Peugeot (wielerploeg)

Peugeot
Firmin Lambot, uitkomend voor Peugeot
Firmin Lambot, uitkomend voor Peugeot
Teaminformatie
Rechtspersoon Vélo Club de Paris EUSRL, Saint-Pierre-du-Perray
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Opgericht 1901
Opgeheven 1986 (verder als Z-Peugeot)
Discipline(s) Wegwielrennen
Fietsmerk Peugeot
Ploegnamen
1901-1904
1905-1924
1925-1955
1956-1962
1963-1964
1965-1975
1976-1981
1982-1985
1986
Peugeot
Peugeot-Wolber
Peugeot-Dunlop
Peugeot-BP-Dunlop
Peugeot-BP-Englebert
Peugeot-BP-Michelin
Peugeot-Esso-Michelin
Peugeot-Shell-Michelin
Peugeot-Shell-Talbot
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Het Franse auto- en fietsenmerk Peugeot was vanaf begin 20e eeuw tot 1986 op diverse wijzen (hoofd)sponsor van een wielerploeg. De wielerploeg wordt gezien als een van de succesvolste ploegen uit de wielergeschiedenis.[1]

In 1882 start Jean Pequignot Peugeot met het fabriceren van fietsen en raakt al snel betrokken bij het sponsoren van wegwielrenners. In 1896 werd Paul Bourrillon in Kopenhagen wereldkampioen sprint op de baan (voor professionals) op een Peugeotfiets. Vanaf het begin van de 20e eeuw ontstond er een eigen Peugeot-wielerteam. In 1901 maakten de Italianen Giuseppe Ghezi en Federico Momo er deel van uit.[2] Ook Hippolyte Aucouturier reed op een Peugeotfiets toen hij winnaar werd van Bordeaux-Parijs (1903) en Parijs-Roubaix (1903, 1904). De winnaars van de Ronde van Frankrijk in 1905 (Louis Trousselier), 1906 (René Pottier), 1907 en 1908 (Lucien Petit-Breton) reden eveneens op een fiets van Peugeot. In 1912 werd de Peugeotploeg tweede in het ploegenklassement van de Ronde van Italië.[3] De Belg Philippe Thys werd als lid van de Peugeotploeg winnaar van de Ronde van Frankrijk in 1913 en 1914.

Na de Eerste Wereldoorlog was Peugeot een van de fabrikanten die gezamenlijk een wielerteam oprichten, La Sportive, om zodoende hun individuele onderzoeksresultaten gezamenlijk ten uitvoer te brengen. Na drie jaar van dit team deel te hebben uitgemaakt startte Peugeot andermaal met een eigen wielerteam. Met dit team won het middels de Belg Firmin Lambot in 1922 voor de zevende keer de Ronde van Frankrijk.

Van 1936 tot en met 1955 droeg de ploeg twintig jaar de naam Peugeot-Dunlop. Ondertussen trad Peugeot ook als cosponsor op, zo was Peugeot van 1948-1959 cosponsor van de Belgische formatie Elvé-Peugeot.[4][5] In 1956 werd BP cosponsor en de ploegnaam werd Peugeot-BP. In 1956 werd de zoon van de tweevoudig Tourwinnaar Lucien Petit-Breton, Yves Petit-Breton, ploegleider.

In 1958 werd Gaston Plaud 'directeur sportif' bij Peugeot-BP, de functie die hij tot midden jaren 70 zou bekleden. Hij trok meteen 'grote namen' aan om succes te kunnen boeken. Onder andere Charly Gaul, Pino Cerami, Ferdinand Bracke, Walter Godefroot, Tom Simpson, Jean-Pierre Danguillaume en Eddy Merckx nam hij onder contract. In 1963 introduceerde Peugeot de kenmerkende zwart-witgeblokte baan op het witte wielershirt, dat tot de opheffing van de ploeg in 1986 zou worden gehandhaafd.[6] Tijdens deze periode werden volop successen binnen gehaald. Zo won Tom Simpson onder andere Bordeaux-Paris in 1963, Milaan-San Remo in 1964 en in 1965 het Wereldkampioenschap en de Ronde van Lombardije.

Nadat in 1962 Dunlop één jaar cosponsor was en in 1963 en 1964 Englebert onderging de ploeg in 1965 andermaal een naamswijziging met Michelin als cosponsor, nu naar Peugeot-BP-Michelin en die tot en met 1975 gehandhaafd zou worden. Eddy Merckx, Peugeot renner in 1966 en 1967, won in deze twee jaren onder andere Milaan-San Remo (2x), Gent-Wevelgem, de Waalse Pijl en twee etappes in de Ronde van Italië 1967 en werd in 1967 wereldkampioen. In 1967 werd de Fransman en Peugeotrenner Roger Pingeon winnaar van de Ronde van Frankrijk die dat jaar door landenteams werd verreden. In 1969 voegde hij daar de overwinning in de Ronde van Spanje aan toe en in 1971 werd deze ronde door de Belg Ferdinand Bracke gewonnen.

Van 1975-1981 was Maurice de Muer 'directeur sportif' en begeleidde in datzelfde jaar Bernard Thévenet naar de overwinning in de Ronde van Frankrijk. In 1976 werd Esso in plaats van BP cosponsor en tot en met 1981 ging de ploeg als Peugeot-Esso-Michelin verder. In 1977 won Thévenet voor de tweede keer de Ronde van Frankrijk, voor Peugeot zou het de tiende en laatste Touroverwinning zijn. De Nederlander Hennie Kuiper was de kopman van het Peugeotteam in de Tour van 1979 (4e) en de Tour van 1980 (2e).

In 1982 nam Shell de plaats van Esso op het shirt in en ging de ploeg als Peugeot-Shell-Michelin verder. In de Ronde van Frankrijk 1983 was de Fransman Pascal Simon de laatste renner die namens Peugeot de leiderstrui droeg. Simon kwam na de negende etappe aan de leiding. De dag daarna kwam hij ten val en brak daarbij zijn schouderblad. Simon reed nog zes dagen in de gele trui tot hij opgaf. Ook de laatste kans voor Peugeot om nog een van de grote ronden te winnen ging verloren. In 1985 reed Robert Millar tot de voorlaatste dag in de leiderstrui van de Ronde van Spanje om uiteindelijk alleen nog door Pedro Delgado gepasseerd te worden.[7]

In het laatste jaar van het bestaan van de Peugeot wielerploeg, 1986, was Roger Legeay ploegleider en nam Velo Talbot de plaats in van Michelin als cosponsor. Hij zou de ploeg voortzetten onder de nieuwe hoofdsponsor Z met Peugeot als cosponsor. In 1994 nam GAN de plaats van hoofdsponsor in, om vervolgens opgevolgd te worden door Crédit Agricole, die er in 2008 mee stopte.

Belangrijke overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]
Wielerkoers Jaar
Ronde van Frankrijk 1905, 1906, 1907, 1908, 1913, 1914, 1922, 1967, 1975, 1977
Ronde van Lombardije 1907, 1908, 1917, 1951
Ronde van Spanje 1948, 1969, 1971
Parijs-Roubaix 1903, 1904, 1907, 1913, 1960, 1963
Parijs-Tours 1906, 1907, 1914, 1917, 1951, 1970
Milaan-San Remo 1907, 1964, 1966, 1967
Luik-Bastenaken-Luik 1949, 1967
Grote Landenprijs 1949, 1962
Ronde van Vlaanderen 1973
Amstel Gold Race 1983
Wereldkampioenschap op de baan: sprint 1896
Wereldkampioenschap wegwedstrijd 1957, 1965, 1967
Wereldkampioenschap veldrijden 1961, 1963
Nationale kampioenschappen
Frankrijk, wegwedstrijd 1907, 1908, 1920, 1962, 1973, 1975, 1976
Frankrijk, veldrijden 1913, 1914, 1960
Italië, wegwedstrijd 1908, 1909, 1910
Zwitserland, wegwedstrijd 1914, 1924, 1948, 1949
Luxemburg, wegwedstrijd 1936
Luxemburg, veldrijden 1964, 1967, 1968
Spanje, wegwedstrijd 1948
België, wegwedstrijd 1957, 1972
Duitsland, veldrijden 1961, 1963
Duitsland, wegwedstrijd 1965, 1966, 1967, 1971, 1978
Australië, wegwedstrijd 1984
Noorwegen, wegwedstrijd 1984

Bekende renners

[bewerken | brontekst bewerken]

Vlag van Frankrijk Hippolyte Aucouturier
Vlag van Frankrijk Jean-Rene Bernaudeau
Vlag van Frankrijk Louison Bobet
Vlag van Frankrijk Paul Bourrillon
Vlag van Frankrijk Eugène Christophe
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Danguillaume
Vlag van Frankrijk Gilbert Duclos-Lassalle
Vlag van Frankrijk Jacques Dupont
Vlag van Frankrijk Gustave Garrigou
Vlag van Frankrijk Jean de Gribaldy
Vlag van Frankrijk Michel Laurent
Vlag van Frankrijk Roger Legeay
Vlag van Frankrijk Georges Passerieu
Vlag van Frankrijk Henri Pélissier
Vlag van Frankrijk Ronan Pensec

Vlag van Frankrijk Lucien Petit-Breton
Vlag van Frankrijk Roger Pingeon
Vlag van Frankrijk René Pottier
Vlag van Frankrijk Pascal Simon
Vlag van Frankrijk Bernard Thévenet
Vlag van Frankrijk Louis Trousselier
Vlag van Frankrijk Roger Walkowiak
Vlag van Australië Phil Anderson
Vlag van Australië Allan Peiper
Vlag van België Ferdinand Bracke
Vlag van België Marcel Buysse
Vlag van België Pino Cerami
Vlag van België José De Cauwer
Vlag van België Emile Daems
Vlag van België Fred De Bruyne

Vlag van België Walter Godefroot
Vlag van België Firmin Lambot
Vlag van België Eric Leman
Vlag van België Eddy Merckx
Vlag van België Ernest Sterckx
Vlag van België Stan Ockers
Vlag van België Philippe Thys
Vlag van België Rik Van Steenbergen
Vlag van Duitsland Jürgen Tschan
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Simpson
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sean Yates
Vlag van Ierland Stephen Roche
Vlag van Luxemburg François Faber
Vlag van Luxemburg Charly Gaul

Vlag van Nederland Henk Faanhof
Vlag van Nederland Jo de Haan
Vlag van Nederland Gerben Karstens
Vlag van Nederland Hennie Kuiper
Vlag van Nederland Henk Nijdam
Vlag van Nederland Jos van der Vleuten
Vlag van Nederland Adri Voorting
Vlag van Nederland Gerrit Voorting
Vlag van Noorwegen Dag Otto Lauritzen
Vlag van Spanje Bernardo Ruiz
Vlag van Zwitserland Oscar Egg
Vlag van Zwitserland Ferdi Kübler