Bartosz Gelner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bartosz Gelner
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1988
Katowice

Zawód

aktor

Lata aktywności

od 2008

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Bartosz Gelner (ur. 25 kwietnia 1988 w Katowicach) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i wychował w Katowicach[1][2][3] w tradycyjnej śląskiej rodzinie[4] jako syn lekarki i inżyniera[5]. Chciał być prawnikiem, socjologiem lub humanistą[6]. W latach 2004–2007 uczęszczał do Akademickiego Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Chorzowie, a w latach 2005–2006 był Przewodniczącym Rady Młodzieżowej I Liceum Ogólnokształcącego w tej placówce[7]. Z kolegami z liceum tworzył „Kabaret na 3/4”[1]. Po maturze zdawał do szkół teatralnych w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, jednak nigdzie się nie dostał[1]. Przez rok uczęszczał do Policealnego Studium Aktorskiego Lart studiO (2008) w Krakowie[1], a później został przyjęty na wrocławski wydział lalkarski, filię PWST w Krakowie. W 2012 ukończył studia w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej[8].

Kariera teatralna[edytuj | edytuj kod]

W 2008 zadebiutował na scenie Narodowego Starego Teatru w Trans-Atlantyku Witolda Gombrowicza w reżyserii Mikołaja Grabowskiego jako jeden z chłopców Gonzala (Jan Peszek)[1]. Po ukończeniu studiów przeprowadził się do Warszawy, gdzie rozpoczął współpracę z Nowym Teatrem[1]. W 2013 zdobył Wyróżnienie Sekcji Krytyków Teatralnych ZASP[9] za kreację Cetha - młodego chłopca, którego bierze do trójkąta para gejów - Jamie (Maciej Stuhr) i James (Piotr Polak) w Kabarecie warszawskim w reż. Krzysztofa Warlikowskiego. W 2014 był wśród aktorów czytających przed Pałacem Kultury Golgotę Picnic[1].

5 czerwca 2016 znalazł się w trójce finalistów ogłoszonej przez radiową Trójkę VII edycji konkursu dla młodych twórców „Talenty Trójki” w kategorii teatr[10].

Kariera ekranowa[edytuj | edytuj kod]

Już po pierwszym roku dostał rolę w serialu Przystań (2009) o grupie młodych ludzi odbywających szkolenie w bazie ratownictwa wodnego. Na trzecim roku studiów zadebiutował z kolei na kinowym ekranie w roli Aleksandra Lubomirskiego, kolegi Dominika (Jakub Gierszał) w dramacie psychologicznym Jana Komasy Sala samobójców (2011). Po bardzo dobrze przyjętym i wielokrotnie nagradzanym filmie, dostał kilka propozycji zagrania w serialach, już bez castingu[1]. Zdecydował się wtedy na Czas honoru (2011) jako porucznik Alan Krawczyk, który zostaje zrzucony razem z pułkownikiem Skotnickim (Hubert Urbański) z Włoch jako pomoc dla Cichociemnych[9].

W latach 2012–2016 występował w roli Bartosza Koszyka w serialu TVP2 Barwy szczęścia. Po wygranym castingu do dramatu Tomasza Wasilewskiego Płynące wieżowce (2013) otrzymał pierwszą propozycję pierwszoplanowej postaci w filmie fabularnym. Rola homoseksualnego Michała, chłopaka głównego bohatera (Mateusz Banasiuk) przyniosła mu Nagrodę im. Piotra Łazarkiewicza dla Młodego Talentu na Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles[9]. Płynące wieżowce okrzyknięto pierwszym polskim filmem gejowskim, który znalazł się w gorącym centrum debaty o homofobii, sytuacji osób LGBT, związkach partnerskich[1]. Odtwórcy głównych ról (Gelner z Banasiukiem) trafili na okładkę „Wprost”, opatrzoną tytułem: „Zabić geja. Witajcie w tolerancyjnej Polsce”. Z kolei skrajnie prawicowa „Fronda” informowała o „homoataku” na swoją redakcję („Pętla homoseksualnego oblężenia zaciska się wokół nas”), polegającą na tym, że baner reklamujący film było widać z redakcyjnych okien[1].

Wystąpił w serialach takich jak Krew z krwi (2015) jako Mateusz „Młody”, który wdaje się w romans z córką szefowej mafii, i Singielka (2016) w roli Krystiana, sąsiada tytułowej bohaterki - świeżo upieczonego absolwenta ASP i wziętego grafika, który pracuje w agencji reklamowej. W dramacie Jakuba Pączka Reakcja łańcuchowa (2017) zagrał postać Pawła Czarnieckiego, ambitnego i niespełnionego filmowca, który w celach zarobkowych zajmuje się oglądaniem i ocenianiem filmów pornograficznych[11].

Brał udział w sesjach fotograficznych dla magazynów „K-MAG” i „L’Officiel Hommes”[12][13][14].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest w związku z aktorką Magdaleną Cielecką[15].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Dubbing[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • 2013: Nagroda im. Piotra Łazarkiewicza dla Młodego Talentu na Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles za rolę w filmie Płynące wieżowce.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Mike Urbaniak (2014-09-18): Bartosz Gelner: „Nie chciałbym zostać zapamiętany jako ładny chłopiec, tylko dobry aktor”. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-20)]. (pol.).
  2. ↑ Bartosz Gelner. Nowy Teatr. [dostęp 2021-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-22)].
  3. ↑ Marekos: Życie, muzyka, pasje: Rozmowa z Bartoszem Gelnerem. marekos96.com, 11 września 2018. [dostęp 2021-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-22)]. (pol.).
  4. ↑ Bartosz Gelner: „Nie muszę uciekać przed przeszłością”. „Gala”, 18 czerwca 2019. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-20)]. (pol.).
  5. ↑ Anna Luboń: Bartosz Gelner we własnym tempie. „Elle”, 10 lutego 2015. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-20)]. (pol.).
  6. ↑ Joanna Malicka: Bartosz Gelner: Nie jest źle. Ultramaryna, styczeń 2014. [dostęp 2021-04-22].
  7. ↑ Strój szkolny. slowacki.edu.pl. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-11)]. (pol.).
  8. ↑ Bartosz Gelner. Agencja artystyczna Róża Stańco. [dostęp 2021-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-22)]. (pol.).
  9. ↑ a b c Bartosz Gelner obchodzi 30. urodziny. Interia.pl. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-11)]. (pol.).
  10. ↑ Gala finałowa konkursu Talenty Trójki 2016. Polskie Radio, 16 czerwca 2016. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-20)]. (pol.).
  11. ↑ Przemysław Bollin (2017-12-12): Bartosz Gelner: jesteśmy skupieni na sobie. Onet.pl. [dostęp 2020-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-20)]. (pol.).
  12. ↑ 10 utworów, które zmieniły życie aktora Bartka Gelnera. K MAG. [dostęp 2021-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-22)]. (pol.).
  13. ↑ Słodki czwartek: Bartosz Gelner [NSFW]. Vogule Poland. [dostęp 2021-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-22)]. (pol.).
  14. ↑ Bartosz Gelner Magazines. FamousFix. [dostęp 2021-04-22]. (ang.).
  15. ↑ Bartosz Gelner o komentarzach do jego związku z Cielecką: to jest jakiś absurd ku*wa [online], kobieta.onet.pl [dostęp 2022-10-05] (pol.).
  16. ↑ Pokolenie Ikea | Film | 2023. 2023-02-07. [dostęp 2024-04-05].
  17. ↑ "Spider-Man: Bez drogi do domu": obsada polskiego dubbingu [online], wSyncu, 17 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-17] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bartosz_Gelner&oldid=73425539”