Ignacy Drewnowski (oficer) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ignacy Junosza-Drewnowski
pułkownik łączności pułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1897
Kraków

Data i miejsce śmierci

22 grudnia 1993
Barrow-in-Furness

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Armia „Kraków”

Stanowiska

dowódca łączności

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka pamiątkowa Więźniów Ideowych

Ignacy Junosza-Drewnowski herbu Junosza[a] (ur. 9 stycznia 1897 w Krakowie, zm. 22 grudnia 1993 w Barrow-in-Furness) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 stycznia 1897 w Krakowie[1][2][3], w rodzinie Ignacego Drewnowskiego. Był bratem Kazimierza i Marii (uczestniczka obrony Lwowa w 1918, zm. w 1979 we Lwowie w wieku 86 lat[4])[5][6][7][3].

W 1913 ukończył VI klasę w C. K. Gimnazjum we Lwowie[8].

Podczas I wojny światowej od 9 marca 1915 służył w szeregach Legionów Polskich[9]. Później był żołnierzem Polskiego Korpusu Posiłkowego[9]. Dosłużył stopnia sierżanta[9]. Po bitwie pod Rarańczą z połowy 1918 był internowany w Szaldobos[9]. W 1918 był podchorążym[5][2]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2][7]. Kontynuował naukę w IV Gimnazjum we Lwowie, w roku szkolnym 1917/1918 jako kandydat wojskowy w klasie VII[10], a w terminie nadzwyczajnym w grudniu 1918 zdał egzamin dojrzałości będąc kandydatem matur wojennym[1][11]. 3 stycznia 1919 jako sierżant byłych Legionów Polskich został mianowany podporucznikiem w służbie łączności[12][13].

1 czerwca 1921, w stopniu kapitana, pełnił służbę w Szefostwie Łączności Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był 1 Baon Zapasowy Telegraficzny[14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 67. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Łączności. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł adiutanta sztabowego[15][16][17]. W latach 1923–1924 był przydzielony z macierzystego pułku do Departamentu VI Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych[18][19], a następnie Departamentu Inżynierii MSWojsk. Z dniem 21 listopada 1927 został przydzielony do Biura Personalnego MSWojsk. na stanowisko referenta[20][21]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 9. lokatą w korpusie oficerów łączności[22][23]. W sierpniu 1929 został przeniesiony do Pułku Radiotelegraficznego na stanowisko dowódcy I batalionu[24]. Z dniem 16 listopada 1931 został przydzielony na pięciomiesięczny kurs informacyjny dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów[25]. W międzyczasie (marcu 1932) został przeniesiony do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa łączności[26][27]. Od grudnia 1934 do 1939 pełnił stanowisko dowódcy 5 Batalionu Telegraficznego w Krakowie[28][29][2]. Należał wówczas do Krakowskiego Koła Lwowian[2]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów łączności[30]. W kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą łączności Armii „Kraków”.

Po wojnie przebywał na emigracji[2]. Od 1962 należał do Koła Lwowian w Londynie[7]. Na początku lat 80. był w stopniu pułkownika[2][7].

Zmarł 22 grudnia 1993 w szpitalu w Barrow-in-Furness[3]. Został pochowany na cmentarzu w Millom w hrabstwie Kumbria[31].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie decyzji nr 66/MON ministra obrony narodowej z 14 maja 2021 Regionalne Centrum Informatyki Kraków otrzymało imię płk. Ignacego Junosza-Drewnowskiego[39].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W Rocznikach Oficerskich 1923, 1924 określony jako „Ignacy Drewnowski”. W Roczniku Oficerskim 1928 określony jako „Ignacy Drewnowski-Junosza” oraz „Ignacy Junosza-Drewnowski” i wymieniony w indeksie pod literą „D”. W Roczniku Oficerskim 1932 określony jako „Ignacy Junosza-Drewnowski” i wymieniony w indeksie pod literą „J”. W „Monitorze Polskim” Nr 92/1932 określony jako „Ignacy Drewnowski” i wymieniony na liście pod literą „D”. W powojennej publikacji wspomnieniowej w „Biuletynie Koła Lwowian” wymieniony jako „Ignacy Drewnowski”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum IV. we Lwowie za rok szkolny 1918/19. Lwów: 1918, s. 16.
  2. ↑ a b c d e f g Marian Brzezicki. Pierwsza matura w historii Polski odrodzonej „świadectwem dojrzałości” m. Lwowa. „Biuletyn”. Nr 38, s. 42-45, Czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ a b c Ignacy Drewnowski h. Junosza. sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-04-16].
  4. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 39-40, s. 128, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ a b Kronika. We Lwowie. „Kurjer Lwowski”. Nr 64, s. 5, 8 marca 1920. 
  6. ↑ Ś.p. Ignacy Drewnowski. „Kurier Warszawski”. Nr 83, s. 4, 23 marca 1920. 
  7. ↑ a b c d Marian Brzezicki. Panteon lwowski bohaterów powstania. „Biuletyn”. Nr 52, s. 30, Styczeń 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  8. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum IV. we Lwowie za rok szkolny 1914. Lwów: 1914, s. 88.
  9. ↑ a b c d Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Ignacy Drewnowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-16)].
  10. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum IV. we Lwowie za rok szkolny 1917/18. Lwów: 1918, s. 29.
  11. ↑ Formalnie figurował w spisie absolwentów z rocznika 1919. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 96.
  12. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 5 z 18 stycznia 1919, poz. 202.
  13. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 23.
  14. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 257.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 968.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 885.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 21, 957.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 21, 874.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 327.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 49.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 622.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 297.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 262.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 240.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 268, 493.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 267.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓.
  30. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 421.
  31. ↑ Regionalne Centrum Informatyki Kraków - płk Ignacy JUNOSZA-DREWNOWSKI [online], rcikrakow.wp.mil.pl [dostęp 2022-05-19].
  32. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 403.
  33. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 15 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  35. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
  36. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-01].
  37. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 362.
  38. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
  39. ↑ Dz. Urz. MON, poz. 120. Ministerstwo Obrony Narodowej, 2021-05-17. [dostęp 2020-09-01]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Drewnowski_(oficer)&oldid=68687903”