Bitwa nad Kaczawą – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy bitwy stoczonej w 1813. Zobacz też: bitwa pod Legnicą.

Bitwa nad Kaczawą

VI koalicja antyfrancuska wojny napoleońskie
Czas	26 sierpnia 1813
Miejsce	nad rzeką Kaczawa, okolice Legnicy
Wynik	porażka wojsk napoleońskich
Strony konfliktu
I Cesarstwo Francuskie Prusy Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Jacques Macdonald Gebhard von Blücher
Siły
102 tys. żołnierzy[1] 114 tys. żołnierzy[2]
Straty
15 tys. zabitych, rannych i wziętych do niewoli[3] ok. 4 tys. zabitych i rannych
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
51°07′36″N 16°04′12″E/51,126667 16,070000

Upamiętnienie bitwy

Bitwa nad Kaczawą, bitwa pod Legnicą – starcie zbrojne, które miało miejsce 26 sierpnia 1813 roku podczas wojny Francji z szóstą koalicją. Rozegrała się na obszarze pomiędzy Kaczawą na pn. i pn-zach., wysoczyzną Płaskowyżu Janowickiego na wschodzie, a Warmątowicami i Bielowicami na południu, w odległości około 10 km w linii prostej od murów miejskich ówczesnej Legnicy.

Przebieg bitwy[edytuj | edytuj kod]

Walka toczyła się pomiędzy armią francuską (102 000^[1] żołnierzy) dowodzoną przez marszałka Macdonalda a armią prusko-rosyjską (114 000 żołnierzy^[2]) dowodzoną przez feldmarszałka Blüchera.

Podczas saskiej kampanii Napoleon wspólnie z armią Gouviona Saint Cyra ruszył pod Drezno, zostawiając na Śląsku armię Macdonalda, by ta ścigała Armię Śląską Blüchera i nie dopuściła do połączenia się jej sił z Armią Czeską Schwarzenberga. Realizując zadanie Macdonald 23 sierpnia rozpoczął ofensywę znad linii rzeki Bóbr w kierunku Jawora. Korpusy francuskie maszerowały w znacznej odległości od siebie.

Gdy Blücher dowiedział się o odejściu głównych sił francuskich, także postanowił przejść do ofensywy. W tym celu przeciwko francuskiemu centrum skierował pruski korpus Yorcka, natomiast na lewe skrzydło francuskie skierował w kierunku Legnicy rosyjski korpus Sackena. Pruski korpus de Langerona ruszył na prawe skrzydło francuskie.

Obie wielkie, w przybliżeniu równe sobie armie, wpadły na siebie niespodziewanie 26 sierpnia, w czasie burzy i ulewnego deszczu. Pierwszy zorientował się wódz francuski i wydzieliwszy ze swej armii 60 000 żołnierzy rzucił ich na prawe skrzydło armii prusko-rosyjskiej. Ponieważ kolumny francuskiej armii były zbyt oddalone od siebie, francuskie natarcie nie powiodło się.

W międzyczasie pozostałe 30 000 żołnierzy armii Macdonalda, którzy mieli trzymać wojska prusko-rosyjskie na ich dotychczasowych pozycjach, stanęło wobec potężnego kontrataku. Choć atak korpusu Langerona Francuzi odparli, pozostałe dwa korpusy odniosły sukces, odcinając jedną z francuskich dywizji.

Nie mając żadnego wsparcia ani posiłków Francuzi po niedługim czasie zostali zmuszeni do odwrotu, ponosząc przy tym duże straty. Łącznie Macdonald stracił 15 000 zabitych, rannych i jeńców^[3], natomiast Blücher – około 4000 zabitych i rannych. Pokonana armia francuska wycofała się na Bolesławiec.

Efekty[edytuj | edytuj kod]

Nie licząc poważnych strat, przegrana bitwa pogorszyła ogólną sytuację strategiczną Francuzów. Ta porażka w połączeniu z przegraną cztery dni później bitwą pod Kulmem i 6 września pod Dennewitz, z nawiązką zniwelowała korzyści, jakie Francuzi odnieśli dzięki zwycięstwu Napoleona pod Dreznem.

Zwycięstwo nad Kaczawą przyniosło Blücherowi tytuł Księcia Wahlstatt (Wahlstatt – niemiecka nazwa miejscowości Legnickie Pole).

Bitwę upamiętnia Muzeum w Duninie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Bitwa pod Legnicą (26.08.1813) - Bitwa nad Kaczawą (Schlacht an der Katzbach) na portalu polska-org.pl