French
DeutschAntoni Sobik – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 17 stycznia 1905 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 czerwca 1994 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 172 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Antoni Sobik (ur. 17 stycznia 1905 w Gotartowicach, zm. 23 czerwca 1994 w Katowicach) – starszy posterunkowy Policji Województwa Śląskiego[1], szermierz i trener szermierki, dwukrotny olimpijczyk.
Osiągnięcia w szermierce[edytuj | edytuj kod]
Był wszechstronnym sportowcem, ale największe sukcesy odniósł w szermierce, w której startował od 1931 do 1953. Specjalizował się w szabli, choć walczył we wszystkich broniach. Dwukrotnie startował na igrzyskach olimpijskich. W Berlinie (1936) zajął 7. miejsce w indywidualnym turnieju szablistów, a w turnieju drużynowym był wraz z kolegami z reprezentacji czwarty. W Londynie (1948) odpadł w półfinale indywidualnego turnieju szablowego, a w drużynowym polski zespół został sklasyfikowany na 5.-8. miejscu. Sobik startował również w drużynowym turnieju szpadzistów (Polacy odpadli w ćwierćfinale).
W 1934 Sobik był brązowym medalistą mistrzostw świata w Warszawie (oficjalnie zawody tego cyklu rozgrywane są pod tą nazwą dopiero od 1937) w drużynowym turnieju w szabli[2], a na mistrzostwach świata w Budapeszcie (1933) zajął w drużynie 4. miejsce.
Ośmiokrotnie był indywidualnym mistrzem Polski:
Siedem razy zdobył tytuł drużynowego mistrza Polski: w szpadzie (1935, 1950), szabli (1947, 1948, 1949 i 1950) oraz we florecie (1951).
Był zawodnikiem klubów katowickich: Policyjnego (1931-1939), Pogoni (1945-1950) i Baildonu (1952-1953).
Osiągnięcia lekkoatletyczne[edytuj | edytuj kod]
Sobik uprawiał także lekkoatletykę w latach 1920-1938. Był dwukrotnym wicemistrzem Polski w biegu na 400 metrów przez płotki (w 1933 i 1934) oraz dwukrotnym brązowym medalistą w sztafecie 4 × 400 metrów w 1934 i 1937. Poza tym osiem razy wystąpił w finałach mistrzostw Polski.
Jako lekkoatleta reprezentował kluby Sokół Żory (1920-1928), Sokół Bydgoszcz (1928-1929), Policyjny Klub Sportowy Katowice (1930) i Stadion Chorzów (1931-1938).
Osiągnięcia trenerskie[edytuj | edytuj kod]
Będąc jeszcze czynnym zawodnikiem rozpoczął pracę jako trener szermierki w klubie Baildon Katowice. W 1956 uzyskał uprawnienia trenera 1. klasy, a w 1970 klasy mistrzowskiej. Współpracownik trenera kadry narodowej szablistów Janosa Keveya. Był przewodniczącym Rady Trenerów Polskiego Związku Szermierczego w latach 1964-1968. Trenował kadrę narodową szermierzy Maroka (1971-1973). Był także sędzią szermierczym.
W 1980 otrzymał honorowe członkostwo Polskiego Związku Szermierczego.
Od 1995 jest rozgrywany Memoriał Antoniego Sobika w szabli (początkowo w Katowicach, potem także w Rybniku i Gliwicach).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kalendarzyk 1937 ↓, s. 249.
- ↑ Fechten - Weltmeisterschaften (Säbel - Herren) [online], sport-komplett.de [dostęp 2024-01-15] (niem.).
- ↑ Mistrzostwa Polski w szermierce ww Wrocławiu w 1948 rozgrywane były w obsadzie międzynarodowej. Turniej szablistów wygrał Węgier Pál Kovács, a Sobik zajął w nim 2. miejsce.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jakub Hostyński: Szermierze śląscy na olimpiadzie w Berlinie. W: Kalendarzyk Policji województwa śląskiego 1937. Józef Jeziorski (red.). Katowice: Nakładem „Samopomocy” Policji Województwa Śląskiego, 1937.
- Bogdan Tuszyński, Polscy olimpijczycy XX wieku, t. 2, Wrocław 2004, ISBN 8375070501
- Ryszard Wryk, Sport olimpijski w Polsce 1919-1939, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, ISBN 83-7177-278-5, ISBN 83-921889-4-2, OCLC 69274661.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski, Od Adamczaka do Zasłony, Warszawa: Polski Związek Lekkiej Atletyki, 2004, ISBN 83-913663-9-1, OCLC 749691581.