French
DeutschJózef Kramczyński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik piechoty | |
| Data urodzenia | 23 stycznia 1893 |
|---|---|
| Data śmierci | 12 czerwca 1956 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku, dowódca brygady, zastępca dowódcy 7 DP(PSZ) |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
.png){kind=small}
Józef Kramczyński (ur. 23 stycznia 1893, zm. 12 czerwca 1956[1]) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Franciszka, Ksawerego i Wincenty.
W czasie I wojny światowej walczył jako strzelec w okresie od 1 sierpnia do 1 grudnia 1914 roku. Od 1 grudnia 1914 do 1 kwietnia 1915 r. w szkole podchorążych rezerwy, a następnie przez miesiąc w batalionie zapasowym, od 1 maja 1915 do 18 sierpnia 1916 jako dowódca plutonu na froncie wschodnim w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 15[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. Od 18 sierpnia 1916 do 6 listopada 1918 roku jako dowódca kompanii na froncie włoskim z roczną przerwą na pobyt w szpitalu i batalionie zapasowym. Od 6 listopada do 20 grudnia 1918 w niewoli włoskiej. Od 20 grudnia 1918 do 10 lipca 1919 roku dowódca kompanii w 20 pułku strzelców polskich. W czasie od 10 lipca do 20 grudnia 1919 roku walczył na froncie ukraińskim w 144 pułku strzelców kresowych[4]. W czasie wojny z bolszewikami w okresie od 20 grudnia 1919 do 15 sierpnia 1920 roku walczył jako dowódca batalionu 144 psk. W kwietniu 1920, w czasie wyprawy kijowskiej, dowodzony przez niego III batalion wyróżnił się zajęciem stacji kolejowej Oratów, na której zdobył samochód pancerny i 16 karabinów maszynowych[5]. Kolejny raz wyróżnił się 9 lipca w boju pod Obhowem[6]. 2 sierpnia 1920 awansowany na stopień kapitana. Ranny 15 sierpnia w Bitwie Warszawskiej, w szpitalu do 10 października 1920 r.[4] Po zakończeniu wojny nadal 144 psk przemianowanym w lutym 1921 na 71 pułk piechoty.
Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 4 pułk strzelców podhalańskich w Cieszynie. W latach 1921–1924 był oddelegowany z macierzystego pułku do Centralnej Szkoły Karabinów Maszynowych i Broni Specjalnej w Chełmnie, a od 15 września 1922 do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu[7][8][9]. W międzyczasie (3 maja 1922) został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 776. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10].
12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień major ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W następnym miesiącu został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy II batalionu[12][13]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[14][15]. W grudniu 1932 został przeniesiony do 55 pułku piechoty na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Rawiczu[16].
Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W latach 1937–1938 dowodził batalionem KOP „Ostróg”[1]. Od 1 sierpnia 1938 r. do 1 września 1939 r. pełnił służbę w pułku KOP „Wilejka” na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[18]. Dowodził tym oddziałem w czasie kampanii wrześniowej w okresie od 1 do 20 września 1939 roku[19][20].
20 września 1939 został internowany na Litwie i osadzony w obozie Mejszagoła[21]. Następnie został przekazany sowieckim władzom i osadzony w obozie kozielskim (tzw. Kozielsk II)[21]. 2 lipca 1941 został przeniesiony do obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu[21][22]. 3 września tego roku, po uwolnieniu, przybył do miejscowości Tatiszczewo, w obwodzie saratowskim[21], którą wybrano na jeden z ośrodków formowania Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Od 21 października 1941 do 15 stycznia 1942 roku zastępca dowódcy 13 pułku piechoty. W okresie od 15 stycznia do 12 grudnia 1942 roku dowódca 23 pułku piechoty. Od 12 grudnia 1942 roku dowódca 7 Brygady Strzelców[19][23]. Od 11 stycznia do 30 kwietnia 1944 roku dowódca Ośrodka Zapasowego Piechoty następnie 7 Zapasowej Brygady Piechoty 7 Dywizji Zapasowej. 30 kwietnia wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 7 Dywizji Zapasowej. Od 20 czerwca do 7 października 1944 roku dowódca 7 Brygady Piechoty 7 Dywizji Piechoty. Od 7 października wyznaczony na p.o. zastępcy dowódcy 7 DP, p.o. dowódcy 7 Dywizji Piechoty[1] od 4 grudnia 1944 do 28 marca 1945 r. oraz od 3 do 26 lipca 1945 r.[24][23]
Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[25]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[26][27]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[2]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (Austro-Węgry)[2]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[2]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Andrzej Suchcitz: "Non omnis moriar"... Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, wyd. OW Adiutor, Warszawa 1992, s. 51.
- ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 493.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 314.
- ↑ a b Józef Kramczyński, Zeszyt ewidencyjny Józefa Kramczyńskiego str. 4, 1947.
- ↑ Mazaraki 1929 ↓, s. 10.
- ↑ Mazaraki 1929 ↓, s. 12.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 233, 712.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 385, 411, 1512.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332, 355, 1374.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 50.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 145.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 86, 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 210.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 600.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 376.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 296.
- ↑ a b Józef Kramczyński, Zeszyt ewidencyjny Józefa Kramczyńskiego str. 1, 16 marca 1943.
- ↑ Grzegorz Gera, Militaria. Ilustrowany magazyn wojskowy - wydanie specjalne nr 63 5/2018. str. 68, 2019.
- ↑ a b c d Indeks ↓.
- ↑ Griazowiec ↓, s. 17.
- ↑ a b Grzegorz Gera, Militaria. Ilustrowany magazyn wojskowy-wydanie specjalne nr 63 5/2018. str. 68-69, 2019.
- ↑ Wniosek awansowy ppłk J. Kramczyńskiego z dnia 5 V 1946 r. str. 1 sygn. IPiMS nr A.XII.86/2/
- ↑ Mazaraki 1929 ↓, s. 26.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 15.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ferdynand Mazaraki: Zarys historji wojennej 71-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Indeks Represjonowanych. IPN. [dostęp 2020-09-28].
- Kompletna lista 1673 Polaków i obywateli polskich innych narodowości przebywających w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. [dostęp 2019-06-24].
- Grzegorz Gera. Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty. „Militaria. Wydanie Specjalne: ilustrowany magazyn wojskowy”. nr 63 5/2018. Lublin: Kagero Publishing. ISSN 2450-7334.