جعفر بن عبدالله حویزی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قوام الدین جعفربن عبدالله بن ابراهیم حویزی اصفهانی مشهور به شیخ جعفر قاضی (درگذشته ۱۱۱۵ق)، از فقهای امامیه که در تمام عمر قاضی و شیخ الاسلام اصفهان بود.

شیخ جعفر از اهالی حویزه در عین حال زادهٔ کمره (از توابع خمین) بود. وی علاوه بر فقاهت، مفسر اخباری و متکلم بود. وی در علم حدیث و اخبار شاگرد محمدتقی مجلسی (مجلسی اول) و در علوم معقول و منقول از شاگردان محمدباقر سبزواری بود. وی همچنین شاگرد برجسته محقق خوانساری و داماد وی نیز بوده‌است.^[۱]

آثار[ویرایش]

• اصول الدین
• حاشیه بر شرح لمعه
• حاشیهٔ کفایهٔ استاد خود محقق سبزواری
• ذخائر العقبی در تعقیبات نماز (تالیف شده به امر شاه سلطان حسین صفوی)

منابع[ویرایش]

• لغتنامهٔ دهخدا، «قاضی حویزی»

پیوند به بیرون[ویرایش]

• حاشیه شیخ جعفر بر شرح لمعه بانک اطلاعاتی نسخ خطی (وبگاه شیخ آقا بزرگ تهرانی)