Erna Solberg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Erna Solberg
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1961
Bergen

Premier Norwegii
Okres

od 16 października 2013
do 14 października 2021

Przynależność polityczna

Partia Konserwatywna

Poprzednik

Jens Stoltenberg

Następca

Jonas Gahr Støre

Przewodniczący Partii Konserwatywnej
Okres

od 2004

Poprzednik

Jan Petersen

podpis
Odznaczenia
Komandor Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa
Strona internetowa

Erna Solberg (ur. 24 lutego 1961 w Bergen) – norweska polityk, od 2004 przewodnicząca Partii Konserwatywnej (Høyre). Minister samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w latach 2001–2005, w latach 2013–2021 premier Norwegii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1986 ukończyła socjologię, nauki polityczne, statystykę i ekonomię na Uniwersytecie w Bergen[1].

W latach 1979–1980 była członkinią Rady Narodowej ds. Szkolnictwa Średniego. W latach 1979–1983 wchodziła w skład rady ds. szkolnictwa w Bergen. Od 1986 do 1988 była członkinią senatu Uniwersytetu w Bergen, a w latach 1997–1989 członkinią komisji edukacyjnej w tym mieście[1].

W 1989 została po raz pierwszy wybrana w skład Stortingu z ramienia Høyre, reprezentując okręg Hordaland. W wyborach w 1993, 1997, 2001, 2005 oraz 2009 odnawiała mandat deputowanej. Od 1993 do 1994 pełniła funkcję przewodniczącej Narodowego Stowarzyszenia Konserwatywnych Kobiet. W latach 1994–1998 była odpowiedzialna za sprawy kobiet w Partii Konserwatywnej[1].

W 2001 została ministrem samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w gabinecie Kjella Magne Bondevika. Przez twardą politykę, jaką prowadziła w swoim resorcie, zyskała w mediach przydomek „Żelaznej Erny” („Jern-Erna”)[2]. Urząd ministra zajmowała do 2005[1].

W latach 1995–2002 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Partii Konserwatywnej, a w 2004 została jej przewodniczącą, zastępując na stanowisku Jana Petersena[1]. W 2013 konserwatyści zajęli drugie miejsce w wyborach (Erna Solberg ponownie została wybrana do Stortingu), ustępując Partii Pracy. Koalicja skupiona wokół tej ostatniej utraciła większość parlamentarną. 16 października 2013 objęła urząd premiera Norwegii, stając na czele koalicji z Partią Postępu, którą wsparły również partie liberalna i chrześcijańska.

W wyborach w 2017 ponownie uzyskała mandat deputowanej, a wspierająca ją centroprawicowa koalicja utrzymała większość w Stortingu[3]. W styczniu 2018 do rządu dołączyli przedstawiciele liberałów[4], a w styczniu 2019 funkcje ministerialne objęli też przedstawiciele chadeków[5]. W styczniu 2020 z gabinetu odeszli przedstawiciele Partii Postępu, która negowała m.in. politykę rządu dotyczącą imigrantów[6].

W 2021 wybrana na kolejną kadencję do Stortingu, ugrupowania centroprawicowe utraciły wówczas większość w parlamencie[7]. 14 października tegoż roku na funkcji premiera zastąpił ją Jonas Gahr Støre.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Erna Solberg. stortinget.no. [dostęp 2013-08-02]. (ang.).
  2. Johannes Morken: Erna Solberg varsler tøffere integrering. vl.no, 8 maja 2009. [dostęp 2013-08-02]. (norw.).
  3. Disse skal representere oss de neste fire år. nationen.no, 13 września 2017. [dostęp 2017-09-20]. (norw.).
  4. Erna Solberg presenterer ny regjering onsdag – Venstre får tre statsråder. aftenposten.no, 15 stycznia 2018. [dostęp 2018-01-28]. (norw.).
  5. KrF added to a rare Majority Government. norwaytoday.info, 22 stycznia 2019. [dostęp 2019-07-31]. (ang.).
  6. Maja Zych: Nowe nazwiska w norweskim rządzie: tak prezentuje się skład ministrów po odejściu Frp. mojanorwegia.pl, 27 stycznia 2020. [dostęp 2020-02-20].
  7. Valgresultat 2021. vg.no. [dostęp 2021-09-15]. (norw.).