Charles Spackman Barker – Wikipedia, wolna encyklopedia

Charles Spackman Barker

Charles Spackman Barker (ur. 10 października 1804 w Bath w Anglii[1], zm. 26 listopada 1879 w Maidstone w Anglii) – angielski organmistrz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny artystycznej. Jego ojciec – Joseph Barker(inne języki) oraz wuj – Thomas Barker (Maler)(inne języki), byli malarzami[1]. Imiona otrzymał po swoim chrzestnym Charlesie Spackmanie(inne języki) – koneserze sztuki, wielkim fanie twórczości jego ojca[2] i jego opiekunie po śmierci ojca w 1809 (Barker miał wówczas 5 lat)[3].

W młodości, przez zainteresowanie naukami przyrodniczymi odbywał przez pewien czas praktykę farmaceutyczną i stomatologiczną, które porzucił z powodu zbyt dużej wrażliwości[3]. Od 1830, przez dwa lata odbywał praktykę u organmistrza Jamesa Bishopa(inne języki) w Londynie. W 1832 założył własny warsztat organmistrzowski w Bath.

Pod wpływem rozmowy z organistą katedry York Minster, który skarżył się na ogromny wysiłek gry na nowo wybudowanych organach (1832), skoncentrował swoją pracę na udoskonaleniu traktury gry – mechanizmu przenoszenia ruchu z klawiszy na zawory w wiatrownicach. Jego pierwszym znaczącym, ale nie wprowadzonym na szeroką skalę wynalazkiem był hydrauliczny system tłoków i cylindrów. W 1837, przebywając w Paryżu, opracował dźwignię pneumatyczną. Urządzenie to, które opatentował w 1839, zostało wkrótce nazwane od jego nazwiska dźwignią Barkera[2]. Licencji na budowę dźwigni udzielił firmie organmistrzowskiej Aristide Cavaillé-Colla, który zastosował ją po raz pierwszy w organach bazyliki św. Dionizego w Saint-Denis. Niedługo potem zatrudnił się w warsztacie organowym Daublaine-Callinet(inne języki). W 1844 przypadkowo doprowadził do pożaru organów w kościele Saint Eustache w Paryżu; reperował je i rozbudowywał przez 10 lat, do roku 1854.

W 1851 prezentował jeden ze swoich instrumentów na EXPO w Londynie. W 1855 został odznaczony Orderem Narodowym Legii Honorowej.

W 1858 założył z Charlsem Verschneiderem(inne języki) warsztat organowy. Za namową organisty Alberta Pescharda(inne języki) opracował elektryczną trakturę gry. Po raz pierwszy zainstalował ją w 1865, w organach kolegiaty Saint-Laurent w Salon-de-Provence(inne języki)[4].

W 1870, po wybuchu wojny francusko-pruskiej powrócił do Anglii. Zmarł w 1879.

Wynalazki[edytuj | edytuj kod]

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Niektóre organy piszczałkowe zbudowane przez Charlesa Barkera:

Rok Miejscowość Budynek Uwagi
1855 Paulerspury (Anglia) Kościół z ojcem[5]
1860 Saint-Maixent-l’École (Francja) Église Saint-Léger de Saint-Maixent-l'École(inne języki) [6]
1861 Caen (Francja) Kościół Notre-Dame-de-la-Gloriette(inne języki) zachowane[7]
1862 Awinion (Francja) Kolegiata Saint-Agricol(inne języki) zachowane[8]
1863 Chalon-sur-Saône (Francja) Katedra Saint-Vincent w Chalon-sur-Saône(inne języki) z Charlesem Verschneiderem[9]
1863 Chalon-sur-Saône (Francja) Kościół St-Jean-de-Vignes z Charlesem Verschneiderem[10]
1863 Cherbourg (Francja) Bazylika Trójcy Świętej w Cherbourgu(inne języki) z Charlesem Verschneiderem[11]
1864 Meudon (Francja) Kościół św. Marcina w Meudon(inne języki) z Charlesem Verschneiderem[12]
1865 Salon-de-Provence (Francja) kolegiaty Saint-Laurent w Salon-de-Provence(inne języki) z Charlesem Verschneiderem, pierwsze na świecie organy z trakturą elektryczną[13]
1868 Paryż (Francja) Kościół św. Augustyna z Albertem Peschardem, z pierwszą w historii trakturą elektropneumatyczną[14]
1868 Paryż (Francja) Kościół św. Piotra z Montrouge zachowane[15]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Barker, Charles Spackman, Grove Music Online, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.001.0001/omo-9781561592630-e-0000002068 [dostęp 2023-10-20] (ang.).
  2. ↑ a b Curtis Gordon: A Provincial Organ Builder in Victorian England: William Sweetland of Bath. Ashgate Publishing Limited, 2011, s. 35. ISBN 978-1-4094-1752-1.
  3. ↑ a b MGG Online [online], www.mgg-online.com [dostęp 2023-10-20] (ang.).
  4. ↑ Orgeltechnik: Windlade - Walcker-Stiftung [online], www.walcker-stiftung.de [dostęp 2023-10-20].
  5. ↑ Piet Bron, Paulerspury, United Kingdom (Northamptonshire) - United Reformed Church [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl.).
  6. ↑ Piet Bron, Saint-Maixent-l'Ecole, France (Deux-Sèvres (79)) - Église Abbatiale Saint-Leger [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  7. ↑ Piet Bron, Caen, France (Calvados (14)) - Église Notre-Dame de la Gloriette [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  8. ↑ Piet Bron, Avignon, France (Vaucluse (84)) - Église Saint-Agricol [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  9. ↑ Piet Bron, Chalon-sur-Saône, France (Saône-et-Loire (71)) - Cathédrale Saint-Vincent, Orgue de Choeur [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  10. ↑ Piet Bron, Chalon-sur-Saône, France (Saône-et-Loire (71)) - Église Saint-Jean des Vignes [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  11. ↑ Piet Bron, Cherbourg, France (Manche (50)) - Basilique Sainte-Trinité (du cotentin), Orgue de Choeur [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  12. ↑ Piet Bron, Meudon, France (Hauts-de-Seine (92)) - Église Saint-Martin [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  13. ↑ Piet Bron, Salon-de-Provence, France (Bouches-du-Rhône (13)) - Église Collégiale Saint-Laurent [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).
  14. ↑ Günter Lade, Die historische Peschard/Cavaillé-Coll-Orgel (1868/1889) der Pfarrkirche Saint-Augustin in Paris [online], Edition Lade [dostęp 2023-10-20] (niem.).
  15. ↑ Piet Bron, Paris, France (Paris (75)) - Église Saint-Pierre-de-Montrouge (14e arrondissement) [online], Orgel Databank [dostęp 2023-10-20] (niderl. • fr. • ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • d'Anchald P. Charles Sparkman Barker: A reassessment of the earlier years of his career. „Journal BIOS”. 33, s. 4–29, 2009. 
  • Kümmerle Salomon. Barker, Charles Sparkmann. „Encyklopädie der evangelischen Kirchenmusik”. 1, s. 120, 1888. Gütersloh. 
  • Reichling Alfred. Barker, Charles Spackman. „Die Musik in Geschichte und Gegenwart”. 2, s. 254, 1999. Kassel/Stuttgart. 
  • Meyrick Roberts R. Charles Spackman Barker. „The Organ”. 13, s. 186, 1933. Kassel/Stuttgart. 
  • David Smit: Barker, Charles Spackman. W: The Organ. An Encyclopedia. Douglas E. Bush (red.), Richard Kassel (red.). Nowy Jork, Londyn: Routledge, 2006, s. 49. ISBN 0-415-94174-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Spackman_Barker&oldid=72820840”