Apollo Pad Abort Test 2 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Apollo Pad Abort Test 2 (PA-2) – drugi test awaryjnego przerwania startu na wyrzutni przeprowadzony w ramach programu Apollo.

Cele testu[edytuj | edytuj kod]

Test działania na wyrzutni systemu rakietowego systemu ratunkowego (LES) w pełnej konfiguracji, tj. z osłoną modułu dowodzenia (Boost Protective Cover – BPC), skrzydełkami sterującymi i spadochronami hamującymi.

Parametry[edytuj | edytuj kod]

Masa całkowita: 9800 kg
Masa ładunku: 5800 kg
Maksymalna wysokość: 1,6 km

Przebieg testu[edytuj | edytuj kod]

29 czerwca 1965 roku na poligonie White Sands Missile Range w Nowym Meksyku wykonano kolejny Pad Abort Test. Użyto w nim makietę modułu dowodzenia statku Apollo (tzw. boilerplate) o numerze BP-23, którą wykorzystano wcześniej w misji A-002. Makieta została odświeżona, zmodyfikowana i przemianowana na BP-23A. Start makiety nastąpił o 13:00:01 GMT. Siłą napędową makiety był system LES, wieżyczka o długości dziewięciu metrów, umieszczona na szczycie modułu dowodzenia statku Apollo. LES służył do ewakuacji załogi podczas ewentualnej awarii w trakcie startu rakiety. Za napęd służyły zamontowane na wieżyczce silniki na paliwo stałe. Test zakończył się sukcesem. LES wyniósł BP-23A na wysokość 1,6 kilometra.

Test ten ostatecznie rozwiał obawy dotyczące zarówno osłony BPC (Boost Protective Cover, osłona modułu dowodzenia), jak i systemu sterowania LES.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Robert Godwin, Apollo. Początek programu. Prószyński Media Sp. z o.o., Warszawa 2011, ISBN 978-83-7648-831-8
Centrum Lotów Kosmicznych imienia Lyndona B. Johnsona: Apollo Program Summary Report. Houston: NASA, kwiecień 1975, s. 2-15.