French
DeutschDiego Nargiso – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 15 marca 1970 |
| Wzrost | 188 cm |
| Gra | leworęczna |
| Status profesjonalny | 1987 |
| Zakończenie kariery | 2001 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 0 |
| Najwyżej w rankingu | 67 (10 października 1988) |
| Australian Open | 2R (1996) |
| Roland Garros | 2R (1992) |
| Wimbledon | 3R (1988) |
| US Open | 3R (1988) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 5 |
| Najwyżej w rankingu | 25 (5 marca 1990) |
| Australian Open | 2R (1993) |
| Roland Garros | 3R (1989) |
| Wimbledon | 2R (1989, 1990, 1992, 1995, 1996, 2000) |
| US Open | QF (1993) |
Diego Nargiso (ur. 15 marca 1970 w Neapolu) – włoski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Grając w kategorii juniorów Nargiso odniósł dwa triumfy w zawodach wielkoszlemowych. Najpierw, jako pierwszy Włoch, wygrał młodzieżową edycję Wimbledonu 1987 w grze pojedynczej, a następnie odniósł zwycięstwo w grze podwójnej, wspólnie z Goranem Ivaniševiciem, podczas US Open 1987. Tego samego roku Nargiso osiągnął również finał Wimbledonu w deblu w parze z Eugenio Rossim.
Jako zawodowiec Włoch zaczął startować w 1987 roku, a kontynuował swoją karierę do 2001 roku. W grze pojedynczej doszedł do dwóch finałów turniejów rangi ATP World Tour, natomiast w grze podwójnej triumfował w pięciu imprezach tego cyklu oraz uczestniczył w piętnastu finałach.
W Pucharze Davisa zadebiutował w lutym 1988 roku przeciwko Izraelowi w 1 rundzie grupy światowej, stając się najmłodszym reprezentantem swojego kraju w zawodach. Ostatni występ Nargiso w Pucharze Davisa miał miejsce w lipcu 2000 roku podczas rywalizacji z Belgią w 1 rundzie grupy światowej. Łącznie w reprezentacji zagrał w 7 pojedynkach singlowych, z których 5 wygrał oraz w 25 spotkaniach deblowych, z których 13 zwyciężył.
Nargiso 3 razy zagrał na igrzyskach olimpijskich, w Seulu (1988), Barcelonie (1992) i Atlancie (1996). W Seulu osiągnął 2 rundę gry pojedynczej, a w deblu odpadł w 1 rundzie. W Barcelonie i Atlancie startował wyłącznie w grze podwójnej, dochodząc do 2 rundy w Atlancie i ponosząc porażkę w 1 rundzie w Barcelonie.
W rankingu gry pojedynczej Nargiso najwyżej był na 67. miejscu (10 października 1988), a w klasyfikacji gry podwójnej na 25. pozycji (5 marca 1990).
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (0–2)[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 19 września 1993 | Bordeaux | Twarda |  Sergi Bruguera | 5:7, 2:6 |
| Finalista | 2. | 1 października 2000 | Palermo | Ceglana |  Olivier Rochus | 6:7(14), 1:6 |
Gra podwójna (5–15)[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 14 lutego 1988 | Rotterdam | Dywanowa (hala) |  Magnus Gustafsson |  Patrik Kühnen Tore Meinecke | 6:7, 6:7 |
| Finalista | 2. | 17 kwietnia 1988 | Nicea | Ceglana |  Heinz Günthardt |  Guy Forget Henri Leconte | 6:4, 3:6, 4:6 |
| Finalista | 3. | 31 lipca 1988 | Bordeaux | Ceglana |  Christian Miniussi | Joakim Nyström Claudio Panatta | 1:6, 4:6 |
| Finalista | 4. | 30 kwietnia 1989 | Monte Carlo | Ceglana | Paolo Canè |  Tomáš Šmíd Mark Woodforde | 6:1, 4:6, 2:6 |
| Finalista | 5. | 1 października 1989 | Palermo | Ceglana |  Goran Ivanišević | Peter Ballauff Rudiger Haas | 2:6, 7:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 12 lutego 1990 | Mediolan | Dywanowa (hala) | Omar Camporese |  Tom Nijssen Udo Riglewski | 6:4, 6:4 |
| Finalista | 6. | 4 marca 1990 | Rotterdam | Dywanowa (hala) |  Nicolás Pereira |  Leonardo Lavalle Jorge Lozano | 3:6, 6:7 |
| Zwycięzca | 2. | 14 kwietnia 1991 | Barcelona | Ceglana | Horacio de la Peña | Boris Becker Eric Jelen | 3:6, 7:6, 6:4 |
| Finalista | 7. | 25 sierpnia 1991 | Long Island | Twarda |  Doug Flach | Eric Jelen Carl-Uwe Steeb | 6:0, 4:6, 6:7 |
| Finalista | 8. | 14 czerwca 1992 | Londyn | Trawiasta |  Goran Ivanišević | John Fitzgerald Anders Järryd | 4:6, 6:7 |
| Zwycięzca | 3. | 17 stycznia 1993 | Dżakarta | Twarda | Guillaume Raoux | Jacco Eltingh Paul Haarhuis | 7:6, 6:7, 6:3 |
| Finalista | 9. | 12 czerwca 1994 | Rosmalen | Trawiasta | Peter Nyborg | Stephen Noteboom Fernon Wibier | 3:6, 6:1, 6:7 |
| Finalista | 10. | 18 września 1994 | Bordeaux | Twarda | Guillaume Raoux | Olivier Delaître Guy Forget | 2:6, 6:2, 5:7 |
| Finalista | 11. | 5 marca 1995 | Meksyk | Ceglana | Marc-Kevin Goellner | Javier Frana Leonardo Lavalle | 5:7, 3:6 |
| Finalista | 12. | 9 kwietnia 1995 | Estoril | Ceglana | Marc-Kevin Goellner |  Jewgienij Kafielnikow Andriej Olchowski | 7:5, 5:7, 2:6 |
| Finalista | 13. | 5 maja 1996 | Monachium | Ceglana | Olivier Delaître |  Lan Bale Stephen Noteboom | 6:4, 6:7, 4:6 |
| Zwycięzca | 4. | 29 marca 1998 | Casablanca | Ceglana | Andrea Gaudenzi | Cristian Brandi Filippo Messori | 6:4, 7:6 |
| Zwycięzca | 5. | 7 maja 2000 | Majorka | Ceglana | Michaël Llodra | Alberto Martín Fernando Vicente | 7:6(2), 7:6(3) |
| Finalista | 14. | 28 maja 2000 | Sankt Pölten | Ceglana | Andrea Gaudenzi |  Mahesh Bhupathi Andrew Kratzmann | 6:7(10), 7:6(2), 4:6 |
| Finalista | 15. | 16 lipca 2000 | Båstad | Ceglana | Andrea Gaudenzi | Nicklas Kulti Mikael Tillström | 6:4, 2:6, 3:6 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-02-14] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-02-14] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-02-14] (ang.).