adolfa i Aleksandry z domu Ossowskiej[2]. Po maturze zdanej w 1919 w Płocku rozpoczął wyższe studia. Jako redaktor Skrzydlatej Polski wykazywał wybitne zdolności lingwistyczne i literackie, czym zjednywał sobie rzesze zwolenników i miłośników lotnictwa. Absolwent dęblińskiej Szkoły Orląt, mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 w korpusie oficerów rezerwy aeronautycznych. Był oficerem rezerwy 1 pułku lotniczego w Warszawie[3].
Jako inżynier pracował w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa w Warszawie w charakterze pilota doświadczalnego. Miał opinię wybitnego specjalisty w dziedzinie badań własności lotnych samolotu. Był pierwszym w Polsce pilotem który holował jednocześnie 3 szybowce (za samolotem Lublin R.XIII)[4].
Zginął śmiercią lotnika 7 listopada 1936 roku podczas kolejnego oblotu i prezentacji przedstawicielom Rumunii prototypu samolotu LWS-6 Żubr. Do katastrofy doszło w wyniku wyrwania się silnika wraz z częścią łoża ze struktury wytrzymałościowej płata – miało to miejsce nad wsią Michałowice pod Warszawą. Razem z nim śmiercią lotnika zginęli: podporucznik rezerwy, technik Instytutu Technicznego Lotnictwa i student Politechniki Warszawskiej Jerzy Bolesław Szrajer (starszy brat Kazimierza), major pilot armii rumuńskiej Michał Pantazi i kapitan inżynier lotnictwa armii rumuńskiej Roman Popescu[5].
10 listopada 1936 razem z Jerzym Szrajerem został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[6] (kwatera C16-4-2)[7]. Tego samego dnia zwłoki oficerów armii rumuńskiej zostały wyprowadzone na Dworzec Wileński w celu przewiezienia do Rumunii[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 28 grudnia 1936)[8]
- Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)[9]
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
- W 1938 roku po raz pierwszy przyznano nagrodę - puchar przechodni im. Jerzego Rzewnickiego. Projektantem był profesor M. Kotarbiński. Otrzymał go Aeroklub Lwowski[10]. Ustalono, że będzie otrzymywał ją klub, który zwycięży w rozgrywanych od 1930 Krajowych Zawodach Lotniczych. W 1938 roku rozegrano je po raz VIII. Tym samym stał się on nagrodą główną tych zawodów[11].
- W miejscu katastrofy przy ul. Rumuńskiej wystawiono pomnik. Znacznie zniszczony pomnik został odnowiony i powtórnie odsłonięty 7 listopada 2011 roku[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Historia samolotu LWS-6 (PZL-30) „Żubr”. Część I. s. 55–56. [dostęp 2011-01-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Jerzy Rzewnicki (ID: psb.27692.1). sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-03-08]. (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 161, 665.
- ↑ Witold Rychter, Skrzydlate wspomnienia, WKiŁ 1980 r.
- ↑ a b Nekrologi ↓.
- ↑ Pomnik lotników „Żubra” w Michałowicach. [dostęp 2011-01-20].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 301, poz. 531 „za zasługi na polu lotnictwa wojskowego”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 341 „za zasługi na polu organizacji Challenge'u w 1934 roku”.
- ↑ Nagroda im. inżyniera-pilota Jerzego Rzewnickiego, „Skrzydlata Polska” (nr 11), 1938, s. 322.
- ↑ Nagroda im. ś. p. inż. pil. Jerzego Rzewnickiego., „Skrzydlata Polska” (nr 6–7), 1938, s. 209.
- ↑ Roman Woźniak, Zapomniany pomnik lotników w Michałowicach [online], Nasze Miasto, 26 stycznia 2009 [dostęp 2020-01-04] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 309, s. 7, 1936-11-10. Warszawa.