Józef Sażycz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Sażycz
Язэп Сажыч
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 września 1917
Horodeczna

Data i miejsce śmierci

19 listopada 2007
Detroit, Stany Zjednoczone

Przewodniczący Rady Białoruskiej Republiki Ludowej na uchodźstwie
Okres

od 1982
do 1997

Poprzednik

Mikoła Abramczyk

Następca

Iwonka Surwiłła

Józef Sażycz (biał. Язэп Сажыч, Jazep Sažyč; ur. 5 września 1917 w Horodecznej, zm. 19 listopada 2007 w Detroit) – białoruski działacz narodowy i kulturalny, w latach 1982–1997 przewodniczący Rady Białoruskiej Republiki Ludowej, formalnie głowa „państwa” na uchodźstwie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Nowogródku, a następnie szkołę podchorążych pod Toruniem. Służył w Wojsku Polskim w stopniu sierżanta. Brał udział w polskiej wojnie obronnej 1939 roku, po czym znalazł się na obszarach zajętych przez Armię Czerwoną i rozpoczął studia na uniwersytecie we Lwowie.

Po ataku wojsk niemieckich na Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich w 1941 roku, współpracował z Organizacją Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Następnie przybył na okupowaną Białoruś, podejmując współpracę z Niemcami. Przeszedł kurs dla młodszych oficerów w Mińsku, po czym służył w białoruskiej policji pomocniczej w okręgu nowogródzkim; jednocześnie został jednym z głównych działaczy konspiracyjnej Białoruskiej Partii Niepodległościowej. Latem 1942 roku został w Nowogródku komendantem szkoły podoficerskiej Białoruskiej Samopomocy Ludowej, a od lutego 1943 roku dowodził lidzką kompanią białoruskiego batalionu ochrony linii kolejowych. Od lipca tego roku jednocześnie wykładał w szkole oficerskiej w Mińsku. Pod koniec 1943 roku po usunięciu przez Niemców wszystkich oficerów białoruskich objął funkcję oficera propagandowego batalionu. Na początku 1944 roku wstąpił do Białoruskiej Obrony Krajowej (BKO), obejmując dowództwo kompanii. W lipcu tego roku współuczestniczył w utworzeniu w Prusach Wschodnich batalionu desantowego „Dalwitz” złożonego z Białorusinów. Jednakże nie wstąpił w jego szeregi, lecz został wysłany do Berlina, gdzie przydzielono go do 1 batalionu kadrowego BKO. Wraz z Dźmitrym Kasmowiczem otrzymał od Usiewałada Rodźki polecenie udania się w Alpy w celu przejścia linii frontu do aliantów zachodnich i nawiązania z nimi rozmów jako przedstawiciel konspiracyjnych władz białoruskich. Gdy o tych planach dowiedziało się SD, powrócił do Berlina, po czym w Bawarii objął funkcję komendanta szkoły oficerskiej przy 30 Dywizji Grenadierów SS. Pod sam koniec wojny zdążył jeszcze przejść kurs w niemieckiej szkole oficerskiej w Rostocku.

Po zakończeniu wojny zamieszkał w zachodnich Niemczech i ukończył studia medyczne na uniwersytecie w Marburgu. Następnie wyjechał do USA, gdzie działał w środowisku białoruskiej emigracji w Detroit. W latach 1982–1997 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Białoruskiej Republiki Ludowej na uchodźstwie, formalnie głowy „państwa”. W 1993 roku odwiedził niepodległą Białoruś z okazji 75-lecia BRL.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]