آزمون دیکس–هالپیک - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
آزمون دیکس-هالپیک | |
---|---|
تشخیص پزشکی | |
ICD-9-CM | 95.46 |
آزمون دیکس-هالپیک (Dix-Hallpike test) یا آزمون هالپایک[۱] آزمایشی است که در کنار معاینه فیزیکی و شرح حال بالینی جهت تشخیص بیماری سرگیجه وضعیتی خوش خیم استفاده میشود.[۲]
این آزمون در مقالهای که توسط مارگارت دیکس و چارلز اسکینر هالپایک در ژوئن ۱۹۵۲ منتشر شد، به طب بالینی معرفی گردید.[۱][۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانیشده از اصلی (PDF) در ۳ دسامبر ۲۰۱۳. دریافتشده در ۲۷ نوامبر ۲۰۱۳.
- ↑ «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانیشده از اصلی (PDF) در ۱۸ ژوئیه ۲۰۱۳. دریافتشده در ۱۸ ژوئیه ۲۰۱۳.
- ↑ http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1987487/