Jan Wyrowiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Wyrowiński

Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1947 Brusy
Zawód, zajęcie	polityk, inżynier
Alma Mater	Politechnika Gdańska
Stanowisko	poseł na Sejm X, I, II, III i V kadencji (1989–2001, 2005–2007), senator VII i VIII kadencji (2007–2015), wicemarszałek Senatu VIII kadencji (2011–2015), prezes Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego (od 2019)
Partia	UD, UW, PO
Dzieci	2
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Alfons Wyrowiński (ur. 27 sierpnia 1947 w Brusach) – polski polityk i inżynier. Poseł na Sejm w latach 1989–2001 i 2005–2007 (X, I, II, III i V kadencji), w latach 2007–2015 senator VII i VIII kadencji, w latach 2011–2015 wicemarszałek Senatu VIII kadencji, od 2019 prezes Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1965 do 1971 należał do Zrzeszenia Studentów Polskich. Ukończył w 1971 studia w dziedzinie automatyki przemysłowej na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. Od tego samego roku był pracownikiem naukowym Resortowego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Automatyki Chemoautomatyka w Toruniu. Od lat 70. działacz Klubu Inteligencji Katolickiej w Toruniu (przez pewien czas kierował jego sekcją turystyczną)^[1]. W latach 80. był działaczem jawnej, a następnie podziemnej „Solidarności” i redaktorem regionalnej prasy niezależnej. W czasie stanu wojennego był internowany w Potulicach i Strzebielinku. Organizował lokalny Komitet Obrony Więzionych za Przekonania, pełniąc w nim w latach 1985–1990 funkcję wiceprezesa.

W latach 1989–2001 sprawował mandat posła na Sejm X, I, II i III kadencji, kolejno z ramienia Komitetu Obywatelskiego, Unii Demokratycznej i Unii Wolności^[2][3][4][5]. W 2001 nie uzyskał ponownie mandatu (UW nie osiągnęła progu wyborczego).

W latach 1991–1999 był przewodniczącym UD i UW w Toruniu. Objął też stanowisko przewodniczącego rady Fundacji Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Kobiet. Od 2002 do 2005 był stałym ekspertem sejmowej Komisji Skarbu Państwa.

W 2002 wstąpił do Platformy Obywatelskiej i z ramienia komitetu Obywatele Torunia startował na urząd prezydenta miasta Torunia. Zajął drugie miejsce z wynikiem 49% poparcia, przegrywając w drugiej turze z Michałem Zaleskim. W wyniku wyborów parlamentarnych w 2005, z listy PO, ponownie został wybrany na posła z okręgu toruńskiego^[6]. 13 stycznia 2006 objął funkcję rzecznika w gabinecie cieni PO odpowiedzialnego za skarb państwa. Był przewodniczącym PO w Toruniu.

Objął funkcję prezesa oddziału Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego w Toruniu, w latach 1994–1998 był prezesem zarządu głównego ZKP w Gdańsku^[7].

W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskał mandat senatorski, otrzymując 112 966 głosów^[8]. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, w okręgu nr 11 dostał 47 641 głosów^[9]. 9 listopada 2011 został wicemarszałkiem Senatu VIII kadencji^[10]. W 2015 nie kandydował w kolejnych wyborach parlamentarnych. W październiku 2016 wystąpił z PO, doszło do tego po postawieniu przez partię postulatu likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej^[11].

30 listopada 2019 został wybrany na prezesa Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego^[7].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2023 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[12].

W 2001 uhonorowany został odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, a w 2009 nadawanym przez marszałka województwa kujawsko-pomorskiego medalem „Unitas Durat Cuiaviano-Pomeraniensis”^[13][14]. W 2011 uhonorowany został Krzyżem Wolności i Solidarności^[15]. Otrzymał odznakę honorową „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”; został powołany w skład Rady do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych^[16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2021-01-18].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-08-18].