Dietmar Haaf – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dietmar Haaf
Data i miejsce urodzenia

6 marca 1967
Stuttgart

Wzrost

173 cm

Informacje klubowe
Klub

1. FV Salamander Kornwestheim

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Mistrzostwa Europy
złoto Split 1990 skok w dal
Halowe mistrzostwa świata
złoto Sewilla 1991 skok w dal
srebro Budapeszt 1989 skok w dal
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Glasgow 1990 skok w dal
złoto Paryż 1994 skok w dal
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Ateny 1986 skok w dal

Dietmar Haaf (ur. 6 marca 1967 w Bad Cannstatt) – niemiecki lekkoatleta, który specjalizował się w skoku w dal.

Podczas swojego jedynego olimpijskiego startu w 1992 roku nie awansował do finału. Pierwszy w historii Mistrz świata juniorów (tytuł wywalczył w 1986 roku)[1]. Dwukrotnie zdobywał medale halowych mistrzostw świata (złoty w 1991 oraz srebrny w 1989)[2]. W 1990 roku w Splicie został mistrzem Europy[3]. Ma w swoim dorobku również dwa tytuły halowego mistrza Starego Kontynentu (1990, 1994)[4]. Dziewięciokrotnie był mistrzem Niemiec na otwartym stadionie (1986–1992, 1994, 1996) i sześciokrotnie w hali (1986, 1988, 1990, 1991, 1992, 1994). Rekord życiowy: stadion – 8,25 (30 sierpnia 1990, Split); hala – 8,25 (26 lutego 1989, Sindelfingen). Ten drugi rezultat był halowym rekordem Niemiec.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Rok Impreza Miejsce Pozycja Wynik
1985 Mistrzostwa Europy juniorów Chociebuż 5. miejsce 7,66
1986 Mistrzostwa świata juniorów Grecja Ateny 1. miejsce 7,93
1986 Mistrzostwa Europy Stuttgart 10. miejsce 7,48
1987 Mistrzostwa świata Włochy Rzym el. – 26. miejsce 7,51
1988 Halowe mistrzostwa Europy Budapeszt 5. miejsce 7,79
1989 Halowe mistrzostwa Europy Holandia Haga 5. miejsce 7,96
1989 Halowe mistrzostwa świata Budapeszt 2. miejsce 8,17
1990 Halowe mistrzostwa Europy Wielka Brytania Glasgow 1. miejsce 8,11
1990 Mistrzostwa Europy Split 1. miejsce 8,25
1991 Halowe mistrzostwa świata Hiszpania Sewilla 1. miejsce 8,15
1991 Finał A pucharu Europy Niemcy Frankfurt nad Menem 1. miejsce 8,30w[5][6]
1991 Mistrzostwa świata Japonia Tokio 4. miejsce 8,22
1992 Halowe mistrzostwa Europy Włochy Genua 13. miejsce 7,69
1992 Igrzyska olimpijskie Hiszpania Barcelona el. – 14. miejsce 7,85
1993 Halowe mistrzostwa świata Kanada Toronto el. – 13. miejsce 7,67
1994 Halowe mistrzostwa Europy Francja Paryż 1. miejsce 8,15
1994 Superliga pucharu Europy Wielka Brytania Birmingham 2. miejsce 7,84[6]
1994 Mistrzostwa Europy Finlandia Helsinki el. – 24. miejsce 7,55

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. IAAF World Junior Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  2. IAAF World Indoor Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  3. European Championships (Men). gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  4. European Indoor Championships (Men). gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  5. Wynik uzyskany przy wietrze o sile +4,0 m/s. Aby rezultat został uznany za oficjalny siła wiatru nie może przekraczać 2,0 m/s.
  6. a b European Cup A Final and Superleague. gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]