Antonio Maria Ciocchi del Monte – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antonio Maria Ciocchi del Monte

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1461 Monte San Savino
Data i miejsce śmierci	20 września 1533 Rzym
Arcybiskup Manfredonii
Okres sprawowania	1506-1511
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	4 stycznia 1506
Kreacja kardynalska	10 marca 1511 Juliusz II
Kościół tytularny	S. Vitale S. Croce in Gerusalemme S. Prassede
Multimedia w Wikimedia Commons

Antonio Maria Ciocchi del Monte (ur. w 1461^[1] w Monte San Savino, zm. 20 września 1533 w Rzymie^[2]) – włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Fabiano Ciocchi i jego żony, Jacopy; jego bratankiem był Juliusz III^[2]. W młodości uzyskał doktorat utroque iure^[2]. Dzięki swojej inteligencji i zdolnościom prawniczym, szybko awansował w hierarchii Kurii Rzymskiej^[2]. Pracował w administracjach papieskich Innocentego VIII i Aleksandra VI, będąc m.in. archiprezbiterem w Arezzo i Sant’Angelo in Vado, a także wysokim urzędnikiem Roty Rzymskiej^[2].

4 sierpnia 1503 został wybrany biskupem Città di Castello, jednak sakrę otrzymał dopiero 4 stycznia 1506^[1]. Stało się tak, gdyż poprzedni biskup, Giulio Vitelli, pozbawiony urzędu przez papieża, nigdy nie zrzekł się swoich praw do stolicy biskupiej, a jego rodzina miała silne wpływy w mieście^[2]. Dopiero pod groźbą Juliusza II, interdyktem, Vitelli ustąpił i Ciocchi objął diecezję^[2]. Miesiąc później, 6 lutego, został mianowany arcybiskupem Manfredonii^[1].

10 marca 1511 został kreowany kardynałem^[1]. Wkrótce potem został kardynałem-protektorem zakonu serwitów^[2]. Papież zlecił mu rozprawienie się z czterema kardynałami, którzy dołączyli do schizmatycznego soboru w Pizie^[2]. Del Monte odegrał także kluczową rolę w zwołanym rok później soborze laterańskim V^[2]. Badał sprawę usiłowania zabójstwa Leona X i oskarżył kardynałów Alfonso Petrucciego i Bandinello Sauliego, w wyniku czego pierwszy z nich został skazany na śmierć^[2]. W 1523 Klemens VII mianował del Monte protektorem Wspólnoty Boskiej Miłości, fundamencie, powstałego w 1524, zgromadzenia teatynów^[2]. Kardynał był odpowiedzialny za przygotowanie Państwa Kościelnego do wojny Ligi z Cognac^[2]. Podczas Sacco di Roma, jako jeden z nielicznych pozostał przy papieżu i ukrył się z nim w Zamku Świętego Anioła^[2].

W 1521 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa^[1]. Od tego momentu, pełnił role biskupa, pięciu z siedmiu, diecezji suburbikarnych:

• Biskup Albano (1521-1523)^[1]
• Biskup Frascati (1523)^[1]
• Biskup Palestriny (1523-1524)^[1]
• Biskup Sabiny (1524)^[1]
• Biskup Porto-Santa Rufina (1524-1533)^[1]

W międzyczasie był także administratorem kilku diecezji: Novary, Rimini, Caiazzo i Alatri^[1]. Zmarł 20 września 1533 w Rzymie^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]