Heca albo polowanie na zająca – Wikipedia, wolna encyklopedia

Heca albo polowanie na zająca
Liczba aktów

1

Data powstania

przełom XVII/XVIII w.

Heca albo polowanie na zająca – anonimowa, jednoaktowa polska barokowa opera komiczna w 3 odsłonach[1][2] o tematyce łowieckiej. Zachowana bez tytułu, datowana jest na podstawie zapisu nutowego na przełom XVII/XVIII w. Jest uznawana za najstarszą zachowaną operę polską.

Odkrycie[edytuj | edytuj kod]

Rękopis opery bez strony tytułowej i zakończenia został odkryty przez muzykologa, prof. Uniwersytetu Jana Kazimierza, Adolfa Chybińskiego, działającego do 1939 na terenie województwa lwowskiego i ówczesnej Polski południowo-wschodniej. Pochodzi on z nieustalonego dziś archiwum dworskiego, miejskiego lub kościelnego. Utwór przypuszczalnie mający charakter okazjonalny, prawdopodobnie dedykowany był nieznanemu dziś łowczemu z jednej z ordynacji I Rzeczypospolitej z okazji jego imienin lub urodzin. Po śmierci prof. Adolfa Chybińskiego rękopis został przekazany wraz z archiwum profesora do biblioteki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, tam został skatalogowany jako kantata myśliwska.

Utwór został zbadany i opracowany przez prof. Jerzego Gołosa, który nadał mu tytuł Heca albo polowanie na zająca: krotochwila myśliwska w jednym akcie i opracował zakończenie. Według opinii prof. Jerzego Gołosa pewne słowa użyte w libretcie opery, np. wszytek czy ÿ – y jotowane, po raz ostatni w pisowni staropolskiej notowano ok. 1680 r., później wyszły z użycia[1][3]. Prapremiera opery w opracowaniu prof. Jerzego Gołosa i aranżacji wokalno-instrumentalnej Piotra Orlińskiego[4] miała miejsce 17 października 2008 roku w Muzeum Zamku Górków w Szamotułach. Kierownictwo prawykonania – Radosław Jastak. Wykonawcy – zespół Nemrod[1] oraz artyści scen poznańskich[5][6].

Osoby[edytuj | edytuj kod]

  • Pan Łowczy
  • Dworzanie
  • Kucharz
  • Icek – Żyd, karczmarz
  • Psiarczykowie

Treść[edytuj | edytuj kod]

Historia opowiedziana w Hecy... jest żartobliwa i komiczna. Dworzanie zachęcają Pana Łowczego, aby "psy wysforował" i udał się na polowanie na zająca, który był tradycyjną potrawą bożonarodzeniową. Po polowaniu, które zakończyło się sukcesem, zająca otrzymuje kucharz, który zajmuje się jego przyrządzeniem (m.in. poprzez dodanie oliwek, imbiru i kaparów). Szlachta kończy posiłek tradycyjnym obżarstwem i opilstwem, wznosząc liczne toasty[a]. Autor żartuje w utworze ze spraw duchowych i parodiuje księży[7]. Za sprawą karczmarza Icka pojawia się prawdopodobnie po raz pierwszy wątek żydowski, nie występujący w innych utworach polskiej muzyki dawnej[1]. Libretto niesie wiele szczegółów obyczajowych z życia drobnej szlachty, terminologii i zwyczajów myśliwskich, kulinarnych i biesiadnych[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ toasty Pije Kuba do Jakuba jak jest to podane w oryginale recenzji w Gazecie Wyborczej, autorstwa Jolanty Brózdy, przytoczone następnie przez: Poznań. Znaleziono rękopis najstarszej polskiej opery, informacja na e-teatr.pl. 2007-11-17. [dostęp 2012-08-12]. (pol.). lecz z uwagi na XIX w. autorstwo tej pieśni – autorem tekstu jest Stefan Witwicki (1801-1847) – autorce recenzji prasowej prawdopodobnie chodziło o toasty używając zamiennie błędnie tytułu XIX w. pieśni biesiadnej, zob. kurant 3) – por. Zygmunt Gloger Encyklopedia Staropolska hasła: kurant, zdrowia. Informacji o XIX w. pieśni Pije Kuba do Jakuba brak w innych recenzjach „Heca albo polowanie na zająca”. Gazeta Szamotulska, 2008-10-20. [dostęp 2012-08-12]. (pol.).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Heca – odkrycie dawnej opery polskiej. Nemrod Zespół Pieśni Myśliwskiej. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
  2. ↑ Heca albo Polowanie na zająca : anonimowa krotochwila myśliwska w jednym akcie / [ed. tekstu i muzyki] Jerzy Gołos.. Warszawa: Akademia FLOW, 2012, s. 94. ISBN 978-83-926458-0-1.
  3. ↑ zob. Język średniopolski
  4. ↑ Piotr Orliński: Heca, albo polowanie na zająca. strona własna Piotra Orlińskiego kompozytora, klarnecisty i pianisty. [dostęp 2012-09-10]. (pol.).
  5. ↑ Izabela Karczewska: Premiera najstarszej polskiej opery w Szamotułach „Heca albo polowanie na zająca”, informacja na muzyka.mysliwska.pl. Gazeta Szamotulska, nr 35 (607) 2008 r., 2008-09-02. [dostęp 2012-08-12]. (pol.).
  6. ↑ VI Salon Hubertowki. Muzeum Zamek Górków w Szamotułach. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
  7. ↑ Jolanta Brózda. Ale heca! Mamy najstarszą polską operę. „Gazeta Wyborcza”, 2007-08-31. Warszawa: Agora S.A.. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Heca_albo_polowanie_na_zająca&oldid=70799255”