Hervé de Charette – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hervé de Charette
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1938
Paryż

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od 1995
do 1997

Przynależność polityczna

UDF

Poprzednik

Alain Juppé

Następca

Hubert Védrine

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP

Hervé de Charette de La Contrie (ur. 30 lipca 1938 w Paryżu[1]) – francuski polityk, deputowany, w latach 1995–1997 minister spraw zagranicznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest potomkiem dowódcy rojalistów François de Charette, a także Karola Ferdynanda Burbona, księcia Berry, i jego pierwszej żony – Angielki Amy Brown Freeman.

Ukończył studia w HEC Paris, a także w prestiżowej École nationale d'administration.

Od 1986 do 2007 w każdych kolejnych wyborach był wybierany deputowanym Zgromadzenia Narodowego. Zasiadał też w radzie regionalnej Kraju Loary. Od 1989 do 2014 nieprzerwanie pełnił funkcję mera Saint-Florent-le-Vieil. Od 1986 do 1988 sprawował urząd ministra delegowanego[2]. W latach 1993–1995 pełnił funkcję ministra mieszkalnictwa w rządzie Édouarda Balladura, następnie do 1997 kierował ministerstwem spraw zagranicznych w gabinecie Alaina Juppé.

W 1995 podobnie jak Valéry Giscard d'Estaing, a wbrew większości działaczy UDF, poparł kandydaturę Jacques'a Chiraca. W tym samym roku założył Partię Ludową na rzecz Demokracji Francuskiej, z którą w 2002 przeszedł do Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W ramach UMP kierował niewielką centrową frakcją pod nazwą Konwencja Demokratyczna, która przekształciła się w organizację partyjną. W 2009 przeszedł do frakcji Nowego Centrum. Nie utrzymał mandatu poselskiego w 2012[3].

W 1996 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Hervé de Charette na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2018-10-21]. (fr.).
  2. Tous les gouvernements depuis 1958. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2020-02-08]. (fr.).
  3. Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2018-10-21]. (fr.).
  4. M.P. z 1996 r. nr 70, poz. 650

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]