French
DeutschAleksander Winiarski (podpułkownik) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podpułkownik łączności | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 lutego 1890 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1948 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca łączności |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
      | |
Aleksander Winiarski[a], ps. „Zemsta”[2] (ur. 26 lutego 1890 w Brodach, zm. ?) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 lutego 1890 w Brodach, w rodzinie Antoniego i Joanny Ludwiki z Łomnickich[3][2]. Należał do V Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Czortkowie[4]. Odbył służbę w c. i k. armii oraz ćwiczenia w rezerwie tuż przed I wojną światową. Przez sześć lat pełnił służbę pocztowo-telegraficzną[5]. 3 sierpnia 1914 w Krakowie został wcielony do Oddziału Telefonicznego Oddziałów Strzeleckich[5]. Następnie służył w oddziale telefonicznym jednego z pułków piechoty I Brygady Legionów Polskich[6]. 1 marca został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[7]. Do 1 listopada 1918 służył w c. i k. Pułku Piechoty Nr 56.
15 lipca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w służbie łączności. Służył wówczas w baonie telegraficznym Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[8]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią telegraficzną ciężką nr I[9]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w kompanii telegraficznej lokalnej DOGen. Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był I baon zapasowy telegraficzny[10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 87. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk łączności[11]. W latach 1923–1924 był przydzielony z macierzystego pułku do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[12][13]. Później został przeniesiony do pułku radiotelegraficznego w Warszawie i przydzielony do 1 Okręgowego Szefostwa Łączności[14]. 18 lutego 1928 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 13. lokatą w korpusie oficerów łączności[15]. W lipcu 1929 został przydzielony do 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na Śląsku na stanowisko szefa łączności[16][17]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności, grupa techniczna[18]. W marcu 1939 pełnił służbę w Kierownictwie Zaopatrzenia Wojsk Łączności w Warszawie na stanowisku kierownika referatu odbioru i nadzoru technicznego[19].
W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku dowódcy łączności 39 Dywizji Piechoty[20]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[21]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[2]. W 1948 został przeniesiony w stan spoczynku[22].
W 1925 ożenił się, miał dwie córki: Hannę Marię (ur. 23 września 1926) i Barbarę Ludwikę (ur. 26 marca 1930)[23].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5913[3][24][25]
- Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[26][27][28][29]
- Krzyż Walecznych[30][25][31]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”[32][25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[33]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[33]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[34]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 78, 348, 564, 957, 968.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-03-03].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Winiarski 1938 ↓, s. 570.
- ↑ a b Winiarski 1938 ↓, s. 571.
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919 roku, poz. 2712.
- ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 88.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 362, 945.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 257.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 78, 957, 968.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 42, 874, 886.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 615, 622.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 49.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 202.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 268, 490.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 273.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 506.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 353.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-19]..
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 268.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 365.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-19]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-19]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 167.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 foto.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-19]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Winiarski Aleksander. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.72-6688 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-18].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Aleksander Winiarski. Kadrówka łączności. „Przegląd Łączności”. 8 (151–152), sierpień 1938. Warszawa: Dowództwo Wojsk Łączności MSWojsk.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Zbigniew Wiśniewski: Wojska łączności w latach 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-87103-44-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-03-16].
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-03-16].