Jan I opolski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan I (urodzony pomiędzy 1410 a 1413 rokiem – zmarł 5 września 1439), książę opolski razem z bratem Mikołajem I w latach 1437-1439.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jan I był drugim pod względem starszeństwa synem księcia opolskiego Bolka IV i Małgorzaty pochodzącej z leżącego we Włoszech hrabstwa Gorycji.

Po śmierci ojca w 1437, Jan został razem z bratem Mikołajem I księciem opolskim. 6 października 1438 Jan I uznał się lennikiem Kazimierza Jagiellończyka w związku z wysunięciem jego kandydatury na tron w Czechach, jednak wobec rezygnacji króla polskiego z tytułu ostatecznie zaakceptował władzę Albrechta Habsburga (oficjalnie nastąpiło to we Wrocławiu 3 grudnia 1438).

Jan I Opolski zmarł jako kawaler 5 września 1439. Nie zachowały się wiadomości, gdzie został pochowany. Nie pozostawił również potomstwa, a całość jego dziedzictwa przejął młodszy brat Mikołaj I.