گودال‌خانه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گودال‌خانه در باستان‌شناسی به گودالی در زمین گفته می‌شود که مردم روی آن را با تیرهای چوبی و شاخ‌وبرگ درخت و دیگر مواد می‌پوشاندند و به‌طور موقت در آن زندگی می‌کردند. فرهنگستان زبان فارسی برای این گونه از خانه‌ها «خان‌چال» را نیز پیشنهاد کرده است.^[۱]

در دوران پیش از تاریخ، از خان‌چال‌ها احتمالاً به عنوان مکانی برای گرد هم آمدن، رقصیدن، جشن و پایکوبی، داستان‌گویی یا به عنوان انبار آذوقه استفاده می‌شده‌است.

ساخت گودال‌خانه‌ها در میان مردمان گوناگون باستانی رواج داشته‌است از جمله: سرخ‌پوستان جنوب خاوری ایالات متحده هم‌چون آناسازی‌ها، فرهنگ‌های باستانی فرمونت و موگولون، مردم چروکی، اینویت (اسکیمو)، مردم فلات آمریکای شمالی و باشندگان باستانی وایومینگ، جیسکایروموکو در آمریکای جنوبی، انگلوساکسون‌های اروپا و مردم جومون در ژاپن.

منابع[ویرایش]

• 1. Farwell، R. Y. (1981)، "Pit Houses: Prehistoric Energy Conservation?"، El Palacio 87: 43–47