Gorączka złota na archipelagu Ziemi Ognistej – Wikipedia, wolna encyklopedia

5 gramowa złota moneta z Ziemi Ognistej, wykonana przez Juliusa Poppera

Gorączka złota na wyspach archipelagu Ziemi Ognistej miała miejsce pod koniec XIX i na początku XX wieku, powodując napływ ludności argentyńskiej, chilijskiej i europejskiej (w szczególności ludności chorwackiej). Gorączka złota przyczyniła się do powstania pierwszych miast na wyspach archipelagu oraz do wzrostu gospodarczego w mieście Punta Arenas. Po zakończeniu okresu gorączki złota na Ziemi Ognistej większość poszukiwaczy złota opuściło archipelag; osadnicy, którzy osiedlili się na stałe zajęli się chowem i hodowlą owiec oraz rybołówstwem. W trakcie gorączki złota zmniejszyła się liczebność Indian z plemienia Selknam.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Odkrycie[edytuj | edytuj kod]

W 1879 roku w trakcie ekspedycji prowadzonej przez Armada de Chile (chilijska marynarka wojenna) pod przewodnictwem oficera Ramóna Serrano Montanera natrafiono na ślady złota w kilku ciekach wodnych położonych w zachodniej części Ziemi Ognistej[1][2]. Gorączka złota rozpoczęła się w 1884 roku. W tymże roku francuski parowiec Arctique osiadł na mieliźnie na północnym wybrzeżu Przylądka Virgenes (Argentyna)[1]. Ekspedycja ratunkowa wysłana do załogi statku odkryła złoto w miejscu zwanym Zanja a Pique[1]. Wiadomość ta, dotarłszy do Punta Arenas, spowodowała, że wielu mieszkańców udało się na poszukiwanie złota do Zanja a Pique. Z Punta Arenas wiadomość została przekazana dalej do Buenos Aires[1].

Ekspedycja Juliusa Poppera[edytuj | edytuj kod]

Julius Popper

W Buenos Aires prasa porównywała odkrycie złota na Ziemi Ognistej do gorączki złota, która miała miejsce w Australii i Kalifornii. Dodatkowo w mieście miało swoją siedzibę kilkanaście przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem tego kruszcu[1]. Julio Popper, inżynier górnictwa, został zatrudniony przez jedną z firm, zajmujących się wydobyciem złota. Popper na mocy umowy rozpoczął rekrutowanie pracowników, w szczególności chorwackich imigrantów żyjących w Buenos Aires[1]. Prace wydobywcze rozpoczęły się w 1887 roku w El Páramo nad Zatoką San Sebastián. Kolejny obóz został założony nad Zatoką Sloggett w południowej części wyspy Ziemia Ognista[1].

Ekspedycja Juliusa Poppera dotarła do chilijskich wysp położonych na południe od Kanału Beagle w 1893 roku. Wzięło w niej udział ponad 1000 górników. W 1894 roku wydobycie złota na wyspach Picton, Lennox i Nueva oraz na archipelagu wysp Wollaston zaczęło spadać i zasoby złota stopniowo się kurczyły[1][3]. Na początku XX wieku przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem złota w tym regionie pozyskiwały już tylko niewielką ilość tego surowca[3].

Gorączka złota na Ziemi Ognistej zakończyła się około 1910 roku, wraz z wyczerpaniem się zasobów złota w kopalniach[4][5].

Konsekwencje[edytuj | edytuj kod]

Rozwój[edytuj | edytuj kod]

Okres gorączki złota przyczynił się do rozwoju sieci telegraficznej i portów na Ziemi Ognistej. Przedwczesna śmierć Poppera przerwała jego śmiałe projekty, dotyczące m.in. rozwoju doków w mieście Río Grande czy rybołówstwa na wodach okalających Antarktydę[4].

Dodatkowo dzięki prowadzonej eksploracji na wyspach położonych na południe od Kanału Beagle rozwinięto wiedzę geograficzną o tej części archipelagu oraz wytyczono trasy pomiędzy nimi a Punta Arenas[3].

Indianie[edytuj | edytuj kod]

Podczas gorączki złota na Ziemi Ognistej m.in. Julius Popper brał udział w polowaniach na Indian Selknam, określanych później jako ludobójstwo Indian Selknam[6][7].

Na wyspach Ziemi Ognistej dochodziło do ataków na osady Indian, w trakcie których uprowadzano kobiety. W atakach brali udział zarówno poszukiwacze złota, pasterze owiec jak i policjanci. W wyniku tych ataków spadła liczba kobiet należących do rdzennej ludności (m.in. plemienia Jaganów). Ponadto kobiety stały się przedmiotem handlu pomiędzy mężczyznami[2]. W 1894 roku zabudowa miejscowości Porvenir (Chile) składała się z pięciu domów, dwa z nich stanowiły sklepy monopolowe, a trzeci służył jako dom publiczny[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h M. Beroš: Crónica de las Tierras del Canal Beagle. Editorial Francisco de Aguirre S.A, 1973, s. 55–65.
  2. ↑ a b c J. Bascopé: Colonial senses I. Gold rush and wild life in Tierra del Fuego, 1880–1914. Scielo.cl. [dostęp 2014-02-23]. (hiszp.).
  3. ↑ a b c M. Beros: Crónica de las Tierras del Canal Beagle. Editorial Francisco de Aguirre S.A., 1973, s. 65–75.
  4. ↑ a b Provincia de Tierra del Fuego. Todo-argentina.net. [dostęp 2014-02-23]. (hiszp.).
  5. ↑ Tierra del Fuego. Argentina-argentinien.com. [dostęp 2014-02-23]. (hiszp.).
  6. ↑ C. Odone, M. Palma: La muerte exhibida fotografias de Julius Popper en Tierra del Fuego', in Mason and Odone, eds, 12 miradas. Culturas de Patagonia: 12 Miradas: Ensayos sobre los pueblos patagonicos. 2001, s. 153.
  7. ↑ R. Leslie: Language of the land: the Mapuche in Argentina and Chile. 2007, s. 80.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gorączka_złota_na_archipelagu_Ziemi_Ognistej&oldid=58634347”