85 mm armata przeciwpancerna D-44 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | Uralmasz |
Rodzaj | armata przeciwpancerna |
Historia | |
Prototypy | 1943–1944 |
Produkcja seryjna | 1945–1954 |
Wyprodukowano | 10800 szt. |
Dane taktyczno-techniczne | |
Kaliber | 85 mm |
Długość lufy | 4685 mm |
Donośność | 15 600 m |
Prędkość pocz. pocisku | 793 m/s (odłamkowego) |
Długość | 8340 mm |
Szerokość | 1730 mm |
Wysokość | 1420 mm |
Masa | 1725 kg |
Kąt ostrzału | -7° do +35° (w pionie) |
Szybkostrzelność | do 20 strz./min. |
Czas przejścia w położenie bojowe | 40-60 s. |
Prędkość marszowa | do 60 km/h |
85 mm armata przeciwpancerna D-44 (ros. 85-мм дивизионная пушка Д-44) – holowana przeciwpancerna armata dywizyjna wz. 1944 konstrukcji radzieckiej[1].
Działo znajduje się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Opracowano je w czasie drugiej wojny światowej i jest półautomatyczne[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Armata posiada lufę monoblokową, bruzdowaną na końcu której znajduje się hamulec wylotowy. Połączona jest z nasadą zamkową za pomocą tulei łączącej. Ma zamek klinowy o ruchu pionowym zawierający mechanizm odpalający, zabezpieczający, powtórnego napinania iglicy, automatycznego otwierania i samoczynnego zamykania zamka oraz wyrzutnik[1]. Posiada dźwigniowo-naciskowy mechanizm spustowy. Lufa tworzy zespół odrzutowy wraz z nasadą zamkową, poruszający się w cylindrycznej kołysce zamocowanej czopami w gniazdach łożyska górnego. Łoże górne jest osadzone obrotowo ma czopie łoża dolnego[1].
Półosie kół jezdnych ułożyskowane są w sponie czołowej i wraz z wałkami skrętnymi i mechanizmem różnicowym tworzą mechanizm resorowy armaty, który po rozwarciu ogonów jest samoczynnie wyłączany[1].
Zespół odrzutowy jest zrównoważony przez pneumatyczny odciążacz typu pchającego. Do naprowadzania działa służy zębaty mechanizm podniesieniowy typu łukowego i śrubowy mechanizm kierunkowy. Do sprzęgnięcia zespołu odrzutowego z łożem zastosowano hydro-pneumatyczny oporopowrotnik typu wrzecionowego[1].
Armata wyposażona jest w celownik mechaniczny S-71 służący do strzelania z zakrytych stanowisk i optyczny do strzelania na wprost[1].
Do strzelania stosowane są naboje zespolone z pociskami odłamkowymi o masie 9,54 kg, przeciwpancerno- smugowe tępogłowicowe z czopem balistycznym o masie 9,2 kg, przeciwpancerno-smugowe ostrogłowicowe o masie 9,34 kg, przeciwpancerno-smugowe podkalibrowe o masie 5 kg, błyskowo-dymne o masie 0,1 kg[1].
Warianty[edytuj | edytuj kod]
Po wprowadzeniu ulepszeń w armacie występują jej odmiany[1]:
- D-44N – z celownikiem noktowizyjnym (nocny)
- D-44M – z instalacją oświetleniowo-sygnalizacyjną
- D-44MN – z celownikiem noktowizyjnym
- SD-44 – z napędem pomocniczym
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 56. ISBN 83-86028-01-7.