Adrian Demianowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adrian Demianowski

Data i miejsce urodzenia	7 września 1887 Lwów
Data śmierci	29 grudnia 1959
profesor nauk medycznych
Specjalność: psychiatria
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Doktorat	1923
Habilitacja	1923
Profesura	1944
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Wrocławski Akademia Medyczna we Wrocławiu.
Odznaczenia

Adrian Demianowski (ur. 7 września 1887 we Lwowie, zm. 29 grudnia 1959) – polski lekarz psychiatra, profesor psychiatrii Akademii Medycznej we Wrocławiu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we Lwowie i tam ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza uzyskując tytuł doktora wszech nauk lekarskich, a następnie w roku 1923 Wydział Filozoficzny ze stopniem naukowym doktora filozofii. Habilitował się w tym samym roku jako docent psychiatrii również we Lwowie. Staże specjalizacyjne odbywał w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej Uniwersytetu Jana Kazimierza pod kierunkiem Henryka Halbana, a następnie w Wiedniu u Juliusa Wagnera-Jauregga i w Zurychu u Eugena Bleulera.

W roku 1918 brał udział w obronie Lwowa, w latach 1919-1922 był komendantem Wojskowego Szpitala Psychiatrycznego we Lwowie, za co został wyróżniony Krzyżem Obrony Lwowa i odznaką „Orlęta”.

Wykłady z psychiatrii prowadził w latach 1924-1939 jako docent psychiatrii, w okresie 1940-1941, tj. do momentu opuszczenia Lwowa przez Armię Czerwoną był kierownikiem katedry psychiatrii w Lwowskim Instytucie Medycznym. Po wojnie w roku 1944 mianowany profesorem nadzwyczajnym psychiatrii, w roku 1946 przeniósł się do Wrocławia, gdzie pracował do śmierci jako kierownik Kliniki Psychiatrycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a potem AM. Klinikę tę organizował od podstaw, gdyż stary budynek kliniki uległ całkowitemu zniszczeniu w trakcie działań wojennych.

Przewodniczył Oddziałowi Wrocławskiemu Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, był także członkiem zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Higieny Psychicznej. Promotor kilku przewodów doktorskich i opiekun habilitacji Kazimierza Dąbrowskiego, Tadeusza Bilikiewicza oraz Lucjana Korzeniowskiego. W roku 1954 przeniesiony z przyczyn politycznych w stan spoczynku, ale w roku 1957 zrehabilitowany powrócił do pracy w katedrze.

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

• O potrzebie studium psychologii na wydziale lekarskim, 1918
• Psychopatologia stanów objętych przez ustawy karne nazwą utraty świadomości, 1920
• Czy istnieje typ konstytucyjny padaczkowy, 1921
• Wskaźnik główny u umysłowo chorych w Małopolsce, 1922
• Umysłowo chorzy przestępcy Szpitala Kulparkowskiego pod względem antropologicznym, 1923
• Rola muzyki w psychoterapii, 1958
• Psychoterapia zespołowa wielowymiarowa w profilaktyce i leczeniu stanów nerwicowych, 1959

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stanisław Pużyński (red.): Leksykon psychiatrii. Warszawa: PZWL, 1993, s. 556; s. 86. ISBN 83-200-1712-2.
• Historia psychiatrii wrocławskiej - AM we Wrocławiu [1]
• Domosławski Z.: Z dziejów wrocławskiej AM - Profesor Adrian Demianowski (1887-1959) - „Arcymistrz słuchania”.[w:] Miesięcznik informacyjny AM we Wrocławiu, rok VIII, nr 4 (64), styczeń 2002.