Adam Redzik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adam Redzik

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	6 maja 1977 Łuków
Doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: historia nauki, historia prawa, prawo prywatne porównawcze, prawo konstytucyjne, penitencjarystyka, teoria prawa
Alma Mater	Katolicki Uniwersytet Lubelski im. Jana Pawła II
Doktorat	2005 – historia KUL
Doktorat	2007 – prawo Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	2013 – prawo Uniwersytet Jagielloński
nauczyciel akademicki, adwokat, sędzia
Jednostka	Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego
Stanowisko	Kierownik Zakładu Prawa i Polityki Penitencjarnej
Sędzia Sądu Najwyższego
Okres spraw.	10 października 2018
Cytaty w Wikicytatach

Adam Janusz Redzik (ur. 6 maja 1977 w Łukowie^[1]) – polski prawnik i historyk, sędzia Sądu Najwyższego, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor uczelni w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego^[2][3], w latach 2006–2018 redaktor prowadzący „Palestry”^[4], redaktor naczelny „Głosu Prawa”^[5]. Specjalizuje się w zakresie historii prawa, historii nauki, prawa porównawczego, penitencjarystyki, międzynarodowego prawa karnego, organizacji i deontologii zawodów prawniczych^[4][6]. Autor kilkuset publikacji naukowych i popularnonaukowych^[7][4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia historyczne (2001) i prawnicze (2003) na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a następnie uzyskał doktoraty z nauk humanistycznych (Katolicki Uniwersytet Lubelski, 2005) i nauk prawnych (Uniwersytet Jagielloński, 2007) oraz stopień doktora habilitowanego nauk prawnych (Uniwersytet Jagielloński, 2013)^[6].

Specjalizuje się w historii i teorii prawa, historii nauki i prawie porównawczym. Jest profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Zakładu Prawa i Polityki Penitencjarnej^[8] w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji na Wydziale Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2006 do października 2018 był redaktorem „Palestry”. Do 10 kwietnia 2010 r. był redaktorem prowadzącym i współpracownikiem redaktora naczelnego Stanisława Mikke, który w 2005 r. zaprosił go do pracy w redakcji^[9], następnie do 2018 r. był zastępcą redaktora naczelnego Czesława Jaworskiego^[10]. Od 2018 r. jest redaktorem naczelnym „Głosu Prawa. Przeglądu Prawniczego Allerhanda”^[5][4].

W latach 2007–2013 był wykładowcą, adiunktem, na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, a w latach 2006–2010 był wykładowcą Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku^[7].

W latach 2001–2005 był stypendystą Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów, a w latach 2007 i 2008 stypendystą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej – w ramach programu START. W 2017 r. stypendysta Fundacji Lanckorońskich do Londynu^[11]. Jest jednym z fundatorów Instytutu Allerhanda, członkiem jego Rady Głównej^[12].

Opublikował kilkaset opracowań naukowych i popularnych z zakresu historii prawa, prawa konstytucyjnego i międzynarodowego, organizacji i dziejów adwokatury, prawa porównawczego, etyki prawniczej, prawa karnego i więziennictwa, prawa prywatnego porównawczego, w tym handlowego, a także historii nauki, kultury, muzyki i kina^[7][13][14]. Artykuły zamieszcza w czasopismach: „Palestra”, „Państwo i Prawo”, „Rejent”, „Przegląd Prawa Handlowego”, „Przegląd Sejmowy”, „Kwartalnik Prawa Prywatnego”, „Rocznik Lwowski”, „Galicja” i innych^[7]. Publikował też w „Rzeczpospolitej”^[15], „Dzienniku Gazecie Prawnej”^[16][10], „Tygodniku Powszechnym”^[17][18], „Kurierze Galicyjskim”^[19][20]. Wygłosił wykład w ramach LXV Spotkań Ossolińskich^[21]. Występuje jako ekspert z zakresu międzynarodowego prawa karnego oraz historii nauki i kina w radio^{[22][23][24][25][26][27]}. Współautor Słownika inteligencji polskiej w ZSRS 1945–1991 pt. „Zostali na Wschodzie”^[28].

W 2018 w trakcie kryzysu wokół Sądu Najwyższego w Polsce zgłosił swoją kandydaturę na sędziego Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego^[29]. 28 sierpnia 2018 Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej odwołało go uchwałą (bez uzasadnienia) ze stanowiska zastępcy redaktora naczelnego „Palestry”^[30], zaś nazajutrz Naczelna Rada Adwokacka przyjęła uchwałę, że udział adwokatów w naborze do Sądu Najwyższego „stoi w sprzeczności z wartościami, jakimi kieruje się Adwokatura”^[31][32]. 10 października 2018 prezydent Andrzej Duda powołał go do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego^[33].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Książki[edytuj | edytuj kod]

• Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939–1946, Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL 2006, ISBN 83-7306-254-8.
• Zarys historii samorządu adwokackiego w Polsce, Warszawa: Naczelna Rada Adwokacka 2007, s. 208; ISBN 83-915643-9-8; wyd. 2, Warszawa 2010, s. 215.
• Prawo prywatne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, Warszawa: C.H.Beck 2009, s. 496, ISBN 978-83-255-0346-8.
• Themis i Pheme. Czasopiśmiennictwo prawnicze w Polsce do 1939, Warszawa: Wydawnictwo Iskry 2011, s. 658; [wspólnie ze Stanisławem Milewskim], ISBN 978-83-244-0158-1.
• Historia Adwokatury, Warszawa 2012, s. 400; [wspólnie z Tomaszem J. Kotlińskim]; ISBN 978-83-927035-7-0; wyd. 2 poprawione i uzupełnione, Warszawa 2012, s. 432; ISBN 978-83-927035-9-4; wyd. 3 poprawione i uzupełnione, Warszawa 2014, s. 432, ISBN 978-83-9347-96-5-8.
• Stanisław Starzyński (1853–1935) a rozwój polskiej nauki prawa konstytucyjnego, Warszawa-Kraków: Instytut Allerhanda, Wydawnictwo Wysoki Zamek 2012, s. 356, ISBN 978-83-931373-2-9.
• Historia ustroju Adwokatury Polskiej w źródłach, Warszawa 2013, s. 448; ISBN 978-83-934796-4-1; [współautorzy: Tomasz J. Kotliński, Marcin Zaborski].
• Academia Militans. Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, całość zredagował, wstępem i zakończeniem opatrzył.... Kraków: Wysoki Zamek 2015, s. 1302 [współautorzy: Roman Duda, Marian Mudryj, Łukasz Tomasz Sroka, Wanda Wojtkiewicz-Rok, Józef Wołczański, Andrzej Kajetan Wróblewski] ISBN 978-83-943785-5-4; wydanie 2. poprawione, Kraków 2017, s. 1312, ISBN 978-83-947365-7-6.
• Rafał Lemkin (1900-1959) – co-creator of international criminal law. Short biography, Warsaw 2017, s. 70, ISBN 978-83-931111-3-8.

Książki zredagowane, przetłumaczone[edytuj | edytuj kod]

• Jakub Honigsman, Zagłada Żydów lwowskich (1941–1944), przekład i opracowanie: Adam Redzik, Warszawa: Żydowski Instytut Historyczny 2007, s. 116, ISBN 978-83-85888-42-0.
• Joanna Ostrowska, Tak musiało być. Wspomnienia, opracował Adam Redzik, Warszawa-Łomianki: LTW 2008, s. 152, ISBN 978-83-7565-019-8.
• Adwokaci polscy Ojczyźnie – Polish advocates in the service of their Homeland, edited by Stanisław Mikke, Adam Redzik, Warszawa: Naczelna Rada Adwokacka 2008, s. 224; ISBN 978-83-927035-0-1; wydanie 2. uzupełnione, Warszawa: Naczelna Rada Adwokacka 2011, s. 232, ISBN 978-83-927035-5-6.
• Stanisław Mikke, Bez togi …o prawie, historii, psychologii oraz obowiązkach względem Ojczyzny i Adwokatury, redakcja i posłowie Adam Redzik, przedmowa Czesław Jaworski, Warszawa: NRA 2011, s. 518, ISBN 978-83-927035-4-9.
• Krzysztof Pol, Poczet Prawników Polskich XIX i XX wieku, wyd. 2., przejrzał i uzupełnił Adam Redzik, Warszawa: C.H.Beck 2011, s. 1256 + XLIV; (także Wstęp do wydania drugiego, s. XXXVII–XLIV), ISBN 978-83-255-1718-2.
• Leszek Allerhand, Żydzi Lwowa. Opowieść, przedmowa Adam Redzik, zredagował i uzupełnił Janusz Kanimir, Kraków-Warszawa 2010; ISBN 978-83-931113-0-5; 978-83-931222-0-2.
• Maurycy Allerhand, Leszek Allerhand, Zapiski z tamtego świata. Zagłada we Lwowie w dzienniku Profesora i wspomnieniach jego wnuka, posłowie Adam Redzik, red. Adam Redzik, Jacek Tokarski, Kraków: Instytut Allerhanda, Wydawnictwo Wysoki Zamek 2011, s. 168; ISBN 978-83-931222-1-9; 978-83-931373-8-1.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Adam Redzik, strona
• Adam Redzik, publikacje o tematyce lwowskiej [stan 2009]
• Dr hab. Adam Janusz Redzik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-08-14] .
• Adam Redzik na stronie czasopisma „Palestra”
• Adam Redzik na stronie Academia.edu
• Sąd Najwyższy www