French
DeutschEwa Jarosz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 11 kwietnia 1963 |
| Profesor nauk społecznych | |
| Specjalność: diagnostyka pedagogiczna, pedagogika społeczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1996 |
| Habilitacja | 2009 |
| Profesura | 28 lutego 2020 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Uniwersytet Śląski w Katowicach |
| Odznaczenia | |
  | |
Ewa Jarosz (ur. 11 kwietnia 1963 w Rudzie Śląskiej[1]) – polska pedagog i nauczyciel akademicki, profesor nauk społecznych, pracownik naukowy Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach i prorektor tej uczelni w kadencji 2020–2024, specjalistka i autorka publikacji naukowych na temat praw dziecka oraz na temat problemów społeczno-wychowawczych, w latach 2011–2018 społeczny doradca rzecznika praw dziecka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1987 ukończyła studia na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego[1]. Na tym samym wydziale uzyskiwała kolejne stopnie naukowe w zakresie nauk społecznych: w 1996 doktora (na podstawie pracy pt. Wzory reakcji reprezentantów intencjonalnych środowisk wychowawczych na zjawisko przemocy wobec dzieci), a w 2009 doktora habilitowanego (w oparciu o rozprawę zatytułowaną Ochrona dzieci przed krzywdzeniem – perspektywa globalna i lokalna[2]. W 2020 prezydent RP nadał jej tytuł profesora nauk społecznych[3].
W 1987 podjęła pracę na macierzystej uczelni, została później adiunktem w Katedrze Pedagogiki Społecznej na Wydziale Pedagogiki i Psychologii[1][2]. W kadencji 2008–2012 była prodziekanem ds. studiów niestacjonarnych[4]. W pracy naukowej zajęła się zagadnieniami w zakresie diagnostyki pedagogicznej i pedagogiki społecznej[2].
W latach 2011–2018 była autorką corocznych raportów diagnostycznych na temat społecznych postaw wobec przemocy w wychowaniu. W tym samym okresie pełniła funkcję społecznego doradcy rzecznika praw dziecka[4].
W latach 2012–2016 była wiceprzewodnicząca Zespołu Pedagogiki Społecznej przy Komitecie Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk. W 2017 została wiceprezes Stowarzyszenia Pedagogów Społecznie Zaangażowanych[4]. Członkini rad naukowych oraz recenzentka naukowa w czasopismach naukowych.
W lipcu 2018 kilkadziesiąt organizacji pozarządowych oraz przedstawiciele środowiska akademickiego zaproponowali jej kandydaturę na stanowisko rzecznika praw dziecka[5]. W sierpniu została oficjalnie zgłoszona na ten urząd przez grupę posłów Platformy Obywatelskiej, Nowoczesnej oraz PSL[1]. W głosowaniu z 13 września 2018 nie uzyskała wymaganej bezwzględnej większości głosów; za jej kandydaturą głosowało 179 posłów, przeciw 226, a 8 wstrzymało się od głosu[6].
We wrześniu 2020 objęła funkcję prorektora Uniwersytetu Śląskiego do spraw rozwoju kadry na czteroletnią kadencję[7].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda Łódzkiego Towarzystwa Naukowego im. Profesor Ireny Lepalczyk za prace naukowe z zakresu pedagogiki społecznej (2009)
- Nagroda II stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia naukowo-badawcze (2010)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (2006)
- Odznaka Honorowa za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka (2018)
- Złota Odznaka Zasłużony dla Uniwersytetu Śląskiego (2018)[4]
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Przemoc wobec dzieci. Reakcje środowisk szkolnych, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego. Katowice 1998.
- Wybrane obszary diagnozowania pedagogicznego, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2001 (wznawiane).
- Dom, który krzywdzi, Wydawnictwo Naukowe „Śląsk”, Katowice 2001.
- Diagnoza psychopedagogiczna. Podstawowe problemy i rozwiązania (współautor Ewa Wysocka), Wydawnictwo Akademickie „ŻAK”, Warszawa 2006 (wznawiane).
- Międzynarodowe standardy przeciwdziałania krzywdzeniu dzieci, Wydawnictwo Akademickie „ŻAK”, Warszawa 2008.
- Ochrona dzieci przed krzywdzeniem: perspektywa globalna i lokalna, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2008 (wznawiane).
- Dzieci ofiary przemocy w rodzinie. Raport Rzecznika Praw Dziecka. Funkcjonowanie znowelizowanej ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (współautor Anna Nowak), Biuro Rzecznika Praw Dziecka, Warszawa 2012.
- Szanować, słuchać, wspierać, chronić. Prawa dzieci w rodzinie, szkole, społeczeństwie, praca zbiorowa pod redakcją (współredaktor z Beatą Dyrdą), Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2013.
- Przemoc w wychowaniu. Między prawnym zakazem a społeczną akceptacją. Monitoring Rzecznika Praw Dziecka, Biuro Rzecznika Praw Dziecka, Warszawa 2015.
- Bicie dzieci... czasz tym skończyć. Kontestacja kar cielesnych we współczesnym świecie (współautor Marek Michalak), Biuro Rzecznika Praw Dziecka, Warszawa 2018.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Druk nr 2795: Lista kandydatów na Rzecznika Praw Dziecka. sejm.gov.pl, 23 sierpnia 2018. [dostęp 2018-09-16].
- ↑ a b c Prof. dr hab. Ewa Irena Jarosz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-09-18].[martwy link]
- ↑ Dr hab. Ewa Jarosz uzyskała tytuł Profesora. us.edu.pl, 18 marca 2020. [dostęp 2020-04-17].
- ↑ a b c d Życiorys. ewajarosz.pl. [dostęp 2018-09-16].
- ↑ Ewa Jarosz kandydatem organizacji pozarządowych na Rzecznika Praw Dziecka. sejm.gov.pl, 9 lipca 2018. [dostęp 2018-09-16].
- ↑ Głosowanie nr 31 na 68. posiedzeniu Sejmu. sejm.gov.pl, 13 września 2018. [dostęp 2018-09-14].
- ↑ Prof. Ewa Jarosz w nowych władzach uczelni w kadencji 2020–2024. us.edu.pl, 15 września 2020. [dostęp 2020-09-18].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ewa Jarosz – strona prywatna. [dostęp 2018-09-16].
- Prof. dr hab. Ewa Irena Jarosz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-09-18].[martwy link]