Arnold Stapil – Wikipedia, wolna encyklopedia

Arnold Stapil (ur. po 1360, zm. 31 maja 1416 w Lubawie) – biskup chełmiński w latach 1402–1416, kanclerz oraz kapelan, duchowny zakonu krzyżackiego^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Pradze, gdzie w 1388 został magistrem, w 1392 rozpoczął studia w Bolonii. Wybrany przez kapitułę chełmińską na biskupa 17 marca 1402, zatwierdzony przez papieża Bonifacego IX 26 lipca 1402, konsekrowany na biskupa w Chełmży 22 października 1402 przez ordynariusza diecezji pomezańskiej Jana Möncha. Zanim został biskupem chełmińskim związany był z Gdańskiem zostając tam proboszczem kościoła św. Mikołaja. Później został kanonikiem w Chełmży. Jako biskup zaangażowany w wojnę polsko-krzyżacką, po klęsce w bitwie pod Grunwaldem, gdzie dowodził oddziałami chorągwi ziemi chełmińskiej i ucieczce do Chełmży złożył hołd królowi Władysławowi Jagielle w 1411. W tym samym roku podpisał akt pokoju toruńskiego^[2]. Prowadził proces beatyfikacyjny Doroty z Mątowów. Uczestniczył w podpisaniu rozejmu po tzw. wojnie głodowej 7 października 1414 w Brodnicy. Rozbudował zamek w Lubawie, gdzie też zmarł 31 maja 1416.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Diecezja Chełmińska, zarys historyczno-statystyczny, Pelplin 1928.
• Polski Słownik Biograficzny, PAN/PAU, Kraków 1935–2007.
• Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce. w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa, Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7.
• Alfons Mańkowski, Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy od założenia kapituły do naszych czasów, Towarzystwo Naukowe w Toruniu, 1928.