Ted Bundy - Vikipedi

Ted Bundy
Doğum adıTheodore Robert Cowell (Annesinin evlilik yapmasıyla Bundy soyadını aldı)
Diğer ad(lar)ıChris Hagen, Kenneth Misner, Officer Roseland, Richard Burton, Rolf Miller
Doğum24 Kasım 1946(1946-11-24)
Burlington, Vermont, ABD
Ölüm24 Ocak 1989 (42 yaşında)
Starke, Florida, ABD
Ölüm nedeniİdam
CezaElektrikli sandalyede infaz
Kurbanların sayısı30-36+
Cinayetlerin süresi1974–1978 (74 öncesinde başladığı da tahmin edilmekte)
Cinayetlerin yer(ler)iFlorida, Washington, Oregon, Utah, Colorado, Idaho
Cinayet yöntemiBoğma, başa sert bir şekilde vurma, tecavüz
Tutuklama tarihi16 Ağustos 1975; 30 Aralık 1977'te kaçışından sonra 15 Şubat 1978'de yeniden tutuklandı
Evlilik(ler)Carole Ann Boone (1980-1986)
Çocuk(lar)1

Theodore Robert Bundy (d. 24 Kasım 1946 - ö. 24 Ocak 1989) veya yaygın bilinen ismiyle Ted Bundy, Amerikalı seri katil ve tecavüzcü. 1974 ve 1978 yılları arasında (cinayetlerine muhtemelen 1970 öncesinden başladığı tahmin ediliyor), Amerika Birleşik Devletleri'nin çeşitli yerlerinde çok sayıda genç kadını kaçırmış, tecavüz etmiş ve öldürmüştür. Kurbanlarının kesin sayısı bilinmeyen Bundy, 10 yılı aşkın inkâr süreci sonunda 1989'da idam edilmeden önce, 1974 ve 1978 arasında yedi eyalette işlediği 30 cinayeti itiraf etti fakat araştırmacılar 30'dan fazla cinayet işlediğini düşünüyor. Yargı süreci boyunca iki kere hapisten kaçmayı başarmıştır. Kendi kendinin avukatlığını yaptığı için kütüphaneye gidiş izni alabilen Bundy, ilk kaçışını oranın penceresinden gerçekleştirmiştir. Yakalanışının ardından daha yüksek güvenlikli bir hücreye atılmasına rağmen, açtığı tünelle, oradan da kaçabilmiş ancak kısa sürede tekrar yakalanmıştır. Bundy, sıklıkla Amerikan seri katillerinin öncül örneği olarak kabul edilir. Gerçekten de seri katil terimi ilk defa onu tanımlamak için ortaya atılmıştır.[1]

Bundy'nin bir sosyopat olduğu düşünülmektedir. İşlediği vahşi cinayetlere rağmen eğitimli, etkileyici ve kibar bir genç adam olarak tanımlanır.

Bundy, kurbanların ve toplumun güvenini kazanmak için yakışıklı ve karizmatik oluşunu kullandı. Kurbanlarını genelde sopayla döverek, boğarak veya tecavüz ederek öldürmüştür. Kurbanlarını tenha yerlere götürmeden önce halka açık yerlerde, yaralanma veya sakatlık taklidi yaparak veya bir otorite figürünü (polis vb.) taklit ederek yaklaşırdı. Bazen kurbanlarını öldürüp bıraktığı yeri tekrar ziyaret ederek vahşi hayvanlar ve çürüme nedeniyle tanınmayacak hale gelen cesetlerle cinsel eylemler gerçekleştirirdi.[2] En az 12 kurbanın başını kesti ve kafataslarını dairesinde hatıra olarak sakladı.

1975'te Bundy, Utah'ta adam kaçırma ve ırza tecavüz girişiminde bulunduğu nedeniyle ilk kez hapsedildi. Daha sonra, birkaç eyalette çözülmemiş cinayetlerde giderek uzayan şüpheliler listesine girdi. Colorado'daki cinayet suçlamalarıyla yüzleşerek iki dramatik kaçış tasarladı ve 1978'deki son yakalanmasından önce Florida'da saldırılar gerçekleştirdi. Florida cinayetleri için, iki ayrı davada üç ölüm cezası aldı. Bundy, 24 Ocak 1989'da Raiford, Florida'daki Florida Eyalet Hapishanesinde elektrikli sandalyede idam edildi.[3]

Daha önce Ted Bundy ile çalışmış olan biyografi yazarı Ann Rule, onu "başka bir insanın acılarından ve kurbanları üzerindeki kontrolünden, ölüm noktası ve hatta sonrasından zevk alan bir sosyopat" olarak nitelendirdi.[4] Ted, bir zamanlar kendini "şimdiye kadar karşılaşabileceğiniz en kalpsiz orospu çocuğu" olarak adlandırdı.[5][6] Son savunma ekibinin bir üyesi olan Avukat Polly Nelson onun "kalpsiz kötülüğün tanımı" olduğunu yazdı.[7]

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Çocukluğu[değiştir | kaynağı değiştir]

Ted Bundy, 24 Kasım 1946'da Vermont Burlington'daki Elizabeth Lund Bekar Anneler Evinde, Eleanor Louise Cowell'ın (1924-2012; Louise olarak bilinir) oğlu Theodore Robert Cowell olarak dünyaya geldi. Babasının kimliği resmî olarak bilinmiyor. Doğum belgesinde bir satıcıya ve Lloyd Marshall[8] adlı Hava Kuvvetleri gazisine babalık verildiği yazsa da, diğer kayıtlar babasının "Bilinmeyen" olarak listelendiğini belirtir.[9] Louise, Jack Worthington adında bir savaş gazisi tarafından baştan çıkarıldığını ve King County Şerif Ofisi'nin dosyalarında Ted'in babası olarak kaydedildiğini iddia etti.[10] Bazı aile üyeleri, Bundy'nin, Louise'in kendi şiddetli, küfürbaz babası Samuel Cowell[11] tarafından babalık kaydı alınmış olabileceğine dair şüpheleri dile getirdiler, ancak bunu desteklemek için hiçbir maddi kanıt belirtemediler.[12]

Hayatının ilk üç yılında Bundy, evlilik dışı doğuma eşlik eden sosyal damgalamadan kaçınmak için onu oğulları olarak yetiştiren büyükannesi ve büyükbabası Samuel (1898-1983) ve Eleanor Cowell'in (1895-1971) Philadelphia'daki evinde yaşadı. Tüm aileye, arkadaşlara ve hatta genç Ted'e büyükanne ve büyükbabasının ebeveynleri olduğu ve annesinin ablası olduğu söylendi. Koşulların çeşitli anımsatmalarına rağmen, nihayet gerçeği keşfetti. Bir kız arkadaşına, bir kuzeninin ona "piç"[13] adını verdikten sonra doğum belgesinin bir kopyasını gösterdiğini, ancak biyografi yazarları Stephen Michaud ve Hugh Aynesworth'a sertifikayı kendisi bulduğunu söyledi.[14] Bundy'yi kişisel olarak tanıyan biyografi ve suç yazarı Ann Rule, 1969'da Vermont'taki orijinal doğum kaydını bulduğu zamana kadar bulamadığına inanıyordu.[15] Bundy, annesiyle gerçek babası hakkında hiç konuşmadığı ve kendisinin gerçek annesi olduğunu keşfetmesini beklediği için annesine ömür boyu öfkeli olacağını ifade etti.[16]

Bazı röportajlarda Bundy, büyükanne ve büyükbabasından[17] sıcak bir şekilde bahsetti ve Ann Rule'a dedesiyle "özdeşleştiği", ona "saygı duyduğunu" ve "bağlandığını" söyledi.[18] Ancak 1987'de o ve diğer aile üyeleri avukatlara Samuel Cowell'in zalim bir zorba olduğunu, siyahilerden, İtalyanlardan, Katoliklerden ve Yahudilerden nefret eden, karısını ve aile köpeğini döven ve mahalle kedilerini kuyruklarından sallayan biri olduğunu söyledi. Bir keresinde Louise'in küçük kız kardeşi Julia'yı fazla uyumasından dolayı merdivenlerden aşağı attı.[19] Bazen görünmeyen varlıklarla yüksek sesle konuşuyordu[20] ve en azından bir kez Bundy'nin baba sorunu gündeme geldiğinde şiddetli bir öfkeye kapılıyordu.[19]

Bundy büyükannesini, düzenli olarak depresyon için elektrokonvülsif tedavi gören, evlerini terk etmekten korkan, çekingen ve itaatkâr bir kadın olarak tanımladı.[20] Bundy erken yaşta ara sıra rahatsız edici davranışlar sergilemeye başlamıştı. Julia şekerlemesinden, etrafı bıçaklarla çevrili yatakta ve yatağın kenarında gülümseyerek dikilen Bundy tarafından uyandırıldığını hatırlıyordu.

1950'de Louise soyadını Cowell'den Nelson'a değiştirdi ve birçok aile üyesinin ısrarıyla oğluyla birlikte Tacoma, Washington'daki kuzenleri Alan ve Jane Scott'la birlikte yaşamak için Philadelphia'dan ayrıldı.[21] 1951'de Louise, Tacoma'nın İlk Metodist Kilisesi'nde yetişkin bir bekar olan hastane aşçısı Johnny Culpepper Bundy (1921-2007) ile tanıştı.[22] Sonraki yıl evlendiler ve Johnny Bundy resmi olarak Ted'i oğlu olarak nüfusuna aldı.[22] Johnny ve Louise'nin dört çocukları oldu ve Johnny evlatlık oğlu Ted'i kamp gezilerine ve diğer aile aktivitelerine dahil etmeye çalışsa da Ted uzak kaldı. Daha sonra kız arkadaşına Johnny'nin gerçek babası olmadığından, "çok zeki olmamasından" ve "fazla para kazanmadığından" şikâyet etti.[23]

Lise son sınıf öğrencisi Bundy, 1965

Bundy biyografi yazarlarına konuştuğunda Tacoma'ya ilgili farklı anımsamalar yaptı. Michaud ve Aynesworth ile görüştüğünde, mahallesinde nasıl dolaştığını, çıplak kadınların resimlerini bulmak için çöp varillerinden nasıl geçtiğini anlattı.[24] Polly Nelson ile konuştuğunda cinsel şiddet içeren öyküler için dedektif dergilerini, suç romanlarını ve gerçek suç belgesellerini nasıl incelediğini, özellikle de öyküler ölü ya da sakatlanmış cesetlerin resimleriyle gösterildiğinde çok etkilendiğini açıkladı.[25] Rule'a yazdığı bir mektupta, "asla, asla gerçek dedektif dergilerini okumadığını ve düşününce titrediğini" iddia etti.[26] Michaud ile yaptığı konuşmada, kadınları soyunurken veya "başka nasıl olursa olsun" görebileceği bolca pencere bulmak için gece geç saatlerde nasıl büyük miktarda alkol tüketeceğini ve nasıl "toplumu canlandıracağını" açıkladı.[27]

Bundy ayrıca sosyal hayatını da değiştirdi. Michaud ve Aynesworth'a, ergen olarak “yalnız kalmayı” seçtiğini, çünkü kişiler arası ilişkileri anlayamadığını söyledi.[28] Arkadaşlık geliştirme konusunda doğal bir duygusu olmadığını iddia etti. "İnsanların arkadaş olmanın nesini istediğini bilmiyordum" dedi.[29] "Sosyal etkileşimlerin altında yatan şeyleri bilmiyordum." Woodrow Wilson Lisesi'nden sınıf arkadaşları, Rule'a, Bundy'nin "büyük bir gölette orta büyüklükte bir balık" gibi olduğunu ve orada "iyi bilinen ve sevilen" biri olduğunu söylediler.[30]

Yokuş aşağı kayak, Bundy'nin tek önemli atletik hobisiydi; çalıntı ekipman ve sahte asansör biletlerini kullanarak faaliyetlerini coşkuyla sürdürdü.[31]

Henüz lisedeyken hırsızlık ve oto hırsızlığı şüphesiyle en az iki kez tutuklandı. 18 yaşına geldiğinde, olayların detayları Washington'da adetler gereğince kayıtlarından silindi.[32]

Üniversite Yılları[değiştir | kaynağı değiştir]

1965 yılında liseden mezun olduktan sonra Bundy, Çince okumak için Washington Üniversitesi'ne (UW) geçmeden önce Puget Sound Üniversitesi'ne (UPS) bir yıl eğitim gördü.[33] 1967'de, Bundy biyografilerinde, çoğunlukla "Stephanie Brooks"[34] ya da başka birkaç takma adla tanımlanan bir Washington Üniversitesinden sınıf arkadaşı ile romantik bir şekilde ilgilenmeye başladı. 1968'in başında üniversiteden ayrıldı ve birçok asgari ücretli işte çalıştı. Ayrıca Nelson Rockefeller'ın başkanlık kampanyasının Seattle ofisinde gönüllü olarak çalıştı[35] ve Fletcher'ın Washington Eyaleti Valisi için yürüttüğü kampanyada Arthur Fletcher'ın şoförü ve koruması oldu.[36]

Ağustos ayında Bundy, Rockefeller temsilcisi olarak Miami'deki 1968 Cumhuriyet Ulusal Konvansiyonuna katıldı.[37] Kısa bir süre sonra Brooks, ilişkilerini sonlandırdı ve Bundy'nin olgunlaşmamışlığı ve tutku eksikliği olarak tanımladığı şeyden hayal kırıklığına uğrayarak Kaliforniya'daki aile evine döndü. Psikiyatrist Dorothy Lewis daha sonra bu krizi "muhtemelen gelişiminde çok önemli bir zaman" olarak tanımlayacaktır.[38] Brooks'un reddetmesi sonucu harap olan Bundy, Arkansas ve Philadelphia'daki akrabalarını ziyaret edip Temple Üniversitesi'ne bir dönem kayıt yaptırdı.[39] Ann Rule 1969'un başlarında, Bundy'nin Burlington'daki doğum kayıtları ofisini ziyaret ettiğine ve gerçek ebeveynlerini doğruladığına inanıyor.[39][40]

Bundy, Washington Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde sekreter olarak çalışan boşanmış bir kadın olan Elizabeth Kloepfer (Bundy literatüründe Meg Anders, Beth Archer veya Liz Kendall olarak tanımlandı) ile tanıştığı 1969 sonbaharında Utah, Ogden'dan Washington'a geri döndü.[41] Fırtınalı ilişkileri 1976'da Utah'taki ilk hapsedilmesinin çok sonrasına dek devam edecekti.

1970'in ortalarında, hedefini belirlemiş ve ona odaklı olan Bundy, bu kez bir psikoloji uzmanı olarak Washington Üniversitesi'ne yeniden kaydoldu. Onur öğrencisi oldu ve profesörleri tarafından çok iyi karşılandı.[42] 1971'de, Seattle'daki Suicide Hotline Kriz Merkezi'nde bir işe başladı ve burada eski bir Seattle polis memuru olan Ann Rule ile birlikte çalıştı. Bir suç yazarı olmayı amaçlayan Ann Rule, daha sonra Bundy biyografilerinden birini, The Stranger Beside Me'yi yazacaktı. Rule, o zamanlar Bundy'nin kişiliğinde rahatsız edici bir şey görmedi ve onu "kibar, istekli ve empatik" olarak nitelendirdi.[43]

1972'de Washington Üniversitesi'den mezun olduktan sonra Bundy,[44] Vali Daniel J. Evans'ın yeniden seçim kampanyasına katıldı.[45] Üniversite öğrencisi olarak poz veren Evans'ın eski valisi Albert Rosellini'nin rakibini gölgeledi ve kütük konuşmalarını Evans'ın ekibi tarafından analiz için kaydetti.[46][47] Evans, Seattle Suç Önleme Danışma Komitesi'ne Bundy'yi atadı.[48] Evans yeniden seçildikten sonra Bundy, Washington Eyalet Cumhuriyetçi Partisi Başkanı Ross Davis'e asistan olarak getirildi. Davis, Bundy'yi iyi birisi olarak düşündü ve onu "akıllı, agresif ve sisteme inanan" olarak nitelendirdi.[49] 1973 yılının başlarında vasat LSAT (Law School Admission Test. Hukuk Fakültesi Kabul Testi) puanlarına rağmen Bundy, Evans, Davis ve birkaç Washington Üniversitesi psikoloji profesöründen tavsiye mektuplarının gücüyle Puget Sound Üniversitesi ve Utah Üniversitesi hukuk okullarına kabul edildi.[50][51]

1973 yazında Cumhuriyetçi Parti'ye yapılan California gezisi sırasında Bundy, Brooks ile olan ilişkisini yeniden canlandırdı. Brooks, Ted'in görünüşe göre yasal ve politik bir kariyerin zirvesinde olan ciddi, kendini adamış bir profesyonel hale dönüşmesine hayret etti. Kloepfer ile çıkmaya devam etti; hiçbir kadın diğerinin varlığının farkında değildi. 1973 sonbaharında Bundy, UPS Hukuk Fakültesi'ne kaydoldu[52] ve onunla birlikte kalması için Seattle'a birkaç kez uçan Brooks'a kur yapmaya devam etti. Evliliği tartıştılar; bir noktada onu nişanlısı olarak Davis ile tanıştırdı.[23]

Ancak Ted Ocak 1974'te aniden tüm temasları kesti. Brooks'un telefon aramaları ve mektupları cevapsız kaldı. Sonunda ona bir ay sonra telefonla ulaşan Brooks, Bundy'nin ilişkilerini neden açıklama yapmadan tek taraflı olarak sona erdirdiğini bilmek istedi. Düz, sakin bir sesle, "Stephanie, ne demek istediğini bilmiyorum" diye cevapladı ve telefonu kapattı. Ondan bir daha haber almadı.[53] Daha sonra Ted, "Kendisiyle evli olabileceğimi göstermek istedim" diye açıkladı.[54] Brooks, geriye dönük olarak, 1968'de başlattığı ayrılma için intikam olarak tüm kur yapmayı ve reddetmeyi kasıtlı olarak planlamış olduğu sonucuna vardı.[53]

O zamana kadar, Bundy hukuk fakültesinde dersleri atlamaya başlamıştı. Nisan ayına gelindiğinde,[55] Kuzeybatı Pasifik'te genç kadınlar ortadan kaybolmaya başladıkça tamamen katılmayı bırakmıştı.[56]

Cinayetler[değiştir | kaynağı değiştir]

Washington, Oregon[değiştir | kaynağı değiştir]

Bundy'nin cinayetlere ne zaman başladığı konusunda kesin bir bilgi yoktur. Farklı insanlara farklı hikâyeler anlattı ve idamından önceki günlerde düzinelerce cinayeti açık ve net bir şekilde itiraf etse bile, en eski suçlarının ayrıntılarını açıklamayı reddetti.[57] Nelson'a 1969'da New Jersey, Ocean City'da ilk kez kaçırmaya teşebbüs ettiğini, ancak Seattle'a kadar kimseyi öldürmediğini söyledi.[58] Psikolog Art Norman'a ise 1969'da Philadelphia'daki ailesini ziyaret ederken Atlantic City'de iki kadını öldürdüğünü söyledi.[59][60]

Cinayet dedektifi Robert D. Keppel'e 1972'de Seattle'da bir cinayet işlediğini[61] ve başka bir cinayeti, 1973'te Tumwater yakınlarında bir otostopçuyu öldürdüğünü ima etti ama reddetti.[62] Ann Rule ve eski dedektif Robert D. Keppel'e göre Bundy ilk cinayetini ergenlik yıllarında işlemişti.[63][64] Tacomalı 8 yaşında bir kızın yok olması olayı. Bundy o yıllarda henüz 15 yaşındaydı. Kayıtlara geçen ilk cinayetini ise 1974 yılında 27 yaşındayken işledi.[61] O zamana kadar (DNA profillemesinden önceki dönemde) kendi kabulü ile, suç mahallinde en az suçlayıcı adli delil bırakmak için gerekli beceriye hakim olmuştu.[65]

4 Ocak 1974 gece yarısından kısa bir süre sonra (Brooks ile ilişkisini sonlandırdığı zaman) Bundy, Washington Üniversitesinde' öğrenci ve dansçı olan 18 yaşındaki Karen Sparks'ın[66] (çeşitli kaynaklarda Joni Lenz,[67][68] Mary Adams[68] ve Terri Caldwell[69] olarak tanımlandı) bodrum dairesine girdi. Uyuyan kızı levyeyle ağır biçimde dövdü. Daha sonra çelik değnekle cinsel organına saldırıda bulundu[54][70] ve bu da iç yaralanmalara neden oldu.[68] 10 gün boyunca komada kaldı,[69] ancak hayatına kalıcı fiziksel ve zihinsel hasarlarla devam etti.[71] 1 Şubat sabahın erken saatlerinde Bundy, kayakçılar için sabah radyo hava raporları yayınlayan Washington Üniversitesi lisans öğrencisi Lynda Ann Healy'nin bodrum katına girdi. Onu bilinçsiz hale getirdi, mavi kot pantolon beyaz bir bluz ve bot giydirip onu götürdü.[72]

1974'ün ilk yarısında, her ay bir üniversiteli kız kaybolmaya başladı. 12 Mart'ta, Seattle'ın 95 km güneybatısında, Olympia'daki Evergreen State College'da 19 yaşında bir öğrenci olan Donna Gail Manson, kampüsteki caz konserine katılmak için yurttan ayrıldı, ancak konsere ulaşamadı. 17 Nisan'da Susan Elaine Rancourt, Seattle'ın 175 km güneydoğusunda bulunan Ellensburg'daki Central Washington State College'da bir akşam danışman toplantısı sonrasında yurt odasına giderken ortadan kayboldu.[73][74] İki kadın Central Washington öğrencisi daha sonra, biri Rancourt'un kayboluşunun gecesi diğeri ise üç gece önce,kahverengi ya da bronzlaşmış Volkswagen Beetle'a[75][76] bir sürü kitap taşımak için yardım isteyen bir adamla karşılaştıklarını rapor ettiler. 6 Mayıs günü Roberta Kathleen Parks, Anıt Birliği'nde arkadaşlarıyla kahve içmek için Portland'ın 135 km güneyinde Corvallis'deki Oregon Eyalet Üniversitesi'ndeki yurttan ayrıldı, ancak hiç ulaşamadı.[77]

Ted Bundy'nin 1968 model Volkswagen Beetle'ı, Suçlarının çoğunu bununla işledi. Alcatraz Doğu Suç ve Ceza Müzesinde sergileniyor.

King County ve Seattle polis departmanlarından gelen dedektifler giderek endişelenmeye başladı. Önemli somut bir kanıt yoktu ve kayıp kadınların ortada ayrılmış uzun saçlı, genç ve çekici üniversite öğrencileri olmasının yanı sıra çok az ortak noktası vardı.[78] 1 Haziran'da, 22 yaşındaki Brenda Carol Ball, Seattle – Tacoma Uluslararası Havaalanı yakınlarında, Burien'deki Flame Tavern'den ayrıldıktan sonra ortadan kayboldu. En son park yerinde kolu askıda olan kahverengi saçlı bir adamla konuştuğu görüldü.[79]

11 Haziran'ın ilk saatlerinde, Washington Üniversitesi öğrencisi Georgann Hawkins, erkek arkadaşının yurdu ve kız öğrenci yurdu arasında parlak ışıklı bir sokakta yürürken kayboldu.[80] Ertesi sabah, üç Seattle cinayet dedektifi ve bir kriminalist, çevredeki tüm geçitleri taradılar ancak hiçbir şey bulamadılar.[81] Hawkins'in ortadan kaybolması duyurulduktan sonra, tanıklar o gece yakındaki bir yurtta arka sokaktaki bir adamı gördüğünü bildirmek için öne çıktılar. Bacak alçısı ile koltuk değneği vardı ve bir evrak çantası taşımak için mücadele ediyordu.[82] Bir tanık, adamın çantayı açık kahverengi bir Volkswagen Beetle arabasına taşımak için Hawkins'den yardım etmesini istediğini hatırladı.[83]

Bu süre zarfında Bundy, Seattle Suç Önleme Danışma Komisyonu'nda (hatta kadınların tecavüzden önlenmesi hakkında bir kitapçık yazmıştır) müdür yardımcısı olarak çalıştı.[84] Daha sonra, kayıp kadınları aramakla ilgilenen bir devlet kurumu olan Acil Durum Hizmetleri (DES) Departmanında çalıştı. DES'te, altı yıl sonra hayatının son aşamasında önemli bir rol oynayacak iki kez boşanmış iki çocuk annesi, Carole Ann Boone ile tanıştı.[85]

Altı kayıp kadının ve Sparks'ın vahşice dövülmesinin raporları, gazetelerde ve Washington ve Oregon'daki televizyonda daha fazla yayınlanmaya başladı.[86] Halk arasında korku yayıldı ve genç kadınlar otostop çekmemeye başladı.[87] Polis, gazetecilere soruşturmayı tehlikeye atma korkusuyla ulaşılabilecek bilgileri sağlamadı.[88] Mağdurlar arasındaki diğer benzerlikler de kaydedildi: Kayıpların tümü, ara sınavı veya final sınavı haftasında, genellikle devam eden inşaatların yakınında, gece gerçekleşti; tüm kurbanlar bol pantolon veya kot pantolon giyiyorlardı; ve çoğu suç mahallinde, bir alçı ya da kol askısı takan ve kahverengi/bronzlaşmış bir Volkswagen Beetle kullanan bir adamın manzaraları vardı.[89]

Pasifik Kuzeybatı cinayetleri, 14 Temmuz'da, Seattle'ın 30 km doğusunda bir semt olan Issaquah'taki Sammamish Gölü Devlet Parkı'ndaki kalabalık bir kumsaldan gündüz iki kadının kaçırılmasıyla sonuçlandı.[90] Beş kadın tanık, sol kolu askıda beyaz tenis kıyafeti giymiş, hafif bir Kanada veya İngiliz aksanıyla konuşan çekici bir genç adam olarak tanımladı. Kendisini "Ted" olarak tanıtırken, bej/bronz renkli Volkswagen Beetle'den bir yelkenli indirmek için yardımlarını istedi. Dört kişi reddetti; biri arabasına kadar ona eşlik etti, yelkenli olmadığını görünce kaçtı.Üç tanık daha, King County Çocuk Mahkemesi'nde stajyer olan 23 yaşındaki Janice Anne Ott'a yelkenli öyküsü ile yaklaştığını gördü ve sahili terk etmesini izledi.[91] Yaklaşık dört saat sonra, bilgisayar programcısı öğrencisi 19 yaşındaki Denise Marie Naslund, tuvalete gitmek için piknikten ayrıldı ve asla geri dönmedi.[92] Bundy, Stephen Michaud ve William Hagmaier'e Ott'ın, Naslund ile döndüğünde hala hayatta olduğunu ve birini diğerini öldürürken izlemeye zorladığını,[93][94][95] ancak daha sonra idamının arifesinde Lewis ile yaptığı röportajda reddettiğini söyledi.[96]

King County polisi şüphelileri ve arabasının ayrıntılı bir açıklaması ile Seattle bölgesinde broşürler yayınladı. Bölgesel gazetelerde kabataslak çizimi basılmış ve yerel televizyon kanallarında yayınlanmıştır. Elizabeth Kloepfer, Ann Rule, bir DES çalışanı ve bir Washington Üniversitesi psikoloji profesörü, taslağı ve arabayı tanıdı ve Bundy'yi olası bir şüpheli olarak bildirdi;[97] ancak günde 200 adede kadar ihbar alan dedektifler,[98] yetişkin adli sicili olmayan temiz bir hukuk öğrencisinin fail olabileceğini düşünmüyordu.[99]

6 Eylül'de, iki keklik avcısı, Sammamish Gölü Devlet Parkı'nın 3 km doğusunda, Issaquah'ta bir servis yolunun yakınında Ott ve Naslund'un iskelet kalıntılarına rastladı.[90][100] Bölgede bulunan fazladan bir uyluk kemiği ve birkaç omur daha sonra Bundy tarafından Georgann Hawkins'in olarak tanımlandı.[101] Altı ay sonra, Green River Community College'den ormancılık öğrencileri, Bundy'nin sık sık yürüyüşe gittiği Issaquah'ın hemen doğusundaki Taylor Dağı'nda Healy, Rancourt, Parks ve Ball'un kafataslarını ve çenelerini buldular.[102] Manson'un kalıntıları hiçbir zaman bulunamadı.

Idaho, Utah, Colorado[değiştir | kaynağı değiştir]

Bundy'nin Eylül 1974'ten Ekim 1975'e kadar yaşadığı Salt Lake City'deki evi. Cinayetlerinin fotoğraf hatıralarını gizlediği odasına ve pencerelerine sızan yangın merdiveni gösteriliyor.[103]

Ağustos 1974'te Bundy, Utah Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ne ikinci kez kabul edildi ve Kloepfer'i Seattle'da bırakarak Salt Lake City'ye taşındı. Kloepfer ile hala görüşürken başka birçok kadınla da flört ederdi.[104] Birinci yıl hukuk müfredatını ikinci kez incelediğinde,diğer öğrencilerin bazı entelektüel kapasiteleri olmadığını öğrenince harap oldu. Sınıfları tamamen anlaşılmaz buldu. “Bu benim için büyük bir hayal kırıklığıydı,” dedi.[105]

Ertesi ay, Bundy'nin idam edilmesinden kısa bir süre önce Ted'in kendilerine itiraf edene kadar keşfedilemeyecek olan iki cinayet dizilimi başladı. 2 Eylül'de Idaho'da hala tanımlanamayan bir otostopçuyu tecavüz etti ve boğdu,[106] daha sonra kalıntıları hemen yakındaki bir nehirde gömdü ve ertesi gün cesedi fotoğraflamak ve parçalamak için geri döndü.[107][108] 2 Ekim'de Salt Lake City'nin bir kenar mahallesi olan Holladay'da 16 yaşındaki Nancy Wilcox'u ele geçirdi.[109][110] Kalıntıları Holladay'ın 320 km kadar güneyindeki Capitol Reef Ulusal Parkı'na gömüldü, ancak hiçbir zaman bulunamadı.[111]

18 Ekim'de Midvale (başka bir Salt Lake City kenar mahallesi) polis şefinin 17 yaşındaki kızı Melissa Anne Smith, bir pizza salonundan ayrıldıktan sonra kayboldu. Çıplak vücudu dokuz gün sonra yakındaki dağlık bir bölgede bulundu. Otopsisi, kaybolduktan sonra yedi güne kadar hayatta kalmış olabileceğini gösterdi.[112][113] 31 Ekim'de, 17 yaşındaki Laura Ann Aime, gece yarısından hemen sonra bir kafeden ayrıldıktan sonra Lehi'nin 40 km güneyinde kayboldu.[114] Çıplak vücudu yürüyüşçüler tarafından Şükran Günü'nde American Fork Canyon'unun 14 km kuzeydoğusunda bulundu.[115] Her iki kadın da dövülmüş, tecavüze uğramış ve naylon çoraplarla boğulmuş halde bulundu.[116][117] Yıllar sonra Bundy, Smith ve Aime'ın cesetlerine ölümleri sonrası ziyaretlerinde saçlarını yıkayıp onlara makyaj yaptığını anlattı.[118][119]

8 Kasım öğleden sonra Bundy, Murray'deki Fashion Place Mall'da 18 yaşındaki telefon operatörü Carol DaRonch'a yaklaştı ve kendisini Murray Polis Departmanından "Memur Roseland" olarak tanımladı ve DaRonch'a birinin arabasına girmeye çalıştığını söyledi. Ona şikâyette bulunmak için karakola kadar eşlik etmesini istedi. Bundy, DaRonch'un polis karakoluna gitmeyen bir yolda sürdüğünü anladığında, hemen onu kelepçelemeye çalıştı. Mücadeleleri sırasında, yanlışlıkla her iki kelepçeyi aynı bileğe sabitledi ve DaRonch arabanın kapısını açıp indi ve o sırada yoldan geçen bir arabaya binip kaçmayı başardı.[120]

O akşam ilerleyen saatlerde Murray'in 30 km kuzeyindeki Bountiful'deki Viewmont Lisesi'nde 17 yaşındaki bir öğrenci olan Debra Jean Kent, kardeşini almak için okuldaki tiyatro provasından ayrıldıktan sonra ortadan kayboldu.[121] Okulun tiyatro öğretmeni ve bir öğrencisi polise "bir yabancının" araba tanımlamak için otoparka çıkmalarını istediğini söyledi. Başka bir öğrenci daha sonra aynı adamın konferans salonunun arkasına ilerlediğini gördü ve tiyatro öğretmeni oyunun bitiminden kısa bir süre önce onu tekrar gördü.[122] Konferans salonunun dışında, araştırmacılar Carol DaRonch'un bileğinden çıkarılan kelepçelerin kilidini açan bir anahtar buldular.[123]

Kasım ayında Elizabeth Kloepfer, Salt Lake City çevresindeki kasabalarda genç kadınların kaybolduğunu okuduktan sonra King County polisini aradı. Büyük Suçlar bölümünden Dedektif Randy Hergesheimer onunla ayrıntılı olarak röportaj yaptı. O zamana kadar Bundy, King County şüphe hiyerarşisinde önemli ölçüde yükselmişti, ancak dedektifler tarafından en güvenilir olduğu düşünülen Sammamish Gölü tanığı onu bir fotoğraf dizisinden tanıyamadı.[124] Kloepfer Aralık ayında Salt Lake County Şerif Ofisini aradı ve şüphelerini tekrarladı. Bundy'nin adı şüpheliler listesine eklendi, fakat o zaman onu Utah suçlarıyla ilişkilendirebilecek güvenilir bir adli kanıt yoktu.[125] Ocak 1975'te Bundy, final sınavlarından sonra Seattle'a döndü ve üç hafta boyunca polise bildirdiğini söylemeyen Kloepfer ile bir hafta geçirdi. Kloepfer, Ağustos ayında Salt Lake City'de onu ziyaret etmeyi planladı.[126]

1975 yılında Bundy, suç faaliyetlerinin çoğunu doğuya doğru Utah'tan Colorado'ya kaydırdı. 12 Ocak'ta, Salt Lake City'nin 640 km güneydoğusunda, Snowmass Köyü'ndeki Wildwood Inn'deki (şu anda adı Wildwood Lodge olan bir tatil yeri) asansör ve oda arasında iyi aydınlatılmış bir koridorda yürürken Caryn Eileen Campbell adında 23 yaşındaki bir hemşire kayboldu.[127] Çıplak vücudu bir ay sonra tesisin hemen dışındaki toprak yolun yanında bulundu. Kafatasında belirgin oluklu çöküntüler bırakan köreltilmiş bir aletle kafasına darbelerle öldürülmüştü; vücudu da keskin bir silahtan derin kesikler taşıyordu.[128] 15 Mart'ta Snowmass'in 160 km kuzeydoğusunda, 26 yaşındaki kayak hocası Julie Cunningham, evinden bir arkadaşıyla akşam yemeğine giderken kayboldu. Bundy daha sonra Colorado müfettişlerine Cunningham'a koltuk değneği ile yaklaştığını ve ondan kayak botlarını arabasına götürmesini istediğini söyledi.[129][130] Haftalar sonra, kalıntılarını tekrar ziyaret etmek için Salt Lake City'den altı saatlik bir yolculuk yaptı.[130][131]

25 yaşındaki Denise Lynn Oliverson, bisikletini ailesinin evine sürerken 6 Nisan'da Grand Junction'daki Utah-Colorado sınırının yakınında kayboldu; bisikleti ve sandaletleri bir demiryolu köprüsü yakınında bir köprü altında bulundu.[132] Bundy, 6 Mayıs'ta Salt Lake City'nin 255 km kuzeyinde, Idaho Pocatello'daki Alameda Ortaokulundan 12 yaşındaki Lynette Dawn Culver'ı kandırdı. Boğdu ve sonra vücudunu Pocatello'nun kuzeyindeki bir nehre atmadan önce otel odasında cinsel saldırıda bulundu.[133][134]

Caryn Campbell bu aydınlık koridorda otel odasına yürürken kayboldu.

Mayıs ayı ortasında, Carole Ann Boone da dahil olmak üzere, Bundy'nin Washington State DES iş arkadaşlarından üçü onu Salt Lake City'de ziyaret etti ve dairesinde bir hafta kaldı. Daha sonra Bundy, Haziran başında Kloepfer ile Seattle'da bir hafta geçirdi ve ertesi Noel'de evlenmek konusunu tartıştılar. Kloepfer, King County Polisi ve Salt Lake County Şerif Ofisi ile yaptığı konuşmalardan bahsetmedi. Bundy, Boone ile devam eden ilişkisini ve Kim Andrewsor[135] veya Sharon Auer[136] olarak bilinen bir Utah hukuk öğrencisiyle olan eşzamanlı romantizmini açıklamadı.

Susan Curtis, 28 Haziran'da Salt Lake City'nin 70 km güneyinde Provo'daki Brigham Young Üniversitesi kampüsünden kayboldu. Curtis'in cinayeti, idam odasına girmeden önce teyp kaydedilen anlarda Bundy'nin son itirafı oldu.[137] Wilcox, Kent, Cunningham, Oliverson, Culver ve Curtis'in cesetleri hiçbir zaman bulunamadı.

Ağustos veya Eylül 1975'te Bundy, İsa Mesih'in Son Zaman Azizler Kilisesi'ne vaftiz edildi, ancak hizmetlerde aktif bir katılımcı değildi ve çoğu kilise kısıtlamasını göz ardı etti. Daha sonra, 1976 adam kaçırma mahkumiyetinin ardından LDS Kilisesi tarafından aforoz edilecekti.[138] Tutuklandıktan sonra dini sorduğunda, Bundy çocukluğunun dini olan "Metodist"i söyledi.[139]

Washington eyaletinde, soruşturmacılar hâlâ, başlamış olduğu gibi aniden sona eren Pasifik Kuzeybatı cinayetlerini analiz etmek için mücadele ediyorlardı. Karşı konulmaz bir veri yığınını anlamak için, o zamanlar yenilikçi olan bir veritabanını derleme stratejisine başvurdular. King County maaş bordro bilgisayarını, çağdaş standartlara göre "devasa, ilkel bir makine" olarak kullandılar çünkü bunun için kullanımı mevcut olan tek bilgisayardı. Derledikleri birçok listeyi girdikten sonra (her bir kurbanın sınıf arkadaşları ve tanıdıkları, "Ted" adlı Volkswagen sahipleri, bilinen seks suçluları vb.) Bilgisayarı tesadüfler için sorguladılar. Binlerce ismin 26'sı dört ayrı listede yer aldı; biri Ted Bundy idi. Dedektifler ayrıca 100 "en uygun" şüphelisinin bir listesini elleriyle derledi ve Bundy de bu listede yer aldı. Utah'tan tutuklandığıyla ilgili haber geldiğinde şüphelilerin “kelimenin tam anlamıyla tepesindeydi”.[140]

Tutuklanması ve ilk duruşma[değiştir | kaynağı değiştir]

16 Ağustos 1975'te Bundy, Granger'de (başka bir Salt Lake City kenar mahallesi) Utah Otoban Devriyesi subayı Bob Hayward tarafından tutuklandı.[141] Hayward, Bundy'nin şafak öncesi saatlerde bir yerleşim alanını gezdiğini gözlemlemişti; Bundy, devriye arabasını gördükten sonra bölgeden yüksek hızla kaçtı.[142] Memur, Volkswagen'in ön yolcu koltuğunun çıkarıldığını ve arka koltuklara yerleştirildiğini fark ettikten sonra arabayı inceledi. Bir kazayağı, bir kayak maskesi, külotlu çoraptan yapılmış ikinci bir maske, bir levye, kelepçe, çöp torbaları, bir halat, bir buz küreği ve başlangıçta hırsızlık araçları olduğu varsayılan diğer eşyaları buldu. Bundy, kayak maskesinin kayak için olduğunu, bir çöplükte kelepçeleri bulduğunu söyledi. Diğer nesnelerin akıbeti sorulduğunda, Bundy gülerek cevap verdi. Herkesin kazayağı, buz kazığı ve çöp poşetleri olabileceğini söyledi.[143][144] Ancak, Dedektif Jerry Thompson, Kasım 1974 'deki DaRonch kaçırılma olayından benzer bir şüpheli ve araba açıklamasını hatırladı ve bu da Kloepfer'in Aralık 1974 telefon görüşmesinden Bundy'nin ismini eşleştirdi. Bundy'nin evini ararken polis, Wildwood Inn'in[145] onayıyla Colorado kayak merkezlerine bir rehber ve Debra Kent'in kaybolduğu Bountiful'de Viewmont Lisesi tiyatro oyununu tanıtan bir broşür buldu.[146] Polisin Bundy'yi gözaltına almak için yeterli kanıtı yoktu bu yüzden kendi kefaletiyle serbest bırakıldı. Bundy daha sonra araştırmacılara serbest bırakıldıktan sonra yok ettiği kurbanlarının gizli bir Polaroid fotoğraf koleksiyonunu kaçırdığını söyledi.[147]

Salt Lake City polisi Bundy'yi 24 saat gözetim altına aldı ve Thompson, Kloepfer ile röportaj yapmak için iki dedektifle Seattle'a gitti. Kloepfer onlara Bundy'nin Utah'a taşınmasından bir yıl önce evinde ve Bundy'nin dairesinde "anlayamadığı" nesneler keşfettiğini söyledi. Bu eşyalar arasında koltuk değnekleri, bir tıbbi malzeme evinden çaldığını itiraf ettiği bir alçı torbası ve asla yemek pişirmek için kullanılmayan bir et satırı vardı. Ek nesneler arasında cerrahi eldivenler, eldiven bölmesinde tuttuğu ahşap bir bıçak ve kadın kıyafetleriyle dolu bir çuval vardı.[148] Bundy sürekli borçtaydı ve Kloepfer, önemli değere sahip hemen hemen her eşyasını çaldığından şüpheleniyordu. Yeni bir TV ve stereo üzerinden ona karşı koyduğunda, "Birine söylersen, o lanet boynunu kırarım" diye uyardı.[149] Kloepfer, uzun ve ortadan ayırdığı saçlarını kesmeyi düşündüğünde Bundy'nin "çok üzüldüğünü" söyledi. Sık sık "korumak için" ödünç aldığı başka bir Volkswagen Beetle arabasının bagajındaki tutamağın yarısında bantlanmış bir bijon anahtarı vardı. Dedektifler, Pasifik Kuzeybatı kurbanlarının kaybolduğu gecelerde veya Ott ve Naslund'un kaçırıldığı günde Bundy'nin Kloepfer ile birlikte olmadığını doğruladı.[150] Kısa bir süre sonra Kloepfer, Seattle cinayet dedektifi Kathy McChesney ile röportaj yaptı ve Stephanie Brooks'un varlığını ve Noel 1973'te Bundy ile kısa süren nişanını öğrendi.[151]

Eylül ayında Bundy, Volkswagen Beetle'ı bir Midvale gencine sattı.[152] Utah polisi arabaya el koydu ve FBI teknisyenleri söküp aradı. Caryn Campbell'ın vücudundan alınan örneklerle eşleşen saçlar buldular.[153] Daha sonra, Melissa Smith ve Carol DaRonch'tan "mikroskopik olarak küçük" saç telleri de belirlediler.[154] FBI laboratuvar uzmanı Robert Neill, birbirleriyle hiç tanışmayan üç farklı kurbanla eşleşen bir arabada saç tellerinin bulunmasının "akıl karıştırıcı nadir bir tesadüf" olduğu sonucuna vardı.[155]

2 Ekim'de dedektifler Bundy'yi diğer şüphelilerle sıraya koydu. DaRonch onu hemen "Memur Roseland" olarak tanımladı ve Bountiful tanıkları onu lisede konferans salonundaki yabancı olarak tanıdı.[156] Onu Debra Kent ile bağlantısını sağlamak için yeterli kanıt yoktu (vücudu hiç bulunmadı, ancak okulun yakınında bulunan bir iskelet parçası daha sonra DNA analizi[157] ile Kent olarak tanımlandı). Onu ağırlaştırılmış adam kaçırma suçuyla ve DaRonch davasında cezai saldırı girişiminde bulunmasında suçlayacak kadar kanıt vardı. 15.000 $ kefaleti ebeveynleri tarafından ödendi[158] ve serbest bırakıldı. İddianame ve duruşma arasında çoğu zaman Kloepfer'in Seattle'daki evinde yaşadı. Seattle polisi, onu Pasifik Kuzeybatı cinayetlerinde suçlayacak kanıtlara sahip değildi, ancak onu yakından takip etti. Kloepfer, "Ted ve onun bir yere gitmek için verandaya çıktıklarında, pek çok polis arabasının Indy 500'ün başlangıcı gibi geldiğini" belirtti.[159]

Bundy ilk duruşmadan önce gazetecilere el sallıyor, Şubat 1976

Kasım ayında, üç ana Bundy araştırmacısı (Utah'tan Jerry Thompson, Washington'dan Robert Keppel ve Colorado'dan Michael Fisher) Colorado'nun Aspen kentinde bir araya gelerek beş eyaletten 30 dedektif ve savcı ile bilgi alışverişinde bulundular.[160] Yetkililer toplantıda (daha sonra Aspen Zirvesi olarak da bilinir), Bundy'nin aradıkları katil olduğuna ikna olsa da, cinayetlerin herhangi biriyle suçlanmadan önce daha sert kanıtların gerekli olacağına karar vererek ayrıldılar.[161]

Şubat 1976'da DaRonch kaçırılması olayının davası başladı. Avukatı John O'Connell'in tavsiyesi üzerine Bundy, davanın etrafındaki olumsuz tavrı nedeniyle jüri hakkından vazgeçti. Dört günlük bir duruşmanın ve hafta sonu yapılan bir müzakerenin ardından Yargıç Stewart Hanson Jr. onu kaçırmaktan ve saldırıdan suçlu buldu.[135][162][163] Haziran ayında Utah Eyalet Hapishanesinde 15 yıl hapse mahkum edildi.[158] Ekim ayında, hapishane bahçesindeki çalıların arasında bir "kaçış kiti" (yol haritaları, havayolu programları ve bir sosyal güvenlik kartı) buldu ve hücresinde birkaç hafta geçirdi.[164] O ayın ilerleyen zamanlarında Colorado makamları onu Caryn Campbell'ın öldürülmesi ile suçladı. Bir direniş döneminden sonra iade işlemlerinden vazgeçti ve Ocak 1977'de Aspen'e transfer edildi.[165][166]

Kaçışları[değiştir | kaynağı değiştir]

Bundy'nin soldan ikinci pencereden atladığı Pitkin County Adliye Sarayı, ikinci kaçışı.

7 Haziran 1977'de Bundy, ön duruşma için Glenwood Springs'deki Garfield County hapishanesinden, Aspen'deki Pitkin County Adliye Binasına 64 km nakledildi. Kendi avukatı olarak görev yapmayı seçmişti ve bu nedenle yargıç tarafından kelepçe veya bacak prangaları giymekten muaf tutuluyordu.[167] Dava arasında kütüphaneyi görmesine izin verildiği zaman ikinci katın penceresinden atlayarak sağ bileğini incitti ve kaçtı. Kıyafetlerinde birkaç değişiklik yaparak görünüşünü değiştirdikten sonra, Aspen Dağı'na doğru yürüdü. Zirvesi yakınında bir avcı kulübesine girdi ve yiyecek, giyecek ve tüfek çaldı.[168] Ertesi gün kulübeden ayrıldı ve Crested Butte kasabasına doğru devam etti, ancak ormanda kayboldu. İki gün boyunca amaçsızca dağda dolaştı. 10 Haziran'da Aspen'in 16 km güneyinde Maroon Gölü'ndeki kamp karavanına girdi, yiyecek ve kapüşonlu kaban aldı; ancak güneye doğru devam etmek yerine kuzeye Aspen'e doğru yürüdü, yol boyunca barikatlardan ve arama ekiplerinden kaçtı.[169]

Üç gün sonra Aspen Golf Sahası'nın kenarında bir araba çaldı. Fakat bölgeden uzaklaşacağına, aksine bilinçsizce çevrede tur atıyordu. 2 gün sonra polis memurları Glen Flatt ve Maureen Higgins rutin devriyeleri esnasında karşı istikametten yalpalayarak gelen bir araba gördüler. Arabayı durdurduklarında alkollü bir sürücü yerine, sırıtan ve yorgunluktan bitap düşmüş bir Ted Bundy gördüler. Altı gündür kaçaktı.[170] Ayrıca arabada, savcıların Caryn Campbell'ın cesedinin yerini göstermek için kullandıkları (kendi avukatı olarak Bundy'nin araştırma ve inceleme hakkı vardı) dağın haritaları ve kaçışının planlandığını gösteren haritalar bulundu. Yakalanmasının ardından, elleri ve ayaklarının her daim zincirli olmasına karar verildi. Kütüphaneye gitmesiyse hala yasal bir hakkıydı. Ama Bundy zincirlenmekten hiç hoşlanmıyordu.[171]

1977, FBI En Çok Aranan On Kaçak posterinden, Bundy'nin ilk kaçışı ve yakalanmasından kısa bir süre sonra çekilen fotoğrafı

Glenwood Springs'teki hapishaneye geri dönen Bundy, arkadaşların ve hukuk danışmanlarının 'kımıldamama' tavsiyelerine aldırış etmedi. Aleyhindeki dava, duruşma hareketleri kendi lehine tutarlı bir şekilde çözüldüğünden ve önemli kanıt parçalarının kabul edilemez olduğuna karar verildiğinden, giderek kötüleşiyordu.[172] "Ted, DaRonch mahkumiyeti için bir buçuk yıl kadar az bir süre direnseydi, özgür bir adam olabilirdi." [173] Bunun yerine Bundy yeni bir kaçış planı hazırladı. Hapishanenin ayrıntılı bir kat planını çizdi ve diğer mahkumlardan demir testeresi aldı ve altı aylık bir süre içinde ziyaretçiler tarafından özellikle Carole Ann Boone tarafından kaçışı için 500 dolar nakit biriktirdi.[174] Akşamları diğer mahkumlar duş alırken, hücresinin tavanında yaklaşık bir metre kare (0.093 m²) bir delik açtı ve 16 kg kaybettiğinde, yukarıdaki boşluk alana girebildi.[175] Diğer haftalarda, boşluğu keşfederek bir sürü alıştırma yaptı.[176]

1977'nin sonlarına doğru, Bundy'nin yaklaşmakta olan davası küçük Aspen kasabasında bir 'cause célèbre' (ünlü davası) hâline geldi ve Bundy mahkeme yerini Denver ile değiştirmek için bir dava açtı.[177] 23 Aralık'ta Aspen mahkemesi yargıcı, jürileri tarihsel olarak şüphelilere karşı düşmanca davrandıkları Colorado Springs'e istekte bulundu.[178] 30 Aralık gecesi, Bundy yatağındaki kitap ve dosyaları topladı, yatağına vücudunun şeklini belli edecek şekilde dizdi, bir battaniyeyle kapladı ve tavanda açtığı boşluğa tırmandı. Tavandan geçerek, o akşam karısı ile dışarıda olan baş gardiyanın dairesine girdi,[179] hapishanenin dolabından sokak kıyafetlerini giydi ve ön kapıdan özgürlüğe çıktı.[180]

Bir araba çaldıktan sonra Bundy, Glenwood Springs'ten doğuya doğru sürdü, ancak araba kısa bir süre sonra Interstate 70'teki dağlarda bozuldu. Geçen bir sürücü onu Vail'de bıraktı. Oradan Denver'a bir otobüs buldu ve Chicago'ya kaçtı. Glenwood Springs'te, hapishane görevlileri 31 Aralık'ta 17 saatten fazla bir süre sonra Bundy'nin kaçtığını anladılar. O zamana kadar, Bundy zaten Chicago'daydı.[181]

Florida[değiştir | kaynağı değiştir]

Tallahassee'deki üçlü cinayet suçlaması sırasında Bundy, Temmuz 1978

Bundy Chicago'dan, 2 Ocak'ta trenle Ann Arbor, Michigan'a gitti.[182] Beş gün sonra bir araba çaldı ve Atlanta'ya gitti, burada otobüse bindi ve 8 Ocak sabahı Tallahassee, Florida'ya geldi. Florida Eyalet Üniversitesi kampüsü yakınındaki Holiday Inn'de Chris Hagen takma adı altında bir oda kiraladı.[183] Bundy daha sonra, başlangıçta yasal bir iş bulmaya ve polisin dikkatini çekmediği sürece Florida'da süresiz olarak kalmaya ve özgür olarak daha fazla suç faaliyetinden kaçınmaya karar verdiğini söyledi; ancak bir inşaat sahasındaki tek iş başvurusunu,[184] kimliği istendiğinde terk etti.[185] Alışveriş arabalarında kalan kadın cüzdanlarını çalarak eski hırsızlık ve kredi kartlarını çalma alışkanlıklarına geri döndü.[186]

15 Ocak 1978'in erken saatlerinde Tallahassee'ye gelmesinden bir hafta sonra Bundy FEU'nun Chi Omega kız öğrenci yurduna hatalı bir kilitleme mekanizması olan bir arka kapıdan girdi.[187] Saat 2:45'ten başlayarak, uyurken bir parça yakacak meşe odunla 21 yaşındaki Margaret Bowman'ı dövdü, sonra onu bir naylon çorapla boğdu.[188] Daha sonra 20 yaşındaki Lisa Levy'nin yatak odasına girdi ve onu bilinçsizce dövdü, boğdu, meme uçlarından birini parçaladı, sol kalçasını ısırdı ve bir saç spreyi şişesiyle cinsel organına saldırdı.[189] Yandaki yatak odasında Kathy Kleiner'a saldırdı, çenesini kırdı ve omzunu derinden yaraladı. Karen Chandler ise kafası kanla kaplı olarak beyin sarsıntısı geçiriyordu, kırık çene, diş kaybı ve ezilmiş bir parmağı vardı.[190] Chandler ve Kleiner saldırıyı atlattı; Kleiner daha sonra hayatta kalmalarını, odanın içini aydınlatan ve saldırganı korkutacak otomobil farlarına bağladı.[191] Tallahassee dedektifleri daha sonra dört saldırının, hiçbir şey duymayan 30'dan fazla tanığın sayesinde toplam 15 dakikadan az bir sürede gerçekleştiğini belirledi.[187] Kız öğrenci yurdundan ayrıldıktan sonra Bundy, sekiz blok ötedeki bir bodrum katındaki daireye girdi ve FEU öğrencisi Cheryl Thomas'a saldırdı, omzunu yerinden çıkardı, çenesini ve kafatasını beş yerden kırdı. Dans kariyerine son veren kalıcı sağırlık ve denge hasarı kaldı.[192] Thomas'ın yatağında, polis bir sperm lekesi ve Bundy'nin karakteristik özelliklerine benzer iki tüy içeren bir külotlu çorap "maskesi" buldu.[193][194]

Lisa Levy ve Margaret Bowman, Bundy'nin kurbanlarından ikisi

8 Şubat'ta Bundy, çaldığı FEU minibüsüyle 240 km doğuya doğru Jacksonville'e gitti. Bir otoparkta Jacksonville Polis Departmanı Dedektifler Şefinin kızı olan 14 yaşındaki Leslie Parmenter'e yaklaştı ve kendisini "İtfaiye Departmanından Richard Burton" olarak tanımladı, ancak Parmenter'in ağabeyi Danny gelip onu sorguya çekince yanlış anlaşılma olduğunu söyleyip minibüsüne bindi ve uzaklaştı.[195] Danny son anda plakayı görebildi. Bundy, o öğleden sonra 97 km batıya doğru Lake City'ye geri döndü. Ertesi sabah Lake City Ortaokulunda, 12 yaşındaki Kimberly Dianne Leach unuttuğu çantasını almak için bir öğretmen tarafından evine gönderildi; ancak sınıfa geri dönmedi. Yedi hafta sonra, yoğun bir araştırmadan sonra, kısmen mumyalanmış kalıntıları, Lake City'nin 56 km kuzeybatısındaki Suwannee Nehri Eyalet Parkı yakınlarındaki bir domuz yetiştirme ahırında bulundu.[196][197] Tecavüze uğramış gibi görünüyordu, meni içeren iç çamaşırları vücudun yakınında bulundu ve boyuna şiddetli bir bıçak darbesiyle öldürülmüştü.[198][199]

12 Şubat'ta, gecikmiş kirasını ödemek için yeterli paraya ve polisin ona yaklaştığına dair artan bir şüpheye sahip olan Bundy,[172] bir araba çaldı ve Tallahassee'den kaçarak Florida Pensacola batısına doğru ilerledi. 15 Şubat günü saat 22.00 civarı Memur David Lee, devriyesindeyken, turuncu bir Volkswagen dikkatini çekti. Arabanın plakasını sorgulatarak arabanın çalıntı olduğunu öğrendi ve tepe lambalarını yakarak arabayı takibe aldı. Bundy'nin kısa süren bu kaçışı sonunda Lee, Bundy'i arabadan indirerek arabanın ön kaputuna yasladı. Kelepçe takarken Bundy memurun bir anlık dalgınlığından faydalanarak kaçmaya çalıştı.[200] Aralarında yaşanan boğuşma ve Lee sonunda kelepçelemeyi başardı ve Bundy tutuklandı. Lee, şüphelisini FBI'ın en çok aranan on kaçağından birini tutukladığının farkında olmadan hapse götürürken Bundy'nin "Keşke beni öldürseydin" dediğini duydu.[201] Çalınan araçta kadın FEU öğrencilerine ait üç kimlik kartı, 21 çalıntı kredi kartı ve çalınan bir televizyon seti vardı.[202] Ayrıca bir çift koyu çerçeveli reçetesiz gözlük ve bir çift ekose pantolon, daha sonra Jacksonville'deki "İtfaiye Departmanından Richard Burton" tarafından giyilen kılık olarak tespit edildi.[203][204]

Florida duruşmaları ve evlilik[değiştir | kaynağı değiştir]

Ön duruşmaya giderken, Miami, 1979

Miami'de bir mahkeme yeri değişikliğinin ardından Bundy, Haziran 1979'da Chi Omega cinayetleri ve saldırıları için yargılandı.[205] Duruşma, beş kıtadan 250 muhabir ağırladı ve Amerika Birleşik Devletleri'nde ilk kez televizyonda yayınlandı.[206] Mahkeme tarafından atanan beş avukatı bulunmasına rağmen, Bundy kendi savunmasının çoğunu tekrar yaptı. Nelson, daha sonra başından beri "tüm savunma çabalarını kin, güvensizlik ve görkemli sanrıyla sabote etti" diye yazdı. "Ted, olası bir ölüm cezasıyla cinayet suçlamasıyla karşı karşıyaydı ve görünüşte onun için önemli olan tek şey onun sorumlu olmasıydı."[207]

Tallahassee halk savunucusu ve savunma ekibinin bir üyesi olan Mike Minerva'ya göre, Bundy'nin 75 yıllık hapis cezası karşılığında Levy, Bowman ve Leach'i öldürmekten suçlu bulunacağı bir mahkeme öncesi savunma anlaşması yapıldı. Savcılar, tek bir hesapla anlaşmaya yatkındı, çünkü "onun duruşmada kaybetme ihtimali çok yüksekti."[208] Öte yandan Bundy, savunma anlaşmasını sadece ölüm cezasından kaçınmanın bir yolu olarak değil, aynı zamanda bir "taktiksel hareket" olarak gördü: savunmasını yapabilir, daha sonra kanıtların dağılması veya kaybolması için veya tanıkların ölmesi, taşınması ya da tanıklıklarının geri çekilmesi için birkaç yıl bekleyebilirdi. Ona karşı açılan dava onarılamayacak kadar kötüleştiğinde, itirazı bir kenara bırakmak ve beraat etmek için mahkumiyet sonrası bir dava açabilirdi.[209][210] Ancak son dakikada Bundy anlaşmayı reddetti. Minerva, "Bütün dünyanın önünde durması ve suçlu olduğunu söylemesi gerektiğini fark etti" dedi. "Sadece yapamadı."[211]

Diş hekimi Richard Souviron, Chi Omega duruşmasında ısırık izi kanıtlarını açıklıyor.

Duruşmada, önemli bir tanıklık, Bundy'yi o akşam Chi Omega Evi'nin etrafında Connie Hastings ve meşe odunu cinayet silahını tutarak kız öğrenci yurdundan ayrıldığını gören Nita Neary'den geldi.[212][213][214] Suçlayıcı fiziksel kanıtlar arasında adli diş hekimleri Richard Souviron ve Lowell Levine'nin, Bundy'nin dişlerinin kalıbını çıkartıp Lisa Levy'nin sol kalçasındaki ısırık iziyle eşleştiği kanıt da vardı.[215][216] Jüri, 24 Temmuz 1979'da Bowman ve Levy cinayetlerinden onu mahkum etmeden önce yaklaşık 7 saat boyunca, üç birinci derece cinayet teşebbüsü (Kleiner, Chandler ve Thomas'a yapılan saldırılar için) ve iki kez hırsızlık suçlarından yargısını tartıştılar. Mahkeme hakimi Edward Cowart işlediği suçlardan, Bundy'e idam cezası verdi.[217]

Yargıç Edward Cowart idam kararını açıklarken şunları söyledi:

"İdamınıza karar verilmiştir, ölene kadar vücudunuza mevcut sistemle elektrik verilecektir. Genç adam, kendinize iyi bakın. Bunu samimi olarak söylüyorum, kendinize iyi bakın. Şu anda yaşadığımız gibi, bu mahkeme salonunda insanlığın tamamiyle heba edildiğine tanık olmak bu salondakiler için trajedidir. Zeki, genç bir adamsınız. İyi bir avukat olabilirdiniz, arkamda çalıştığınızı görmek beni mutlu ederdi, fakat ortak, yanlış yoldan gittiniz. Kendinize iyi bakın. Size karşı düşmanlık beslemiyorum, bunu bilmenizi isterim. Kendinize iyi bakın."

Altı ay sonra, Kimberly Leach'in kaçırılması ve öldürülmesi için Orlando'da ikinci bir duruşma yapıldı.[218] Bundy, sekiz saatten az süren bir müzakereden sonra, Leach'i okul bahçesinden çalınan minibüsüne götürürken gören bir görgü tanığının ifadesi nedeniyle bir kez daha suçlu bulundu.[219] Önemli maddi kanıtlar, minibüste ve Leach'in cesedinde bulunan ve Bundy'nin tutuklandığı sırada giydiği ceketle eşleşen giysi lifleri içeriyordu.[220]

Bundy karara tepki gösteriyor.

Duruşmanın ceza aşaması sırasında Bundy, hâkim huzurunda mahkemede evlilik beyanının yasal bir evlilik oluşturması koşuluyla belirsiz bir Florida yasasından yararlandı. Bundy'ye yakın olmak için Florida'ya taşınan eski Washington Eyaleti DES iş arkadaşı Carole Ann Boone sorgulanırken, Bundy ona evlenme teklifi etti. Boone kabul etti ve Bundy mahkemeye yasal olarak evlendiklerini açıkladı.[221][222]

10 Şubat 1980'de Bundy üçüncü kez elektrikli sandalyede idam cezasına çarptırıldı.[223] Cümlenin açıklandığı gibi, o durdu ve bağırdı, "Jüriye hatalı olduklarını söyle!"[224][225]

Ekim 1981'de Boone bir kız doğurdu ve Bundy'nin babası olduğunu söyledi. (Boone daha sonra boşanmıştır ve kızıyla kendisinin soyadını değiştirmiştir)[226][227] Raiford Hapishanesinde evlilik ziyaretlerine izin verilmezken, mahkumların gardiyanlara kadın ziyaretçileriyle yalnız zaman geçirmeleri için rüşvet vermeleri için paralarını biriktirdikleri biliniyordu.[228]

Ölüm sırası, itirafları ve idamı[değiştir | kaynağı değiştir]

Leach davasının tamamlanmasından ve onu takip eden uzun temyiz sürecinin başlamasından kısa bir süre sonra Bundy, Stephen Michaud ve Hugh Aynesworth ile röportajlara başladı. "İtiraf damgalamasından" kaçınmak için çoğunlukla üçüncü kişiden söz ederek, ilk kez suçları ve düşünce süreçlerinin ayrıntılarını açıklamaya başladı.[229]

Kariyerini bir hırsız olarak anlattı ve Kloepfer'in, sahip olduğu hemen hemen her eşyayı hırsızlıkla kazandığına dair uzun süredir şüphe duyduğunu doğruladı.[230] "Benim için büyük kazançtı," dedi, "aslında çalmış olduğum her şeye sahiptim. Gerçekten bir şeylere sahip olmaktan hoşlanıyordum... istediğim bir şeyi, dışarı çıkıp alırdım." Sahipliğin tecavüz ve cinayet için de önemli bir neden olduğu kanıtlanmıştır.[231] Cinsel saldırılarının, kurbanlarını "tamamen sahiplenme" ihtiyacını karşıladığını söyledi.[232] İlk başta, kurbanlarını "bir menfaat meselesi olarak... yakalanma olasılığını ortadan kaldırmak için" öldürdü; ancak daha sonra cinayet "macerasının" bir parçası oldu. “Nihai sahiplik aslında hayatın alınmasıydı” dedi. "Ve sonra... cesetlerin fiziksel sahipliği."[233]

Bundy ayrıca FBI Davranış Analizi Birimi'nden Özel Ajan William Hagmaier'e de güvendi. Hagmaier, Bundy'nin cinayete verdiği "derin, neredeyse mistik tatminden" etkilendi. Hagmaier, "Bir süre sonra cinayetin sadece şehvet veya şiddet suçu olmadığını söyledi." "Sahip olmak olur. Onlar sizin bir parçanızdır... kurban sizin bir parçanız hâline gelir ve siz ikiniz sonsuza dek bir olursunuz... ve onları öldürdüğünüz ya da bıraktığınız gerekçeler size kutsal olur ve her zaman onlara doğru çekilirsiniz." Bundy, Hagmaier'e, 1974'te Lynda Healy cinayeti sırasında "en önemli" veya "yırtıcı" aşaması olarak adlandırdığı şeye geçmeden önce, ilk yıllarında "amatör", "düşüncesiz hareket eden" bir katil olduğunu düşündüğünü söyledi. 1974'ten önce öldürmeye başladığını ima etti ancak bunu hiçbir zaman açıkça söylemedi.[234]

Kimberly Leach cinayeti için mahkum edildikten sonraki gün çekilen vesikalık fotoğrafı.

Temmuz 1984'te Raiford gardiyanları, Bundy'nin hücresinde sakladığı iki demir testeresi buldular. Hücrenin pencerelerinden birindeki çelik parmaklık tamamen üstten ve alttan kesilmiş ve ev yapımı sabun bazlı bir yapıştırıcı ile yerine yapıştırılmıştı.[235][236] Birkaç ay sonra, gardiyanlar hücrede gizli bir ayna buldular ve Bundy yine farklı bir hücreye taşındı.[237]

Kısa bir süre sonra, başka bir yüksek profilli suçlu John Hinckley Jr ile yazışmaları nedeniyle disiplin ihlaliyle suçlandı.[238] Ekim 1984'te Bundy, Robert Keppel ile iletişime geçti ve "Green River Killer" (daha sonra Gary Ridgway olduğu bulundu) için Washington'da devam eden seri katil avında psikoloji[237] konusundaki kendi uzmanlığını paylaşmayı teklif etti.[239] Keppel ve Green River Görev Ekibi dedektifi Dave Reichert, Bundy ile röportaj yaptı, ancak Ridgway 17 yıl sonra yakalanabildi.[240] Keppel, Green River röportajlarının ayrıntılı bir dokümanını yayınladı ve daha sonra röportaj dokümanının başka bir incelemesinde Michaud ile işbirliği yaptı.[241] Bundy, daha sonra Gary Ridgway için "The Riverman" lakabını kullandı (Keppel'in The Riverman: Ted Bundy and I Hunt for the Green River Killer kitabında da kullanılmıştır).[242]

1986 yılının başlarında, Chi Omega mahkumiyetleri hakkında 4 Mart'ta bir idam tarihi belirlendi; yargıtayda kısa bir süre kalmıştır, ancak idam hızla yeniden planlanmıştır.[243] Nisan ayında, yeni tarihin (2 Temmuz) açıklanmasından kısa bir süre sonra Bundy nihayet Hagmaier ve Nelson'a, ölümlerinden sonra kurbanlarının bazılarına yaptıklarıyla ilgili ayrıntılar da dahil olmak üzere, tüm verdiği hasarları itiraf etti. Onlara Taylor Dağı, Issaquah ve diğer ikincil suç yerlerini ve genellikle birkaç kez kurbanlarıyla, çürüme onu durmaya zorlayana kadar çürüyen bedenleriyle cinsel eylemler gerçekleştirdiğini söyledi. Bazı durumlarda, birkaç saat araba sürdü ve bütün gece kaldı.[244] Utah'ta Melissa Smith'in cansız yüzüne makyaj yaptı ve Laura Aime'ın saçlarını tekrar tekrar yıkadı. "Zamanın varsa," dedi Hagmaier'e, "onlar, olmasını istediğin her şey olabilirler."[119] Mağdurlarının yaklaşık 12'sinin bir demir testeresi ile başını kesti[35][245] ve muhtemelen daha sonra dörtünü Taylor Dağı'na (Rancourt, Parks, Ball ve Healy) atmadan önce bir süre dairesinde sakladı.[2]

Planlanan 2 Temmuz idamından 15 saatten daha az bir süre içinde, On birinci Devre Temyiz Mahkemesi Chi Omega davasını, Bundy'nin duruşmaya devam etmesi için zihinsel yeterliliği ve ceza sırasında duruşma hakimi tarafından hatalı bir talimat da dahil olmak üzere birçok teknik inceleme için tutuklandı.[246][247] Ardından Leach hükmünü yerine getirmek için yeni bir tarih (18 Kasım 1986) belirlendi; On birinci Devre Mahkemesi 17 Kasım'da bir erteleme kararı verdi.[247] 1988'in ortalarında On birinci Devre Bundy'ye karşı kararını verdi ve Aralık ayında Yüksek Mahkeme kararı gözden geçirme amaçlı bir teklifi reddetti. 24 Ocak 1989, son ve kesin idam tarihi olarak duyuruldu.[248] Bundy'nin temyiz mahkemelerindeki yolculuğu alışılmadık derecede hızlıydı: "Popüler inanışın aksine, mahkemeler Bundy'yi olabildiğince hızlı hareket ettirdi. Savcılar bile Bundy'nin avukatlarının hiçbir zaman gecikme taktikleri kullanmadıklarını kabul ettiler."[249]

Tüm itiraz yolları tükendiğinde ve suçlarını reddetmek için başka bir motivasyona sahip olmayan Bundy, araştırmacılarla açık bir şekilde konuşmayı kabul etti. Keppel'e, asıl şüphelisi olduğu sekiz Washington ve Oregon cinayetinin tamamını işlediğini itiraf etti. Daha önce bilinmeyen üç Washington ve Oregon'da tanımlamayı reddettiği, iki kurban daha tanımladı (eğer kimliklerini bilseydi).[250] Taylor Dağı'na beşinci bir ceset -Donna Manson'un- bıraktığını, ancak kafasını Kloepfer'in şöminesinde yaktığını söyledi.[251] "Kloepfer'e yaptığım her şeyden," dedi Keppel'e, "bu muhtemelen beni affetmesi için en az ihtimaldir. Zavallı Liz."[252]

Bundy, Georgann Hawkins'i parlak ışıklı WU sokağından kaçırmasını; onu daha önce aracın yanına yerleştirdiği bir levye ile bilinçsiz hale getirmeden önce arabasına nasıl çektiğini grafikle detaylıca anlattı. Daha sonra Hawkins'i kelepçeledi ve bütün geceyi vücuduyla geçirmeden önce onu boğdu ve Issaquah'a sürdü.[253] Cinayetinden önce Hawkins arabanın içinde bilincini geri kazanmış ve ertesi gün İspanyolca sınavı olduğunu bildirmiş olduğunu hatırlayan Bundy ile konuşmaya başlamıştı. "İspanyolca sınavı için öğretmene yardım etmek için onu aldığımı düşündüm" diyerek, "komik değil, ama bu koşullar altında insanların söyleyeceği şeyler garip" diye ekledi.[254] Hawkins'in cesedini üç kez tekrar ziyaret etti.[255] Ayrıca, ilk kez Hawkins'in kaçırılmasından ve öldürülmesinden sonraki sabah WU sokağına döndüğünü kabul etti. Orada, büyük bir olay yeri soruşturmasının ortasında, Hawkins'in küpelerini ve ayakkabılarından birini bulup topladı, burada onları bitişikteki otoparkta bıraktı ve ayrıldı, fark edilmemişti. Keppel, "Bugün bile polisleri hayrete düşüren, bu kadar sert bir başarıydı."[256]

Keppel, "Ott, Naslund ve Hawkins'in kemiklerinin bulunduğu Issaquah olay yerini anlattı ve neredeyse oradaymış gibi oldu" dedi. “Her şeyi görüyormuş gibi. Fikirden çok etkilendi çünkü orada çok fazla zaman geçirdi.”[257] Nelson'ın izlenimleri benzerdi: "Beni sersemleten suçları mutlak kadın düşmanlığıydı", "Kadınlara karşı açık bir öfkesi vardı. Hiç merhameti yoktu... ayrıntılara tamamen dalmıştı. Cinayetleri hayatının başarılarıydı." diye yazdı.[147]

Bundy, Idaho, Utah ve Colorado'daki dedektiflere, polis tarafından bilinmeyenler de dahil olmak üzere çok sayıda ek cinayet işlediğini itiraf etti. Utah'dayken kurbanlarını "dedektif dergilerinin kapaklarında tasvir edilen senaryoları yeniden canlandırabileceği" dairesine getirebildiğini açıkladı.[35] Yeni bir ön strateji hızla ortaya çıktı: eksik bilgileri başka bir idam ertelemesi olmasını umarak birçok ayrıntıyı sakladı. "Colorado'da başka gömülü kalıntılar var" diye itiraf etti, ancak detaylandırmayı reddetti.[258] Hemen "Ted'in zamana göre kemikleri" olarak adlandırılan yeni strateji, sadece yetkililerin kararının Bundy'nin programa göre yürütüldüğünü görmesini derinleştirmeye hizmet etti ve çok az yeni ayrıntılı bilgi verdi.[259] Detay verdiği durumlarda hiçbir şey bulunamadı.[260] Colorado dedektifi Matt Lindvall bunu bilgiyi vererek idamını erteleme arzusu ile “kurbanlarının gerçek dinlenme yerlerini bilen tek kişiye tamamen sahip olma” ihtiyacı arasında bir çatışma olarak yorumladı.[261]

Mahkemelerden daha fazla bir şey kalmayacağı netleştiğinde, Bundy kalan tek seçenek olan yönetici merhameti için lobi oluşturmaya başladı. Genç bir Florida avukatı ve Bundy'un son aşk ilgisi olan Diana Weiner,[262] birkaç Colorado ve Utah kurbanının ailelerinden Bundy'ye daha fazla bilgi vermesi ve erteleme için Florida Valisi Bob Martinez'e dilekçe vermesini istedi.[263] Hepsi reddetti.[257] Nelson, "Aileler kurbanların öldüğüne ve Ted'in onları öldürdüğüne zaten inandılar" diye yazdı. "İtirafına ihtiyaçları yoktu."[264] Martinez, hiçbir durumda daha fazla gecikmeyi kabul etmeyeceğini açıkça belirtti. Gazetecilere verdiği demeçte, "Sistemi manipüle etmeyeceğiz" dedi. "Kurbanların bedenleriyle hayatı için müzakere etmesi aşağılık."[265]

Boone, tüm davaları boyunca Bundy'nin masumiyetini savundu ve aslında suçlu olduğunu sonunda kabul ederek "derinden ihanete uğradığını" hissetti. Kızıyla birlikte Washington'a döndü ve idam sabahı telefon görüşmesini kabul etmedi. "Boone, Bundy'nin Diana ile olan ilişkisinden zarar gördü ve son günlerindeki ani itiraflarıyla harap oldu." diye yazdı Nelson.[211]

Hagmaier, Bundy'nin araştırmacılarla yaptığı son röportajlar sırasında orada bulunuyordu. İnfazının arifesinde intihar düşüncesinden bahsetti. Hagmaier, "Devletin onun ölmesini izlemenin memnuniyetini vermek istemedi" dedi.[266]

İdam edilmeden bir gün önce, Dr. James Dobson'la (Hristiyan bir kurum olan Focus on the Family'nin başkanı), Bundy ile televizyon röportajı yaptı. Bundy, şiddet içerikli pornografi tüketiminin kendisindeki şiddetin şekil ve tarzını belirlemeye yardımcı olduğunu, böylece 'tanımlanamayacak kadar korkunç bir davranışa' yönlendirdiğini iddia etti. Aynı zamanda medyadaki şiddetin, 'özellikle sekse bulandırılmış şiddetin', gençleri 'yeni Ted Bundy'ler yaratmaya ittiğini' söyledi.

İdam günü sabahı biftek, tavada yumurta ve patates yedi, kahve içti. Gardiyanlardan alınan bilgiye göre, hazırlık için hücresinden zorla çıkarıldı. Bundy, 24 Ocak 1989 günü sabah saat 07:06'da Raiford'da elektrikli sandalyede idam edildi. Son sözleri, "aileme ve arkadaşlarıma sevgilerimi iletmenizi istiyorum." oldu. 2.000 volt elektrik vücudunda iki dakikadan kısa bir süre gezdi. 7:16'da öldüğü açıklandı. Yaklaşık 2.000 kişi bu idamı kutlayarak, şarkı söyledi dans etti ve yürüyüş gerçekleştirdi.[267][268] Ayrıca cezaevinin karşısında havai fişekler patlatıldı. Bundy'nin cesedini taşıyan beyaz cenaze arabası cezaevinden ayrıldıktan sonra yüksek sesle alkışlandı.[269] Cesedi Gainesville'de yakıldı[270] ve külleri isteği üzerine, Washington Eyaleti Cascade Sıradağları'nda açıklanmayan bir yerde dağıtıldı.[271][272]

Saldırı yöntemleri ve kurban profilleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Bundy, yıllardır tanınma ve yakalamadan kaçınmak için kapsamlı kolluk metodolojileri bilgisini kullanan alışılmadık derecede organize ve hesap yapan bir suçluydu.[273] Suç mahalleri geniş coğrafi bölgelere dağılmıştı. Mağdur sayısı, çok farklı yetki alanı bölgelerindeki çok sayıda araştırmacının aynı adamı avladığı anlaşılmadan önce en az 20'ye yükselmişti.[274] Onun saldırı yöntemleri, travma ve boğma, sıradan ev eşyaları ile gerçekleştirilebilecek nispeten sessiz iki teknikti.[275] O, kurbanlarını ele geçirmek ve elden çıkarmak için güvenli yerler arayan, çevresini çok detaylı bir şekilde araştıran "titiz bir araştırmacıydı".[276] Fiziksel kanıtları en aza indirgemek için alışılmadık bir şekilde yetenekliydi.[277] Parmak izleri hiçbir zaman bir suç mahallinde ya da diğer kanıtlarda bulunamadı, bu da masumiyetini korumaya çalıştığı yıllarda sık sık tekrarladığı bir durumdu.[278]

1979'da Miami mahkemesinde Bundy.

Kolluk kuvvetleri için diğer önemli engel Bundy'nin,[279] görünüşünü istediği gibi değiştiren bukalemun benzeri bir yeteneğiydi.[280] Polis, ilk başlarda fotoğrafını tanıklara göstermenin boş oluşundan şikâyet etti; neredeyse çektiği her fotoğrafta farklı görünüyordu.[281] Şahsen, "ifadesi onun görünüşünü o kadar değiştiriyordu ki, aynı kişiye baktığınızdan bile emin olmadığınız anlar vardı", dedi DaRonch davasındaki yargıç Stewart Hanson Jr. "O gerçekten değişkendi."[282] Bundy bu olağandışı özelliğin iyi farkındaydı ve görünüşünü gerektiği gibi değiştirmek için sakal veya saç stilinin ince değişikliğini kullanarak faydalandı.[283] Kendine özgü belirleyici işareti, boynundaki beni, balıkçı yaka gömlekleri ve kazakları ile gizledi.[284] Volkswagen Beetle'ın bile tanımlanması zor oldu; rengi tanıklar tarafından metalik veya metalik olmayan, ten rengi veya bronz, açık kahverengi veya koyu kahverengi olarak tanımlanmıştır.[285]

FBI uzmanlarına göre Bundy'nin modus operandisi, seri katillere özgü olarak zaman içinde organizasyon ve entelektüellikle gelişti.[35] İlk zamanlarda, gece geç saatlerde zorla girişten sonra uyuyan bir kurbanın üzerinde körelmiş bir silahla şiddetli bir saldırı gerçekleştiriyordu.[286] Healy'i kaçırırken Sparks'ı ölüme terk etmişti. Metodolojisi geliştikçe Bundy kurbanları üstünde ve suç mahallinde giderek daha organize hale geldi. Kurbanını, genellikle bir kazayağı olan bir silahı önceden konumlandırdığı aracın yakınına çekmek için tasarlanmış çeşitli otobüsler kullanacaktı. Birçok durumda, bir bacağına alçı veya bir koluna bir askı takmıştı ve bazen koltuk değnekleri kullanarak aracına bir şey taşımak için yardım istedi. Bundy'nin, kurbanlarının ve çevresindeki insanların günlük hayatında güvenini kazanmak için yakışıklılığı ve karizmasını kullandığı kabul edildi.[91][287][288] "Ted kadınları cezbetti", diye yazdı Michaud, "cansız bir ipek çiçeğinin bal arısını kandırabileceği şekilde"[289] Görünüşünün ve cazibesinin yararlı olmadığı durumlarda, kendisini bir polis memuru veya itfaiyeci olarak tanımlayarak otoriteyi yakaladı. Bundy onları aracının yakınında veya içinde yakaladıktan sonra, onları dövecek, bilinçsiz hale getirecek ve daha sonra kelepçelerle sınırlayacaktı. Daha sonra onları önceden seçtiği hatırı sayılır bir ikincil bölgeye, çoğu zaman oldukça uzak bir mesafeye taşıyacak ve tecavüz sırasında boğacaktı.[35][290]

İkincil mekanlarda kurbanın giysilerini çıkarıp yakıyordu[291] ya da en az bir durumda (Cunningham'ın) onları bir Goodwill Industries toplama kutusuna koymuştu.[292] Bundy, giysinin çıkarılmasının ritüel olduğunu, aynı zamanda pratik olduğunu, çünkü suç mahallinde onu suçlayabilecek kanıt bırakma şansını en aza indirdiğini açıkladı.[291] (Kendi giysilerindeki liflerde üretim hatası, ironik olarak, Kimberly Leach ile çok önemli bir suç bağlantısı sağladı.)[293] Sık sık nekrofili eylemleri yapmak[294] ve kadavraları giydirmek veya çeki düzen vermek için suç yerlerini tekrar ziyaret ederdi.[295] Bazı kurbanlarına hiç giymedikleri kıyafetler giydirdiği veya aile üyelerinin hiç görmediği ojeler sürdüğü tespit edildi.[296] Kurbanlarının çoğunun Polaroid fotoğraflarını çekti. "Bir şeyi doğru yapmak için çok çalıştığınızda," dedi Hagmaier'a, "bunu unutmak istemezsiniz."[119] Hem Keppel hem de Michaud'a büyük miktarlarda alkol tüketiminin "zorunlu bileşen" olduğunu söyledi; onun engellemelerini önemli ölçüde azaltmak[297][298] ve "iç varlığının" dürtüleri üzerinde hareket etmesini engelleyebileceğinden korktuğu "baskın kişiliği" sakinleştirmek için son derece sarhoş olması gerekiyordu.[299] Cinayet zamanlarının sonuna doğru Florida'da, belki de bir kaçak olma stresi altında, uyuyan kurbanlara gelişigüzel saldırılar düzenledi.[290]

Bundy'nin bilinen kurbanlarının tümü genç beyaz kadınlardı, çoğu orta sınıftandı. Hemen hemen hepsi 15-25 yaşları arasındaydı ve çoğu üniversite öğrencisiydi. Görünüşe göre daha önce tanıştığı hiç kimseye yaklaşmadı.[273] (İdam edilmeden önceki son konuşmalarında Bundy, Kloepfer'e "hastalığının inşasında içinde onun gücünü hissettiğinde" bilerek ondan uzak durduğunu söyledi.)[300] Rule, tespit edilen kurbanların çoğunun uzun ve ortadan ayrılmış düz saçlarının olduğunu, onu reddeden ve daha sonra nişanlandığı ve daha sonra reddettiği kadın Stephanie Brooks gibi olduğunu belirtti. Rule, Bundy'nin ilk kız arkadaşına karşı düşmanlığının uzun süren öfkesini tetiklediğini ve ona benzeyen kurbanları hedeflemesine neden olduğunu tahmin etti.[301] Bundy bu hipotezi reddetti: "Onlar... genç ve çekici olmanın genel kriterlerine uyuyorlar", dedi Hugh Aynesworth'e. "Çok fazla insan bu saçmalıkları, tüm kızların benzer olduğunu düşündü... ama neredeyse her şey farklıydı... fiziksel olarak, neredeyse hepsi farklıydı."[302] Mağdur seçiminde gençliğin ve güzelliğin "kesinlikle vazgeçilmez kriterler" olduğu sonucuna varıldı.[303]

Bundy'nin idamından sonra Ann Rule, Bundy öldüğü için derinden depresyonda olduklarını söyleyen veya yazan çok sayıda “hassas, zeki, kibar genç kadın” duymaktan şaşkına döndü. Birçok kişi ona mektup göndermişti. Birkaç kişi öldüğünde sinir krizi geçirdiğini söyledi. "Ölümde bile Ted kadınlara zarar verdi," diye yazdı Rule. "İyileşmek için, usta conman tarafından kandırıldıklarının farkında olmalılar. Asla var olmayan bir gölge adam için yas tutuyorlar."[304]

Patoloji[değiştir | kaynağı değiştir]

Bundy'nin Chi Omega cinayetleri için mahkumiyetinden sonra çekilen vesikalığı, Ağustos 1979

Bundy çoklu psikiyatrik muayenelere tabi tutuldu; uzmanların kararları değişiyordu. New York Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Profesörü ve şiddet içeren davranışlar konusunda uzman olan Dorothy Otnow Lewis, başlangıçta bipolar bozukluk tanısı koydu,[305] ancak daha sonra izlenimini bir kereden fazla değiştirdi.[4][306] Ayrıca röportajlarda ve mahkeme tanıklığındaki davranışlarına dayanarak çoklu kişilik bozukluğu olasılığını önerdi. Yaşlı bir kadın, Bundy'nin "başka, tanınmayan bir insana dönüştüğü bir ana tanık oldu... Aniden karanlık bir tren istasyonunda en sevdiği yeğeninden beklerken korkmuş halde buldu. Bir yabancıya dönüşmüştü."[20] Lewis, Tallahassee'de benzer bir dönüşümü ifade eden bir hapishane yetkilisini şöyle anlattı: "Dedi ki, 'Bana garip bir şey oldu.' Vücut ve yüz değişikliği yaptı ve ondan bir saygınlık yayıldığını hissetti. "Neredeyse tamamen kişilik değişikliği... ondan korktuğum gün" dedi.[307]

Uzmanlar Bundy'nin kesin tanısını zor bulurken,[308] kanıtların çoğu bipolar bozukluktan veya diğer psikozlardan ve antisosyal kişilik bozukluğunu (ASKB) işaret ediyordu.[309] Bundy, ASKB hastalarında tipik olarak bulunan (genellikle "sosyopatlar" veya "psikopatlar" olarak tanımlanan[310]), çekicilik ve karizma veya cephenin altında gerçek bir iç görü gibi birçok kişilik özelliği sergiledi.[311] Doğruyu yanlıştan ayırt etme yeteneği, ancak davranış üzerinde minimum etkisi;[312][313] suçluluk veya pişmanlık yokluğu diğer özelliklerindendi.[311] "Suçluluk hiçbir şeyi çözmez," dedi Bundy, 1981 yılında. "Sana zarar veriyor... Sanırım suçluluk ile başa çıktığımdan, kıskanılacak durumdayım."[314] Ayrıca narsisizm, kötü yargı ve manipülatif davranış kanıtı da vardı. Savcı George Dekle yazdı, "Sosyopatlar, herkesi kandırabileceklerini düşünen bencil manipülatörlerdir."[315] Bir psikiyatrist, "Bazen beni bile manipüle ediyor" dedi.[316] Sonunda Lewis çoğunluk ile ortak karara vardı: “Her zaman yüksek lisans öğrencilerime bana gerçek, hakiki bir psikopat bulabilirlerse onlara akşam yemeği alacağımı söylerdim”, dedi Nelson. "Var olduklarını hiç düşünmemiştim... ama sanırım Ted hiç pişmanlığı ya da empatisi olmayan gerçek bir psikopat olabilir."[317] Narsisistik kişilik bozukluğu (NPD), en az bir sonraki geçmişe ait analizde alternatif tanı olarak önerilmiştir.[318]

İdam edilmeden önceki gün, öğleden sonra Bundy, Hristiyan evanjelik organizasyonu 'Focus on the Family'nin psikologu ve kurucusu James Dobson ile röportaj yaptı.[319] Medyada şiddet ve suçlarının pornografik kökleri hakkında yeni iddialarda bulunma fırsatını kullandı. "Bu kademeli olarak aşama aşama gerçekleşti" dedi. "Cinsel şiddet içeren pornografi deneyimimle, bir kez bağımlı hale geldiğinizde, daha güçlü, daha açık, daha canlı aramaya devam edersiniz. Belki de bunu yapmak sadece okumaktan ya da bakmaktan başka bir şey olup olmayacağını merak etmeye başladığınız bir yerdir."[320] Medyada şiddetin, "özellikle cinsel şiddetin", erkekleri "yeni Ted Bundy'ler olma yoluna" götürdüğünü söyledi.[321] FBI'a, yetişkin film evlerini desteklemelerini ve ayrılırken müşterileri takip etmelerini önerdi.[7] "Beni öldüreceksin, bu da toplumu benden koruyacak. Ama dışarıda pornografiye bağımlı birçok insan var ve bu konuda hiçbir şey yapmıyorsun," dedi.[321]

Nelson, Bundy'nin endişesinin gerçek olduğuna ikna olmuş olsa da,[7] çoğu biyografi yazarı,[322][323][324] araştırmacı[325] ve diğer gözlemciler,[326] pornografinin ani kınanmasının, uzun süredir pornografi eleştirmeni olarak Dobson'un gündemine hitap ederek suçu değiştirmek için son manipülatif bir girişim olduğu sonucuna vardı.[327] Dobson'a "gerçek suç" dedektif dergilerinin kendisini "bozduğunu" ve "fantezilerini seri katil olma noktasına" körüklediğini "söyledi; yine de 1977'de Ann Rule'a yazdığı bir mektupta, "Dünyada kim bu dergileri okuyor? Hiç böyle bir dergi satın almadım, sadece iki ya da üç nedenden ötürü bir tane aldım."[328] 1980'de Michaud ve Aynsworth'a ve Dobson ile konuşmadan önceki gece Hagmaier'e pornografinin seri katil olarak gelişiminde önemsiz bir rol oynadığını söyledi.[329] "Sorun pornografi değildi" diye yazdı Dekle. "Sorun Bundy idi."[330] "Keşke güdülerinin başkalarını düşünmek için olduğuna inanabilseydim," diye yazdı Rule. "Ama Dobson kasetinde görebildiğim tek şey aklımızda başka bir Ted Bundy manipülasyonu olduğuydu. Kasetin etkisi, bir kez daha suçlarının kendisinin değil bize değil yerleştirilmesidir."[323]

Hagmaier ve Bundy, Bundy'nin idamından önceki gün, son röportajı sırasında, 23 Ocak 1989

Rule ve Aynesworth, Bundy için hatayı her zaman birine ya da başka bir şeye yüklediğini kaydetti. Sonunda 30 cinayeti itiraf etmesine rağmen, Chi Omega davası öncesinde bu fırsatı teklif edilse bile, ona ölüm cezasını verebilecek hiçbir sorumluluk kabul etmedi.[331] Suçlu büyükbabası, biyolojik babasının yokluğu, gerçek ebeveyninin gizlenmesi, alkol, medya, polis, genel olarak toplum, televizyonda şiddet ve sonuçta suç dergileri ve pornografi de dahil olmak üzere suçlarını çok çeşitli günah keçisine yöneltti.[332] Çoğunlukla çaldığı setlerde izlediği televizyon programlarını, onun kredi kartlarını çalmak için "beyin yıkadığı" için suçladı.[333] En azından bir kez, kurbanlarını suçlamaya çalıştı: "Savunmasızlık yayan insanları tanıyorum", dedi Kloepfer'e 1977'de yazdığı bir mektupta. "Yüz ifadeleri 'Senden korkuyorum' diyor. Bu insanlar incinmeyi bekleyerek tacizi davet ediyorlar, kurnazca cesaretlendiriyorlar mı?"[334]

Önemli bir kuruntu unsuru düşüncesine nüfuz etti:

Herkes kurbanlarından birinin kayıp olduğunu fark ettiğinde Bundy her zaman şaşırdı, çünkü Amerika'yı kendileri dışında herkesin görünmez olduğu bir yer olarak hayal etti. İnsanlar onu suçlayıcı yerlerde gördüklerini ifade ettiğinde her zaman şaşkına döndü, çünkü Bundy insanların birbirlerini fark ettiğine inanmadı.[335]

"Neden herkes beni almaya gelmedi bilmiyorum", diye şikâyet etti Lewis'e. “Gerçekten ve gerçekten yaptıklarının büyüklüğüyle ilgili hiçbir fikri yoktu” dedi Lewis.[329]"Uzun süreli bir seri katil, suçlu inkar duvarlarında bazen asla ihlal edilemeyecek güçlü engeller kuruyor."[336] Nelson katıldı. "Her gerçek itirafta bulunmaya zorlandığında, uzun zaman önce kendi içine inşa ettiği bir engeli atlamak zorunda kaldı."[337]

Kurbanlar[değiştir | kaynağı değiştir]

İdam edilmeden önceki gece Bundy 30 cinayet işlediğini itiraf etti fakat gerçek rakam bilinmiyor. Yayınlanan tahminlerle sayı 100 veya daha fazla çıkmıştır[338] ve Bundy bu tahmini destekleyerek zaman zaman şifreli yorumlar yapmıştır.[277] 1980'de Hugh Aynesworth'a "halka açık" her cinayet için olmayan bir cinayet daha olabileceğini söyledi.[339] FBI ajanları toplamda 36 kurban sayısı tahmin ettiğinde, Bundy cevap verdi, "Başına bir rakam daha ekle ve gerçek sayıya sahip ol."[340] Yıllar sonra avukat Polly Nelson'a 35'in ortak tahmininin doğru olduğunu söyledi,[277] ancak Robert Keppel "Ted ve ben toplamın çok daha yüksek olduğunu biliyorduk."[341] "Kaç kişiyi ya da neden öldürdüğünü bildiğini bile sanmıyorum" dedi Rev.Fred Lawrence, Bundy'nin son ayinlerini yöneten Metodist din adamı, "Bu benim izlenimimdi, güçlü izlenimim."[342]

İdamı öncesi Bundy Dedektif Bill Hagmaier ile eyaletlere göre tam 30 cinayetin sıralamasını yapmıştır.[245]

  • Washington'da 11 (Parks dahil Oregon'da kaçırıldı ama Washington'da öldürüldü ve 3 kimliği belirsiz kişi)
  • Utah'da, 8 (3 kimliği belirsiz)
  • Colorado'da, 3
  • Florida'da, 3
  • Oregon'da 2 (ikisi de kimliği belirsiz kişi)
  • Idaho, 2 (1 kimliği belirsiz kişi)
  • Kaliforniya'da, 1 (kimliği belirsiz kişi) cinayet işlediğini itiraf etmiştir.

Aşağıdaki sıralama 20 bilinen kurban ve 5 saldırıdan kurtulmuş kişileri içermektedir.

1974[değiştir | kaynağı değiştir]

Washington, Oregon[değiştir | kaynağı değiştir]

  • 4 Ocak: Karen Sparks (18): ağır bir şekilde dövüldü ve uyurken yatağında cinsel saldırıya uğradı;[71] kurtuldu.[67][69]
  • 1 Şubat: Lynda Ann Healy (21): uyurken ağır bir şekilde dövüldü ve kaçırıldı;[72] kafatası ve alt çenesi Taylor Dağı'nda bulundu.[102]
  • 12 Mart: Donna Gail Manson (19): The Evergreen Devlet Üniversitesi'nde bir konsere giderken kaçırıldı; Bundy'e göre cesedi Taylor Dağı'na bırakıldı ama hiç bulunamadı.[251]
  • 17 Nisan: Susan Elaine Rancourt (18): Central Washington Devlet Üniversitesi'nde bir toplantıya katıldıktan sonra kayboldu;[75][76] kafatası ve alt çenesi 1975 yılında Taylor Dağı'nda bulundu.[102]
  • 6 Mayıs: Roberta Kathleen Parks (22): Oregon Devlet Universitesi'nden kayboldu; kafatası ve alt çenesi 1975 yılında Taylor Dağı'nda bulundu.[102]
  • 1 Haziran: Brenda Carol Ball (22): Burien'de Flame Tavernasından ayrıldıktan sonra kayboldu;[77] kafatası ve alt çenesi 1975 yılında Taylor Dağı'nda bulundu.[102]
  • 11 Haziran: Georgann (yanlış olarak "Georgeann" olarak da geçiyor[80]) Hawkins (18): Washington Üniversitesi'nde kaldığı kızlar yurdunun arkasındaki bir geçitten kaçırıldı,[81] Issaquah alanında bulunan iskelet kalıntıları Bundy tarafından Hawkins'in kalıntıları olarak tanımlandı.[101]
  • 14 Temmuz: Janice Ann Ott (23): Gündüz vakti Sammamish Gölü Devlet Parkı'ndan kaçırıldı.[91] İskelet kalıntıları 1975 yılında Issaquah alanında bulundu.[100]
  • 14 Temmuz: Denise Marie Naslund (19): Janice Ott'dan 4 saat sonra aynı parktan kaçırıldı.[92] İskelet kalıntıları 1975 yılında Issaquah alanında bulundu.[100]

Utah, Colorado, Idaho[değiştir | kaynağı değiştir]

  • 2 Ekim: Nancy Wilcox (16): Utah Holladay'da pusuya düşürüldü, kaçırıldı ve boğuldu;[109] Bundy'e göre cesedi Salt Lake City'in güneyindeki Capitol Reef Ulusal Park'ın yakınlarına gömüldü ancak hiç bulunamadı.[111]
  • 18 Ekim: Melissa Anne Smith (17): Midvale, Utah'da kayboldu; cesedi dokuz gün sonra yakındaki dağlık bir alanda bulundu.[112]
  • 31 Ekim: Laura Ann Aime (17): Lehi, Utah'da kayboldu; dövülmüş ve tecavüze uğramış cesedi American Fork Canyon'da yürüyüş yapan kişiler tarafından bulundu.[116]
  • 8 Kasım: Carol DaRonch (18): Murray, Utah'da kaçırılmaya teşebbüs edildi; ancak Bundy'nin arabasından kaçmayı başararak kurtuldu.[120]
  • 8 Kasım: Debra Jean Kent (17): Bountiful, Utah'da bir okul oyunundan ayrıldıktan sonra kayboldu; Bundy'e göre cesedi Bountiful'un güneyindeki Fairview, Utah'da bırakıldı, küçük bir iskelet parçası (1 diz kapağı kemiği) bulundu ve ancak 2015 yılında yapılan DNA testi sayesinde Kent'e ait olduğu kanıtlandı.[157][343]

1975[değiştir | kaynağı değiştir]

Utah, Colorado, Idaho[değiştir | kaynağı değiştir]

  • 12 Ocak: Caryn Eileen Campbell (23): Snowmass, Colorado'da bir otel koridorunda kayboldu;[127] cesedi 36 gün sonra, otelin yakınındaki bir toprak yolda bulundu.[128]
  • 15 Mart: Julie Cunningham (26): Vail, Colorado'da bir taverna yolunda kayboldu;[129] Bundy'e göre cesedi Vail'in batısındaki Rifle'da gömüldü ancak hiç bulunamadı.[344]
  • 6 Nisan: Denise Lynn Oliverson (25): Grand Junction, Colorado'da ailesinin evine bisiklet ile giderken kayboldu;[132] Bundy'e göre cesedi Colorado Nehri'ne atıldı[345] ancak hiç bulunamadı.[346]
  • 6 Mayıs: Lynette Dawn Culver (12): Pocatello, Idaho'daki Alameda Ortaokulu'ndan kaçırıldı;[133] Bundy'ye ve dedektiflerin tahminine göre cesedi Snake Nehri'ne atıldı ancak hiç bulunamadı.[347]
  • 28 Haziran: Susan Curtis (15): Brigham Young Üniversitesi'nde bir konferans sırasında kayboldu;[137] Bundy'e göre cesedi Provo'nun güneydoğusundaki Price, Utah'da gömüldü ancak hiç bulunamadı.[348]

1978[değiştir | kaynağı değiştir]

Florida[değiştir | kaynağı değiştir]

  • 15 Ocak: Margaret Elizabeth Bowman (21): Florida Devlet Üniversitesi'ndeki Chi Omega kızlar binasında uyurken ağır bir şekilde dövüldü ve sonra boğuldu.[349]
  • 15 Ocak: Lisa Levy (20): Florida Devlet Üniversitesi'ndeki Chi Omega kızlar binasında uyurken ağır bir şekilde dövüldü, boğuldu ve cinsel saldırıya uğradı.[349]
  • 15 Ocak: Karen Chandler (21): Florida Devlet Üniversitesi'ndeki Chi Omega kızlar binasında uyurken ağır bir şekilde dövüldü ancak kurtuldu.[349]
  • 15 Ocak: Kathy Kleiner (21): Florida Devlet Üniversitesi'ndeki Chi Omega kızlar binasında uyurken ağır bir şekilde dövüldü ancak kurtuldu.[349]
  • 15 Ocak: Ceryl Thomas (21): Chi Omega kızlar binasından 8 blok ötedeki evinde uyurken ağır bir şekilde dövüldü ancak kurtuldu.[349]
  • 9 Şubat: Kimberly Dianne Leach (12): Lake City, Florida'da bir ortaokuldan kaçırıldı;[7] mumyalaşmış kalıntıları Lake City'nin batısındaki Suwannee River Devlet Parkı'nda bulundu.[196]

Diğer Olası Kurbanlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Bundy, birçok çözülmemiş cinayette şüpheli olmaya devam etmektedir ve muhtemelen hiçbir zaman tanımlanamayan diğerlerinden sorumludur; 1987'de Keppel'e "asla bahsetmeyeceği" "bazı cinayetler" olduğunu söyledi, çünkü "eve çok yakın", "aileye çok yakın" ya da "çok genç olan kurbanları" olduğuna karar verdiler.[350]

  • Ann Marie Burr (8), Bundy 14 yaşındayken, 31 Ağustos 1961'de Tacoma'daki evinden kayboldu.[351] Eve girmek için kullanılan devrilmiş tezgâhta bilinmeyen bir tenis ayakkabısı izi bulundu. Ayakkabının küçük olması nedeniyle polis, failin bir genç olduğuna inanıyordu.[347] Burr'un evi Bundy'nin gazete dağıtım yolundaydı. Kurbanın babası, Bundy'i kızının kaybolduğu sabah yakındaki Puget Üniversitesi kampüsünde bir inşaat alanındaki bir hendekte gördüğünden emindi.[352] Diğer durumsal kanıtlar da onu işaret ediyor, ancak davaya aşina olan dedektifler, durumla bağlantısı olasılığını asla kabul etmediler.[61][353] Bundy tekrar tekrar suçu reddetti ve 1986'da Burr ailesine bir inkâr mektubu yazdı;[354] ancak Keppel, Bundy'nin Burr olayındaki "eve çok yakın", "aileye çok yakın" ve "çok genç" tartışma kategorilerine uyduğunu gözlemledi.[350] 2011 yılında, Bundy ile karşılaştırmak için Burr suç mahallinden deliller alındı ancak adli testler için DNA yetersizdi.[355]
  • Uçuş görevlileri Lisa E. Wick ve Lonnie Ree Trumbull (her ikisi de 20), 23 Haziran 1966'da Seattle'ın Queen Anne Hill bölgesinde, Bundy'nin o sırada çalıştığı ve kadınların düzenli olarak alışveriş yaptıkları yer olan[356] Safeway mağazasının yakınındaki bodrum dairesinde uyurken bir parça kereste ile dövüldüler. Trumbull öldü. Geçmişe bakıldığında, Keppel Chi Omega olay yerine birçok benzerlik kaydetti.[357] Saldırı sonucu kalıcı hafıza kaybı yaşayan Wick, daha sonra Ann Rule ile temasa geçti: "Bunu bize yapan Ted Bundy olduğunu biliyorum," diye yazdı "ama sana nasıl bildiğimi söyleyemem."[358] Suçlayıcı delillerin yokluğunda, Bundy'nin olayla bağlantısı spekülatif olmaya devam ediyor.[359]
  • Tatil kolej arkadaşları Susan Margarite Davis ve Elizabeth Perry (her ikisi de 19 yaşında), 30 Mayıs 1969'da bıçaklanarak öldürüldüler.[59] Arabaları o gün Philadelphia'nın 97 km güneydoğusunda, Atlantic City yakınlarındaki Somers Point, New Jersey dışındaki Garden State Parkway'in yanında terk edildi; üç gün sonra vücutları -biri çıplak, biri tamamen giyinik- yakındaki ormanda bulundu.[360] Bundy, Ocak-Mayıs 1969 arasında Temple Üniversitesi'ne gitti ve Anma Günü haftasonuna kadar batıya doğru ilerlemedi. Bundy'nin, en eski suçlarına ilişkin görüşleri röportajlar sırasında önemli ölçüde değişirken, adli psikolog Art Norman'a ilk cinayet kurbanlarının Philadelphia bölgesinde iki kadın olduğunu söyledi.[59] Biyografi yazarı Richard Larsen, Bundy'nin, bir araştırmacının Bundy'nin teyzesi Julia ile yaptığı röportaja dayanarak cinayetleri yaralayarak saldırmayı kullanarak öldürdüğüne inanıyordu. Ted, cinayetlerin olduğu hafta sonu, bir trafik kazası nedeniyle bacağının alçılı olduğu ve bu nedenle Philadelphia'dan Jersey Shore'a seyahat edemediğini söyledi. Böyle bir kazanın resmi kaydı yoktur. Bundy "güçlü bir şüpheli" olarak kabul edildi, ancak dava açık kaldı.[361]
  • Bir ilkokul öğretmeni ve yarı zamanlı motel hizmetçisi Rita Patricia Curran (24), 19 Temmuz 1971'de Vermont Burlington'daki bodrum katındaki dairesinde öldürüldü; boğulmuş, dövülmüş ve tecavüze uğramıştı.[362] Çalıştığı motelin konumu (Bundy'nin doğum yerine bitişik, Elizabeth Lund Bekar Anneler Evi) ve bilinen Bundy suç yerlerine benzerliği nedeniyle, emekli FBI ajanı John Bassett'in kendisini şüpheli olarak önermesine neden oldu.[363] Bu tarihte Bundy'i Burlington'a kesin bir şekilde bağlayacak kanıt yoktur, ancak belediye kayıtları, "Bundy" adlı bir kişinin o hafta bir köpek tarafından ısırıldığını[364] ve 1971 yazı da dahil olmak üzere Bundy'nin uzun sürelerinin hesaba katılmadığını belirtti.[35] Curran'ın öldürülmesi resmen çözülmedi.[365] Keppel'e göre Bundy, Temmuz 1971'de Burlington, Vt.'de genç bir kadını öldürdüğünü söyledi. Bundy doğum kaydıyla ilgili bilgi almak için oradaydı.[366]
  • Joyce LePage (21), en son 22 Temmuz 1971'de lisans okuduğu Washington Üniversitesi kampüsünde görülmüştür. Dokuz ay sonra iskelet kalıntıları, Pullman, Washington'un güneyindeki derin bir dağ geçidinde, iple bağlı halı ve askeri battaniyelere sarılmış olarak bulundu. Araştırmacılara göre, Bundy de dahil olmak üzere birçok şüpheli "hiçbir zaman aklanamadı".[367] Whitman İlçe yetkilileri Bundy'nin şüpheli olduğunu söyledi.[368]
  • Rita Lorraine Jolly (17), 29 Haziran 1973'te Batı Linn, Oregon'dan kayboldu;[369] Vicki Lynn Hollar (24), 20 Ağustos 1973'te Eugene, Oregon'dan kayboldu.[370] Bundy, kurbanları teşhis etmeden Oregon'daki iki cinayeti itiraf etti. Oregon dedektifleri Jolly ve Hollar olduklarından şüphelendiler, ancak Bundy ile onaylamak için görüşme zamanı alamadılar. Her iki kadın da kayıp olarak sınıflandırılmıştır.[371]
  • Katherine Merry Devine (14), 25 Kasım 1973'te kaçırıldı ve cesedi sonraki ay Washington Olympia yakınlarındaki Capitol Eyalet Ormanı'nda bulundu.[372] Brenda Joy Baker (14), 27 Mayıs 1974'te Washington, Puyallup yakınlarında otostop çekti; cesedi bir ay sonra Millersylvania Eyalet Parkı'nda bulundu.[368][373] Bundy'nin her iki cinayetten de geniş çapta sorumlu olduğuna inanılmasına rağmen, Keppel'e her iki dava hakkında hiçbir bilgisi olmadığını söyledi.[374][375] DNA analizi, William E. Cosden'in 2002 yılında Devine cinayetinden tutuklanmasına ve mahkum edilmesine yol açtı. Baker cinayeti hala çözülmedi.[372]
  • Utah Tooele'de yaşayan bir Wisconsin vatandaşı olan Sandra Jean Weaver (19), en son 1 Temmuz 1974'te Salt Lake City'de görüldü; çıplak vücudu ertesi gün Grand Junction, Colorado yakınlarında bulundu.[376] Kaynaklar, Bundy'nin ölüm sırası röportajları sırasında Weaver'ın adından bahsedip geçmediği konusunda çatışıyor. Cinayeti çözümsüz kaldı.[377]
  • Melanie Suzanne "Suzy" Cooley (18), Denver'ın 80 km kuzeybatısındaki Nederland, Colorado'daki Nederland Lisesi'nden ayrıldıktan sonra 15 Nisan 1975'te kayboldu.[378] Dövülmüş ve boğulmuş cesedi, iki hafta sonra 32 km uzaklıktaki Coal Creek Kanyonu'nda yol bakım çalışanları tarafından bulundu. Benzin istasyonu fişleri, Cooley'nin kaybolduğu gün yakındaki Golden'a Bundy'nin olduğunu gösterdi.[379] Cooley, Bundy kurbanlarının bazı derlemelerine dahil edildi, ancak Jefferson County yetkilileri kanıtların sonuçsuz olduğunu ve cinayetini soğuk bir dava olarak ele almaya devam ettiğini söylüyor.[380]
  • Shelley Kay Robertson (24), 1 Temmuz 1975'te Golden, Colorado'da çalışmaya başlayamadı. Çıplak, çürümüş vücudu Ağustos ayında, iki madencilik öğrencisi tarafından Winter Park Resort yakınlarındaki Berthoud Geçidi'ndeki bir madenin 150 metre altında bulundu.[381] Benzin istasyonu fişleri, o zamanlar bölgeye Bundy'nin olduğunu gösterir, ancak onun katılımıyla ilgili doğrudan bir kanıt yoktur; dava açık kalmıştır.[382]
  • Nancy Perry Baird (23), 4 Temmuz 1975'te Salt Lake City'nin 40 km kuzeyinde, Layton, Utah'da çalıştığı servis istasyonundan kayboldu ve kayıp kişi olarak sınıflandırıldı.[383][384] Bundy, ölüm sırası görüşmeleri esnasında bu davaya karışmayı özellikle reddetti.[329]
  • Debbie Smith (17), DaRonch davası başlamadan kısa bir süre önce en son Şubat 1976'nın başında Salt Lake City'de görüldü; cesedi 1 Nisan 1976'da Salt Lake City Uluslararası Havaalanı yakınında bulundu.[385] Bazı kaynaklar tarafından Bundy kurbanı olarak listelenmesine rağmen, cinayeti resmen çözülmedi.[386]

İdamından birkaç dakika önce Hagmaier, Bundy'yi New Jersey, Illinois, Vermont (Curran davası), Teksas ve Miami, Florida'daki çözülmemiş cinayetlerle ilgili olarak sorguladı. Bundy, Susan Curtis'in Utah'taki mezar alanına daha sonra kanıtlanamayan talimatlar verdi, ancak açık vakaların herhangi birinde yer almayı reddetti.[387]

2011 yılında, bir kanıt kasasında bulunan kanının bir flakonundan elde edilen komple DNA profili, bu ve diğer çözülmemiş cinayet davalarında ileride referans olması için FBI'ın DNA veritabanına eklendi.[388]

Günümüzdeki eşyaları[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Bundy'nin 1968 Volkswagen Beetle'ı, 2015 yılında kapanışına kadar Washington, D.C.'deki Ulusal Suç ve Ceza Müzesi'nin lobisinde gösterildi. Şu anda Tennessee, Pigeon Forge'daki Alcatraz Doğu Suç Müzesi'nde sergileniyor.[389]
  • Bundy'nin 1968 Volkswagen Beetle arabasının torpido gözünden alınan bir kayak maskesi, ip, el feneri, kelepçe, eldiven ve naylon maske buluyor.[390]
  • Bundy'nin kurbanlarının polaroid fotoğrafları bulunuyor.[391]

Medya[değiştir | kaynağı değiştir]

Filmler[değiştir | kaynağı değiştir]

Ted Bundy, popüler kültürde de yer buldu ve hakkında birçok film çekildi.

Kitaplar[değiştir | kaynağı değiştir]

Televizyon[değiştir | kaynağı değiştir]

Müzik[değiştir | kaynağı değiştir]

Bahsedildiği Eserler[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Thomas Harris'in romanı Kuzuların Sessizliği'ndeki Buffalo Bill karakterinde Bundy'den de bir parça vardır. Bundy gibi Bill de kolundan yaralı taklidi yaparak öldürmeyi düşündüğü kadınlara yaklaşmaktadır. Ayrıca Hannibal Lecter'in hücrede yaptığı görüşmelerin de Bundy'nin Keppel ile yaptığı görüşmelerden esinlendiği söylenilmektedir.
  • Amerikan Sapığı filminde Christian Bale sık sık Bundy'ye gönderme yapmaktadır.
  • Prison Break'te Theodore Bagwell karakteri Ted Bundy'den (Theodore Bundy) ilham alınarak yaratılmıştır.
  • Korn vokalisti Jonathan Davis'in seri katil koleksiyonunda Bundy'nin VW arabası da bulunmaktadır.
  • The Following isimli televizyon dizisinde Joe Carrol isimli karakter Ted Bundy'den esinlenmiştir.
  • Kosta Kortidis'in yazdığı tiyatro eseri "Ted Bundy"'de katilin Florida Eyalet Hapishanesi'nde idam edileceği son günde celladıyla yaşadıkları konu edilmiştir. Tiyatro Keyfi yapımı oyunda; Bundy'yi Orhan Kılıç, celladı ise Kemal Başar canlandırmıştır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Ted Bundy Biyografisi (İngilizce)". 17 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  2. ^ a b Keppel 2005, s. 378, 393. 
  3. ^ "Barry Bearak, (24 Ocak, 1989). "Bundy, Ağlayıp Dua Ettiği Geceden Sonra Elektrikle İdam Edildi : Katilin 500 Ölüm Tezahüratı ". Los Angeles Times Gazetesi. Los Angeles, California: Tronc. Orijinal arşivinden 18 Haziran 2016'da kaydedildi". kıllıca. 26 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  4. ^ a b Ann Rule (2009). The Stranger Beside Me (güncellenmiş 2009 versiyonu). New York: Pocket Books. s. 14. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  5. ^ Stephen Michaud; Hugh Aynesworth (Ağustos 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy. Irving, Texas: Authorlink Press. s. 263. ISBN 978-1-928704-11-9. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  6. ^ Robert D. Hare (1999). Without Conscience: The Disturbing World of the Psychopath Among Us. New York: The Guildford Press. s. 23. ISBN 978-1-57230-451-2. 
  7. ^ a b c d Polly Nelson, (1994). Defending the Devil: My Story as Ted Bundy's Last Lawyer. New York: William Morrow. s. 319. ISBN 978-0-688-10823-6. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  8. ^ Ann Rule (2009). The Stranger Beside Me (güncellenmiş 2009 versiyonu). New York: Pocket Books. s. 8. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  9. ^ Stephen Michaud; Hugh Aynesworth (Ağustos 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy. Irving, Texas: Authorlink Press. s. 56, 330. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  10. ^ Kevin Sullivan, (2019). Ted Bundy's Murderous Mysteries: The Many Victims Of America's Most Infamous Serial Killer. Denver, Colorado: WildBlue Press. s. 176. ISBN 1948239159. 1 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  11. ^ Stephen Michaud; Hugh Aynesworth (Ağustos 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy. Irving, Texas: Authorlink Press. s.62. s. 56. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  12. ^ Ann Rule (2009). The Stranger Beside Me (güncellenmiş 2009 versiyonu). New York: Pocket Books. s. 34. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  13. ^ Elizabeth Kendall, (Eylül 1981). The Phantom Prince: My Life With Ted Bundy (Hardcover, 1st ed.). Seattle: Madrona. ss. 40-41. ISBN 978-0-914842-70-5. 
  14. ^ Stephen Michaud; Hugh Aynesworth (Ağustos 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy. Irving, Texas: Authorlink Press. s. 62. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  15. ^ Ann Rule (2009). The Stranger Beside Me (güncellenmiş 2009 versiyonu). New York: Pocket Books. ss. 16-17. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  16. ^ Ann Rule (2009). The Stranger Beside Me (güncellenmiş 2009 versiyonu). New York: Pocket Books. ss. 51-52. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  17. ^ Stephen Michaud; Hugh Aynesworth (Ağustos 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy. Irving, Texas: Authorlink Press. ss. 17-18. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  18. ^ Ann Rule (2009). The Stranger Beside Me (güncellenmiş 2009 versiyonu). New York: Pocket Books. s. 9. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  19. ^ a b Stephen Michaud; Hugh Aynesworth (Ağustos 1999) [1983]. The Only Living Witness: The True Story of Serial Sex Killer Ted Bundy. Irving, Texas: Authorlink Press. s. 330. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  20. ^ a b c Polly Nelson, (1994). Defending the Devil: My Story as Ted Bundy's Last Lawyer. New York: William Morrow. s. 154. ISBN 978-0-688-10823-6. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  21. ^ Polly Nelson, (1994). Defending the Devil: My Story as Ted Bundy's Last Lawyer. New York: William Morrow. s. 155. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  22. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. s. 57. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  23. ^ a b Rule 2009. s. 51. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  24. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 22. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  25. ^ Nelson 1994. ss. 277-78. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  26. ^ Rule 2009. s. 612. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  27. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 74-77. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  28. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 64. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  29. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 66. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  30. ^ Rule 2009. s. 13. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  31. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 62. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  32. ^ Rule 2009. ss. 13-14. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  33. ^ Rule 2009. s. 14. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  34. ^ Leslie Holland olarak da bilinir (Foreman 1992, ss. 15), Susan Phillips (Kendall 1981, ss. 99), ve Marjorie Russell (Michaud & Aynesworth 1989, ss. 161). 
  35. ^ a b c d e f ""Ted Bundy Multiagency Investigative Team Report 1992" (PDF). web.archive.org. U.S. Adalet Departmanı, Federal Bureau of Investigation. 1992. 21 Haziran, 2006' da orijinal arşivinden alındı." (PDF). 21 Haziran 2006 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  36. ^ Rule 2009. s. 15. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  37. ^ Richard W. Larsen, (1980). Bundy: The Deliberate Stranger. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice Hall. s. 5, 7. ISBN 978-0-13-089185-3. 8 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  38. ^ Nelson 1994. s. 279. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  39. ^ a b Rule 2009. s. 19. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  40. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 53. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  41. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 74. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  42. ^ Rule 2009. ss. 18-20. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  43. ^ Rule 2009. s. 22-33. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  44. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 76. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  45. ^ Rule 2009. s. 39. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  46. ^ Larsen 1980. ss. 7-10. 8 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  47. ^ ""Evans' man followed Rosy". Ellensburg Daily Record. Ellensburg, Washington: Adams Publishing Group. United Press International. Ağustos 30, 1973. Yeniden çıkarıldı, Nisan 24, 2011". 7 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  48. ^ "Ted Bundy İronik Suç Önleme". 2 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  49. ^ Rule 2009. s. 46. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  50. ^ Rule 2009. s. 22, 43–44. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  51. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 79. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  52. ^ Rule 2009. ss. 45-46. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  53. ^ a b Rule 2009. s. 52. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  54. ^ a b Laura Foreman, (1992). Serial Killers – True Crime. Virginia Alexandria: Time-Life Books. ISBN 978-0-7835-0001-0. 
  55. ^ Rule 2009. s. 44-47. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  56. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 81-84. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  57. ^ Robert Keppel, (2005). The Riverman: Ted Bundy and I Hunt for the Green River Killer (Paperback ed.). New York: Pocket Books. ISBN 978-0-7434-6395-9. 
  58. ^ Nelson 1994. ss. 282-84. 8 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  59. ^ a b c "Gloria Campisi; Jack McGuire, (Ocak 24, 1989). "Bundy Admitted Slayings in Area, Interviewer Says". Philadelphia Daily News. Philadelphia, Pennsylvania: Philadelphia Media Network. Orijinal arşivinden alındı. Ekim 16, 2012". 1 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  60. ^ Kevin M. Sullivan, (2009). The Bundy Murders: A Comprehensive History. Jefferson, North Carolina: McFarland and Co. ISBN 978-0-7864-4426-7. 
  61. ^ a b c Keppel 2005. s. 387. 
  62. ^ Keppel 2005. s. 396. 
  63. ^ Rule 2009. s. 526. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  64. ^ Keppel 2005. s. 399-400. 
  65. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 87. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  66. ^ Keppel 2005. s. 389. 
  67. ^ a b Rule 2009. s. 57. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  68. ^ a b c Michaud & Aynesworth 1999. s. 27. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  69. ^ a b c Sullivan 2009. s. 14. 
  70. ^ Rule 2009. ss. 56-57. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  71. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. s. 28. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  72. ^ a b Rule 2009. s. 60-62. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  73. ^ Rule 2009. s. 71. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  74. ^ "George Jr. Capezi, (Ağustos 20, 1979). "The Bundy Case: There are a lot of strange coincidences concerning the life of Ted Bundy". The Spokesman-Review. Spokane, Washington: Cowles Company. Yeniden Çıkarıldı, Nisan 17, 2012". 12 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  75. ^ a b Keppel 2005. ss. 42-46. 
  76. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. ss. 31-33. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  77. ^ a b Rule 2009. ss. 75-76. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  78. ^ Rule 2009. ss. 73-74. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  79. ^ Rule 2009. s. 77. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  80. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. s. 37. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  81. ^ a b Rule 2009. s. 82. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  82. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 38. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  83. ^ Rule 2009. s. 75. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  84. ^ "Jon Nordheimer (Ocak 25, 1989). "Bundy Is Put to Death in Florida After Admitting Trail of Killings". The New York Times. New York City: New York Times Company. Ekim 22, 2017'de orijinal arşivden çıkarıldı". 2 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  85. ^ "Stephen G. Michaud, "The Only Living Witness: The True Story Of Ted Bundy". True TV Crime Library: Criminal Minds and Methods. Turner Broadcasting System. Ağustos 7, 2011'de orijinal arşivden çıkarıldı". 7 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  86. ^ Rule 2009. s. 81. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  87. ^ Rule 2009. s. 76. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  88. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. VI. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  89. ^ Rule 2009. ss. 90-91. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  90. ^ a b "Dental records establish identities of two women". The Bulletin. (Bend, Oregon). Associated Press. Eylül 11, 1974. s. 11. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  91. ^ a b c Keppel 2005. ss. 3-6. 
  92. ^ a b Rule 2009. ss. 99-101. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  93. ^ Foreman 1992. s. 45. 
  94. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 139-42. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  95. ^ Vernon Geberth, (2006). Practical Homicide Investigation - Tactics, Procedures and Forensic Techniques (4th ed.). CRC Press. ISBN 0-8493-3303-2. 
  96. ^ Nelson 1994. ss. 294-295. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  97. ^ Keppel 2005. ss. 61-62. 
  98. ^ Keppel 2005,. s. 40. 
  99. ^ Rule 2009. ss. 103-05. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  100. ^ a b c Keppel 2005. ss. 8-15. 
  101. ^ a b Keppel 2005. s. 18. 
  102. ^ a b c d e Keppel 2005. ss. 25-30. 
  103. ^ Keppel & Michaud (2011). Terrible Secrets: Ted Bundy on Serial Murder (Enhanced E-Book ed.). Irving Texas: Authorlink Press. s. 99. ISBN 978-1-928704-97-3. 
  104. ^ Rule 2009. ss. 130-31. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  105. ^ Nelson 1994. s. 55. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  106. ^ Sullivan 2009. s. 86. 
  107. ^ Nelson 1994. ss. 257-59. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  108. ^ Rule 2009. s. 527. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  109. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. s. 91. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  110. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 143-46. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  111. ^ a b ""Psychics Join Search". Orlando Sentinel. Orlando, Florida: Tronc. Nisan 25, 1989. Mayıs 3, 2012'de orijinal arşivden çıkarıldı". 1 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  112. ^ a b Sullivan 2009. s. 96. 
  113. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 92-93. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  114. ^ Rule 1989. s. 112. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  115. ^ ""Utah county still looking for two women's killers". The Deseret News. Salt Lake City, Utah: Deseret News Publishing Company. Associated Press. Kasım 16, 1977". 28 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  116. ^ a b "Rachael Bell. "Ted Bundy: Killing Spree". True TV Crime Library: Criminal Minds and Methods. Turner Broadcasting System. Ağustos 7, 2011'de orijinal arşivden alındı". 7 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  117. ^ Rule 1989. ss. 112-13. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  118. ^ Rule 1989. s. 486. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  119. ^ a b c Michaud & Aynesworth 1999. s. 334-35. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  120. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. ss. 93-95. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  121. ^ ""Bing Maps; Murray to Bountiful". bing.com. Microsoft. Nisan 25, 2011'de orijinal arşivden alındı". 25 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  122. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 95-97. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  123. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 101. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  124. ^ Elizabeth Kendall (Eylül 1981). The Phantom Prince: My Life With Ted Bundy. Seattle: Madrona. ISBN 978-0-914842-70-5. 
  125. ^ Rule 2009. s. 148-49. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  126. ^ Rule 2009. s. 149-50. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  127. ^ a b Rule 1989. s. 126. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  128. ^ a b Rule 2009. s. 132-36. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  129. ^ a b Keppel 2005. ss. 402-07. 
  130. ^ a b Sullivan 2009. ss. 130-31. 
  131. ^ Keppel 2010, Kindle location 7431–98. 
  132. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. s. 110. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  133. ^ a b Sullivan 2009. s. 137-38. 
  134. ^ ""Pocatello police believe woman was Bundy victim". Moscow-Pullman Daily News. Moscow, Iowa: TPC Şubat 9, 1989'da paylaşıldı". 7 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  135. ^ a b Kendall 1981. ss. 140-41. 
  136. ^ Rule 2009. ss. 164-65. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  137. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. s. 343. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  138. ^ "Stephen C. Smith, (Ağustos 19, 1979). "Momma's boy to murder: Saga of Ted Bundy". Lakeland Ledger. Lakeland, Florida: New Media Investment Group. Associated Press. s. 4B. "Morgan said Bundy was raised as a Lutheran but was baptized into the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints in Utah in August 1975."". 7 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  139. ^ Von Drehle 1995. s. 389. 
  140. ^ Keppel 2005. ss. 62-66. 
  141. ^ "Ocak 26, 2019'da orijinal arşivinden kopyalandı". 26 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  142. ^ "Robert Gehrke (Ağustos 20, 2000). "Officer recalls Bundy's '75 capture". Deseret News. Salt Lake City, Utah: Deseret News Publishing Company. Associated Press. Nisan 21, 2012'de orijinal arşivinden alındı". 19 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  143. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 98-99, 113-15. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  144. ^ Arkın Gelişin "Bir Seri Katilin Anatomisi - Ted Bundy: Seri Katiller Biyografisi". s. 94. ISBN 978-6054757640. 
  145. ^ Keppel 2005. s. 71. 
  146. ^ Sullivan 2009. s. 151. 
  147. ^ a b Nelson 1994. s. 258. 
  148. ^ Rule 2000. s. 167. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  149. ^ Kendall 1981. s. 74. 
  150. ^ Rule 2009. ss. 187-94. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  151. ^ Kendall 1981. ss. 97-100. 
  152. ^ Rule 2009. ss. 226-27. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  153. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 188. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  154. ^ Rule 2009. s. 250. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  155. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 189-91. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  156. ^ Rule 2009. ss. 178-79. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  157. ^ a b "Megan Molteni, (Mart 14, 2019). "DNA Crime-Solving Is Still New, Yet It May Have Gone Too Far". Wired". 2 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  158. ^ a b Foreman 1992. s. 24. 
  159. ^ Kendall 1981. ss. 119-20. 
  160. ^ Rule 2009. ss. 213-15. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  161. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 163-65. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  162. ^ ""Judge says Bundy is guilty of kidnaping". Deseret News. (Salt Lake City, Utah). Mart 1, 1976. sayfa A1". 30 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  163. ^ Rule 2009. s. 205. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  164. ^ Rule 2009. ss. 265-67. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  165. ^ Rule 2009. s. 219. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  166. ^ Foreman 1992. s. 25. 
  167. ^ Rule 2009. s. 285. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  168. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 197. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  169. ^ Rule 2009. ss. 286-91. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  170. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 203-05. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  171. ^ Rule 2009. ss. 290-93. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  172. ^ a b Winn, Steven; Merrill, David (1980). Ted Bundy: The Killer Next Door (Paperback ed.). New York: Bantam. ISBN 978-0-553-13637-1. 
  173. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 206. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  174. ^ Rule 2009. s. 306. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  175. ^ ""Nation: The Case of the Chi Omega Killer". Time. New York City: Time, Inc. Temmuz 16, 1979". 4 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  176. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 209. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  177. ^ Rule 2009. s. 302-03. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  178. ^ Rule 2009. ss. 304-05. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  179. ^ Rule 2009. s. 308. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  180. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 209-11. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  181. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 212-13. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  182. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 215-16. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  183. ^ Wilson, Colin (1989). Clues! A History of Forensic Detection. United States: Warner Books, Inc., A Warner Communications Company. s. 479. 
  184. ^ Rule 2009. s. 7. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  185. ^ Foreman 1992. s. 31. 
  186. ^ Rule 2009. s. 318. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  187. ^ a b Rule 2009. s. 332. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  188. ^ Foreman 1992. s. 34. 
  189. ^ Rule 1989. ss. 278-79. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  190. ^ "Miller, Gene; Buchanan, James (Temmuz 10, 1979). "A "Cool" Bundy – Friends of Two Murdered Sorority Sisters Testify As Pace of Trial Picks Up". Evening Independent. St. Petersburg, Florida: Times Publishing Company". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  191. ^ "Telfer, Tori (Ocak 29, 2019). "Ted Bundy's Living Victim Tells Her Story". Rolling Stone. New York City: Jann Wenner". 29 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  192. ^ Rule 2009. s. 340. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  193. ^ Rule 1989. s. 277. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  194. ^ Rule 2009. s. 339. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  195. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 243-44. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  196. ^ a b ""The History of the Florida Highway Patrol 1972–1982". flhsmv.gov. Florida Highway Safety and Motor Vehicles". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  197. ^ Rule 2009. ss. 324-25. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  198. ^ Michaud & Aynesworth. ss. 243, 304-05. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  199. ^ Dekle, George R. Sr. (2011). The Last Murder: The Investigation, Prosecution, and Execution of Ted Bundy (Hardcover ed.). Santa Barbara: Praeger (Imprint of ABC-CLIO, LLC). ISBN 978-0-313-39743-1. 
  200. ^ ""Pensacola Police Make a Mark in History". pensacolapolice.com. Pensacola Police Department". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  201. ^ Rule 2009. s. 366. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  202. ^ Rule 2009. s. 367. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  203. ^ Rule 2009. s. 398. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  204. ^ Arkın Gelişin, Bir Seri Katilin Anatomisi: Ted Bundy. s. 110. 
  205. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 274. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  206. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 10. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  207. ^ Nelson 1994. s. 87, 91. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  208. ^ Dekle 2011. s. 124. 
  209. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 271-72. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  210. ^ Dekle 2011. s. 125. 
  211. ^ a b "Word, Ron (Ocak 24, 1999). "Survivors Are Haunted By Memory of Ted Bundy 10 Years After Execution". Seattle Times. Seattle, Washington: Seattle Times Company. Associated Press". 28 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  212. ^ Dekle 2011. ss. 154-55. 
  213. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 227, 283. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  214. ^ "McMahon, Patrick (Temmuz 18, 1979). "Nita Neary tells jury Bundy is man she saw leaving Chi Omega". St. Petersburg Times. St. Petersburg, Florida: Times Publishing Company". 23 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  215. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 230, 283-85. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  216. ^ Dekle 2011. s. 156. 
  217. ^ "Bundy v. Wainwright, 808 F.2d 1410 (Fla. 1987) the Wayback Machine". 7 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  218. ^ "Bell, Rachael. "Ted Bundy: The Kimberly Leach Trial". True TV Crime Library: Criminal Minds and Methods. Turner Broadcasting System". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  219. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 303. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  220. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 306-07. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  221. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 308-10. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  222. ^ ""Bundy's wife is pregnant – but she refuses to kiss, tell". Deseret News. Salt Lake City, Utah: Deseret News Publishing Company. Associated Press. Eylül 30, 1981". 28 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  223. ^ "Hagood, Dick (Şubat 10, 1980). "Bundy Jury: Death" Florida Times Union". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  224. ^ Nelson 1994. s. 7. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  225. ^ Foreman 1992. s. 42. 
  226. ^ Nelson 1994. s. 56. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  227. ^ "Levenson, Bob (Ocak 24, 1989). "Courtroom Wife Fades Out of Sight, Not A Recent Visitor". Orlando Sentinel". 28 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  228. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 272. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  229. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 15-17. 
  230. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 37-39. 
  231. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 41. 
  232. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 102-14. 
  233. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 124-26. 
  234. ^ Rule 2009. ss. 380-96. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  235. ^ Rule 2009. s. 528. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  236. ^ ""The Trials of Ted Bundy". Deseret News. Salt Lake City, Utah: Deseret News Publishing Company. Ocak 24, 1989". 13 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  237. ^ a b Rule 2009. s. 532. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  238. ^ Nelson 1992. ss. 155-56. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  239. ^ Keppel 2005. s. 176. 
  240. ^ Nelson 1994. s. 33, 101, 135. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  241. ^ Keppel & Michaud 2011, Kindle location 1690. 
  242. ^ "Whitely, Peyton (August 7, 1995). "Ted Bundy Helped Green River Investigation Detective Says Bundy Met With King County Officials Probing Killings". The Spokesman-Review. Spokane, Washington: Cowles Company". 13 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  243. ^ Mello, Michael A. (1997). Dead Wrong: A Death Row Lawyer Speaks Out Against Capital Punishment (Paperback ed.). Madison, Wisconsin: The University of Wisconsin Press. ss. 103-104. ISBN 0-299-15344-4. 
  244. ^ Keppel, Robert (2010). The Riverman: Ted Bundy and I Hunt for the Green River Killer (Kindle ed.). New York: Simon & Schuster. ISBN 978-1-4391-9434-8. 
  245. ^ a b "Michaud & Aynesworth 1989 s. 339". 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  246. ^ Nelson 1994. s. 111. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  247. ^ a b "Bundy v. Wainwright, 794 F.2d (US Court of Appeals for the 11th Circuit July 2, 1986) ("The judgment of the district court is REVERSED and the case REMANDED to that court for proper consideration.")". 12 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  248. ^ Mello 1997. ss. 103-106. 
  249. ^ Von Drehle 1995. s. 297. 
  250. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 339. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  251. ^ a b Rule 2000. s. 516. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  252. ^ Keppel 2005. s. 395. 
  253. ^ Keppel 2005. ss. 367-78. 
  254. ^ ""Bundy Did Not Always Carry Out His Murder Plans, Prober Told". Deseret News. Nisan 2, 1989". 8 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  255. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 336. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  256. ^ Keppel 2005. s. 22. 
  257. ^ a b Rule 2000. s. 519. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  258. ^ Keppel 2010, Kindle location 7600–05. 
  259. ^ Von Drehle 1995. ss. 352-58. 
  260. ^ Keppel 2005. s. 363. 
  261. ^ Keppel 2010, Kindle location 7550–58. 
  262. ^ Nelson 1994. ss. 136-137, 255, 302-304. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  263. ^ Nelson 1994. s. 234. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  264. ^ Nelson 1994. s. 256. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  265. ^ Michaud & Aynesworth 1999. ss. 335-36. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  266. ^ Nelson 1994. s. 271, 303. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  267. ^ "Roy, Roger; Dezern, Craig (Ocak 25, 1989). "Bundy Finally Draws Cheers: Hundreds Celebrate Execution". Orlando Sentinel. Orlando, Florida: Tronc". 23 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  268. ^ "Parker, Laura (Ocak 25, 1989). "2,000 Cheer Execution of Killer Bundy; 'Thank God, It's Finally Over'". The Washington Post. Washington DC: Nash Holdings LLC". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  269. ^ Nelson 1994. ss. 311-321. Word, Ron (January 24, 1999). "Survivors Are Haunted By Memory of Ted Bundy 10 Years After Execution". Seattle Times. Seattle, Washington: Seattle Times Company. Associated Press. Archived from the original on April 28, 2013. Retrieved April 25, 2011. 
  270. ^ Nelson 1994. s. 323. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  271. ^ ""Bundy's Will Requests Cremation and Scattering of Ashes in Washington". Deseret News. Salt Lake City, Utah: Deseret News Publishing Company. Associated Press. Ocak 26, 1989". 20 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  272. ^ Rule 2009. s. xxxvi–xxxvii. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  273. ^ a b Von Drehle 1995. ss. 283-285. 
  274. ^ Von Drehle 1995. s. 285. 
  275. ^ Keppel 2005. s. 30. 
  276. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 111. 
  277. ^ a b c Nelson 1994. s. 257. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  278. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 16. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  279. ^ Keppel 2005. s. 80. 
  280. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 159. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  281. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. vii. 
  282. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 176. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  283. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 73. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  284. ^ Rule 2009. s. 241. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  285. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 172. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  286. ^ Rule 2009. ss. 14-16. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  287. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 12. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  288. ^ Chua-Eoan, Howard (2007). "Top 25 Crimes of the Century". Time. New York City: Meredith Corporation. 19 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  289. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 14. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  290. ^ a b Michaud & Aynesworth 1999. ss. 12-13. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  291. ^ a b Michaud & Aynesworth 1989. s. 196. 
  292. ^ Keppel 2010, Kindle location 7481. 
  293. ^ Rule 2009. s. 279. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  294. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 334. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  295. ^ Keppel 2010, Kindle location 7583–91, 7655. 
  296. ^ Enns, Gregory (Mayıs 21, 1989). "Bundy's mystique lives on". Anchorage Daily News. Anchorage, Alaska: Binkley Co. 24 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  297. ^ Keppel 2005. s. 379. 
  298. ^ Keppel 2010, Kindle location 7046. 
  299. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 76-77. 
  300. ^ Rule 1981. s. 182. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  301. ^ Rule 2000. ss. 421-32. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  302. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 156. 
  303. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 85. 
  304. ^ Rule 2009. ss. 612-13. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  305. ^ Nelson 1994. s. 152. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  306. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 331. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  307. ^ Nelson 1994. s. 231-32. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  308. ^ Mack, Raneta Lawson (1999). A Layperson's Guide to Criminal Law. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing. s. 136. ISBN 978-0-313-30556-6. 19 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  309. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 13. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  310. ^ Dobbert, Duane (2007). Understanding Personality Disorders. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. s. 55. ISBN 978-0-275-98960-6. 
  311. ^ a b "Long, Phillip W. "Antisocial Personality Disorder: World Health Organization ICD-10". www.mentalhealth.com. World Health Organization". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  312. ^ "Lilienfeld, Scott O.; Arkowitz, Hal (Kasım 28, 2007). "What "Psychopath" Means: It is not quite what you may think". Scientific American. New York City: Nature Publishing Group. doi:10.1038/scientificamericanmind1207-80". 26 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  313. ^ "Ted doğru ile yanlış arasındaki farkı biliyordu, ama önemli değildi, çünkü özeldi ve istediği şeyi yapmayı hak ediyordu. O dünyanın merkezi idi; hepimiz kağıt bebek figürlerdik ve kimsenin önemi yoktu. " Rule 2009. ss. 611-12. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  314. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 281. 
  315. ^ Dekle 2011. s. 131. 
  316. ^ Von Drehle 1995. s. 288. 
  317. ^ Nelson 1994. s. 316. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  318. ^ Samuel, Douglas B.; Widiger, Thomas A. (2007). "Describing Ted Bundy's Personality and Working towards DSM-V". Independent Practitioner. Lexington, Kentucky: Kentucky Üniversitesi Psikoloji Departmanı. s. 20-22. 
  319. ^ Ted Bundy (Ocak 24, 1989). "Fatal Addiction: Ted Bundy's Final Interview" (Röportaj). Interviewed by James Dobson. Railford, Florida: Focus on the Family. 
  320. ^ Shapiro, Ben (2005). Porn Generation: How Social Liberalism Is Corrupting Our Future. Washington, D.C.: Regnery Publishing. s. 160. ISBN 0-89526-016-6. 
  321. ^ a b Meyers, Art (Kasım 17, 2010). "The Ted Bundy Murders". WCTV. Thomasville, Georgia: Gray Television. 12 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  322. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. 320. 
  323. ^ a b Rule 2009. s. 611. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  324. ^ Keppel 2005. ss. 401-02. 
  325. ^ Hyatt, P. (Ekim 3, 2012). "Ted Bundy's Final Interview". Statement Analysis. Blogspot.com. 7 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  326. ^ Goldstein, Al (Şubat 8, 1989). "The Perversion of Truth Continues in Alleging a Porn-Crime Link". Los Angeles Times. Los Angeles, California: Tronc. 4 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  327. ^ Nelson 1994. s. 318. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  328. ^ Rule 2009. ss. 611-12. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  329. ^ a b c Michaud & Aynesworth 1999. s. 340. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  330. ^ Dekle 2011. s. 219. 
  331. ^ Rule 2009. ss. 602-03. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  332. ^ Michaud & Aynesworth 1989. ss. 216-22, 250. 
  333. ^ Rule 2009. s. 404. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  334. ^ Kendall 1981. s. 167. 
  335. ^ Von Drehle 1995. ss. 288-289. 
  336. ^ Michaud & Aynesworth 1989. s. xi. 
  337. ^ Nelson 1994. s. 280. 17 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  338. ^ Douglas, C.R. (Mayıs 23, 2012). "Ted Bundy's lawyer: Bundy killed more than 100 women – and a man". Orlando Sentinel. Orlando, Florida: Tronc. p. Q3. 12 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  339. ^ Michaud & Aynesworth 1999. s. 199. 27 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  340. ^ Rule 2000, s. 335. 
  341. ^ Keppel 2005, ss. 399–400. 
  342. ^ Von Drehle 1995, s. 363. 
  343. ^ "Schulte, Scott (Kasım 20, 2006). "When evil walked our streets". Davis County Clipper. Woods Cross, Utah: Davis County Clipper, Inc". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  344. ^ Jackson, Steve (2002). No Stone Unturned: The Story of NecroSearch International. New York City: Kensington Books. ss. 75-90. ISBN 978-1-57566-456-9. 
  345. ^ Keppel 2010, Kindle location 9046. 
  346. ^ ""Colorado Bureau of Investigation Cold Case Files: Denise Oliverson". CBI". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  347. ^ a b "PARENTS ARE LEFT TO WONDER Bob Levenson, The Orlando Sentinel, Ocak 24, 1989". 4 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  348. ^ Keppel 2010, Kindle location 9040. 
  349. ^ a b c d e Rule 2009. ss. 334-43. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  350. ^ a b Keppel 2010, Kindle location 7375. 
  351. ^ ""NamUS Missing Persons Database: Ann Marie Burr". National Missing and Unidentified Persons System". 21 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  352. ^ Morris, Rebecca (2013). Ted and Ann – The Mystery of a Missing Child and Her Neighbor Ted Bundy (2nd ed.). New York City: True Books. ISBN 978-1484925089. 
  353. ^ Morris 2013. ss. 238-40. 
  354. ^ Rule 2009. s. 623. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  355. ^ "David, Lohr (Ekim 5, 2011). "DNA Evidence Fails To Link Ted Bundy To Ann Marie Burr". The Huffington Post. New York City: Huffington Post Media Group". 18 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  356. ^ ""Coast Stewardess Fatally Beaten". Spokane Daily Chronicle. Spokane, Washington: Cowles Company. Haziran 22, 1966". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  357. ^ Keppel 2010, Kindle location 7135. 
  358. ^ Rule 2009. s. 503. 30 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  359. ^ Keppel 2005. s. 386. 
  360. ^ "Coeds Found Dead, Victims of Murder". The Free Lance-Star. Fredericksburg, Virginia: BH Media. Associated Press. Haziran 3, 1969. 17 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  361. ^