Izostenia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Izostenia (gr. ισοσθενεια) – koncepcja równosilności sądów, tj. - równowagi argumentów^[1]. Pogląd obecny m.in. w filozofii starożytnych sofistów, wedle którego każdemu twierdzeniu można przeciwstawić inne twierdzenie z nim równosilne. O określonym przedmiocie dyskusji można sformułować dwa wykluczające się sądy i oba będą posiadały taką samą wagę. Zdaniem Protagorasa nie można wyróżnić żadnego obiektywnego kryterium prawdziwości sądów, stąd też należy zachować daleko posuniętą ostrożność w wygłaszaniu twierdzeń. Stanowisko to wiąże się bezpośrednio ze sformułowaną przez Protagorasa zasadą "człowiek jest miarą wszechrzeczy". Istnieje jednak alternatywne kryterium wartościowania sądów, mianowicie użyteczność, której można przypisać status o wiele bardziej obiektywny. Można bowiem z dużą dozą obiektywizmu stwierdzić, że coś jest dla kogoś szkodliwe lub korzystne. Zdaniem Protagorasa twierdzenia, które należy przyjąć (analogiczne do "prawdziwych") to twierdzenia opisujące to, co korzystne dla podmiotu, natomiast twierdzenia, które należy odrzucić (analogiczne do "fałszywych") opisują to, co jest dla podmiotu szkodliwe.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• utylitaryzm
• aporia, antylogia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]