August Hirt – Wikipedia, wolna encyklopedia

August Hirt
SS-Hauptsturmführer SS-Hauptsturmführer
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1898
Mannheim

Data śmierci

2 czerwca 1945

Przebieg służby
Formacja

Schutzstaffel

Stanowiska

dyrektor Instytutu Anatomii wydziału lekarskiego w Strasburgu

August Hirt (ur. 28 kwietnia 1898 w Mannheim, zm. 2 czerwca 1945) – niemiecki lekarz-anatom, SS-Hauptsturmführer, w okresie II wojny światowej dyrektor Instytutu Anatomii wydziału lekarskiego w Strasburgu, odpowiedzialny za zamordowanie ponad stu osób[1].

W czasie II wojny światowej na bezpośrednie polecenie ministerstwa spraw wewnętrznych Heinricha Himmlera, przy współpracy z organizacją badawczą Ahnenerbe, organizował akcję gromadzenia kolekcji czaszek i szkieletów więźniów różnych typów antropologicznych, wieku i płci[2]. W 1943 roku 29 kobiet i 57 mężczyzn (więźniów Auschwitz-Birkenau) zostało wyselekcjonowanych przez Bruno Begera, przewiezionych do KL Natzweiler-Struthof w Alzacji i uśmierconych[3][4]. Więźniowie zostali zagazowani 17 i 19 sierpnia w specjalnie przygotowanej do tego celu komorze gazowej, pod nadzorem Josefa Kramera, a ciała przekazano do badań Augusta Hirta. 86 poćwiartowanych, zatopionych w formalinie i okaleczonych w celu uniemożliwienia identyfikacji ciał odnaleźli w podziemiach Instytutu Anatomii 1 grudnia 1944 roku wyzwalający miasto alianci. Po wojnie August Hirt zaprzeczał udziałowi w prowadzeniu badań w zakresie tzw. anatomii rasowej. Zmarł śmiercią samobójczą 2 czerwca 1945 roku[5].

Na temat akcji tworzenia kolekcji szkieletów przez dr Augusta Hirta powstał w 2013 roku film dokumentalny produkcji francuskiej pt. Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944[6].

Oprócz tego Hirt kierując nazwaną od jego nazwiska „Stacją H” (Abteilung H)[7] wypróbowywał metody leczenia zatrucia fosgenem i iperytem. W tym celu uprzednio zatruwał nimi wytypowanych więźniów (część z nich zmarła)[8]. Pomagał również w testowaniu szczepionek przeciwdurowych prof. Eugeniusza Haagena zawierających osłabione, lecz nadal żywe riketsje (również spowodowały zgon części badanych więźniów, wyniszczonych warunkami obozowymi, a zatem pozbawionych naturalnych sił obronnych)[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Karol Grünberg, SS - czarna gwardia Hitlera. Książka i Wiedza 1984, s.419.
  2. Ernst Klee, Elżbieta Kalinowska-Styczeń, Ernst Klee, Auschwitz: medycyna III Rzeszy i jej ofiary, Kraków: Universitas, 2005, s. 346, ISBN 978-83-242-0537-0 [dostęp 2023-05-28].
  3. Michael H. Kater: Das 'Ahnenerbe' der SS 1935–1945: Ein Beitrag zur Kulturpolitik des dritten Reiches. Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 2006, s. 245–255. ISBN 3-486-57950-9. [dostęp 2010-02-08]. (niem.).
  4. Hans-Joachim Lang. Skelette für Straßburg. „Die Zeit”. 35/2004, 19 sierpnia 2004. [dostęp 2010-02-08]. (niem.). 
  5. Film dokumentalny Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944 (pol. „W imię rasy”), 2013.
  6. Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944. France3.fr. [dostęp 2014-03-10]. (fr.).
  7. Podobną „Stacją R” kierował Sigmund Rascher w KL Dachau.
  8. Sterkowicz 1990 ↓, s. 154–160.
  9. Sterkowicz 1990 ↓, s. 47–50.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]