Türkiye'de açlık grevleri - Vikipedi

Türkiye'de açlık grevleri, Türkiye'de düzenlenen açlık grevleridir.

1930-1950[değiştir | kaynağı değiştir]

Nazım Hikmet 29 Mart 1938'de askeri kişileri üstlerine karşı isyana teşvik suçuyla 15 yıl ağır hapse mahkûm edildi, aynı yılın ağustos ayında ise askeri isyana teşvikten 20 yıla mahkûm edilrek toplamda 35 yıl ağır hapis cezası aldı sonradan 28 yıl 4 aya indirildi. Çeşitli ceza evlerinde 12 yıl tutuklu kaldıktan sonra, 1946 yılında TBMM'ne bir dilekçeyle başvurarak tahliyesini talep etti fakat bu isteği reddedildi. Bu arada Birleşmiş Milletler Örgütü'ne bağlı Uluslararası Hukukçular Derneği 9 Şubat 1950'de Nazım Hikmet'in serbest bırakılması dileğiyle TBMM başkanına, milli savunma ve adalet bakanlarına birer mektup gönderdi. Bu girişimlerden bir sonuç alamayan Hikmet, Bursa Cezaevi'nde 8 Nisan 1950'de bir açlık grevine başladı. Avukatı yaptığı çeşitli görüşmelere dayandırarak iki gün sonra 10 Nisan 1950'de ara vermesini istedi.[1] 2 Mayıs 1950'de tekrar açlık grevine başladı.

1950-1970[değiştir | kaynağı değiştir]

27 Mayıs darbesi'nde tutuklanıp Yassıada'ya gönderilen Celal Bayar, adli tıp raporuna göre 22 Mart 1963'te Kayseri cezaevinden tahliye edildi. Fakat altı gün sonra tekrar gözaltına alınarak aynı cevzaevine gönderildi. Bu durumu protesto etmek için 3 günlük bir açlık grevi yaptı.[2][3]

1970-1990[değiştir | kaynağı değiştir]

Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan idam edilmelerinden hemen önce, Nisan 1972'de Mamak Askeri Cezaevi'nde on iki gunluk bir açlık grevi başlattılar.[4] 12 Eylül darbesi'nden hemen önce ve sonra çok sayıda açlık grevleri yapıldı. Bu açlık grevlerinde özellikle Metris, Mamak ve Diyarbakır gibi cezaevleri ön plandaydı. Bunların içerisinde 1984 yılında Metris Cezaevi'nde başlayan ve üç kişinin ölümüyle sonuçlanan bir açlık grevi yaşandı. 14 Ağustos 1983'te hapishane yönetimi tarafından başlatılan, koğuşlardaki mahkûmlara ait eşyalara el konması ve mahkûmların aranmasının onur kırıcı şekillerde yapıldığı iddia edildi. Devrimci Sol ve TİKB tarafından 11 Nisan 1984'te açlık grevi başlatıldı. 400 mahkûmun katıldığı bu grev 45. günden sonra ölüm orucuna dönüştü.[5] Açlık grevindekilerin talepleri şunlardı:[6]

  • Tek tip elbise uygulamasının kaldırılması
  • İşkencelerin sona ermesi
  • İnsani ve sosyal yaşam koşullarının düzenlenmesi
  • Siyasi tutukluluk hakkının tanınması

Bu grev sırasında Abdullah Meral (63 gün), Haydar Başbağ, Fatih Öktülmüş (66 Gün) ve Hasan Telci (72 gün) öldü,[7] Zeynel Polat ise 75 gün boyunca açlık grevi yaptı. 1985 yılında Metris cezaevinde açlık grevine devam eden 35 kişi kaldı. Şubat 1986'da tek tip kıyafet uygulamasına son verildi ve bir süre açlık grevleri durdu. Temmuz 1987'de Sağmacılar Cezaevinde 50 mahkûm açlık grevine başladı ve bu grev Anadolu'daki cezaevlerine yayıldı. 13 Ağustos 1987'de TAYAD temsilcileri ile yonetimin yaptığı görüşmeler sonucunda istekler kabul edildi ve açlık grevi durduruldu.[5] 1988'de Diyarbakır Cezaevi'nde Mehmet Emin Yavuz açlık grevi yaparken öldü. Dönemin adalet bakanı Mehmet Topaç tarafından tek tip kıyafet uygulaması hakkında tekrar bir genelge verilmesine rağmen çok sayıda hapishanede açlık grevleri başlatıldığı için uygulamaya konulamadı.[8]

1990-2000[değiştir | kaynağı değiştir]

Necmettin Erbakan ve Tansu Çiller'in koalisyon hükûmetiyle yönetimde bulundukları 1996 yılında adalet bakanı Mehmet Ağar'ın çıkarttığı cezaevleri ile ilgili Mayıs Genelgesi olarak bilinen genelgeyi protesto etmek için açlık grevi başlatıldı. Mayıs sonuna kadar ülkedeki yaklaşık 43 cezaevine yayıldı. Toplam 2174 mahkûm açlık grevi ve 355 mahkûm da ölüm orucuna katıldı.[9] İlk açlık grevi Diyarbakır E tipi cezaevinde PKK davasından tutuklu kişilerce başlatıldı.[10] Bu olay sonucu on kişi hayatını kaybetti. Hükûmetin değişmesiyle Mehmet Ağar'ın yerine gelen Şevket Kazan bu genelgeyi iptal etti. İHD, ÎHV, ÇHD, Tabipler Birliği, TMMOB gibi sivil toplum kuruluşları adalet bakanıyla çeşitli temaslarda bulundu. Bu açlık grevlerinden Öcalan Davası için Mayıs 1999'da Ankara DGM tarafından hazırlanan iddianamede PKK faaliyetlerinin bir parçası olarak cezaevi faaliyetleri olarak söz edilmiştir. Bu açlık grevlerini örgütün organize ettiği ve HADEP, TADER ve TAYAD - DER gibi kuruluşların bu grevlere destek verdiği ifdade edilmiştir.[11]

Bir sonraki kitlesel olarak tanımlanan açlık grevi 20 Ekim 2000'de birçok cezaevinde aynı anda başladı. F tipi cezaevlerinin kapatılması, Terörle Mücadele Yasası'nın kaldırılması gibi taleplerle 816 mahkûmun başlattığı açlık grevi yaklaşık bir ay sonra ölüm orucuna döndü.[12] Ölüm orucuna dönüştükten sonra Hayata Dönüş Operasyonu adı altında cezaevlerine operasyonlar düzenlendi. Bu operasyonlar sırasında otuz mahkûm ve iki jandaarma hayatını kaybetti. Açlık grevine son verilmesi için Yaşar Kemal, Zülfü Livaneli, Orhan Pamuk, Oral Çalışlar ve Can Dündar gibi isimler Bayrampaşa Cezaevi’nde görüşmeler yaptı.[13][14] 1996 ve 2000'li yıllarda açlık grevleri nedeniyle pek çok mahkûm özellikle Wernicke Korsakoff sendromu olmak üzere birçok açlığa bağlı hastalığa yakalandı.[15] 2002 yılında Ahmet Necdet Sezer tarafından iki yüzün üzerinde terör suçu mahkûmu, sağlık sorunları nedeniyle aftan yararlanarak serbest kaldı.

2000-2010[değiştir | kaynağı değiştir]

Türkiye Cumhuriyeti'nin başkenti Ankara'da TEKEL işçileri tarafından gerçekleştirilen kitlesel açlık grevi eylemi, ulusal ve uluslararası basında yer almış, siyasi platformda tartışma yaratmıştır.[16][17][18][19][20]

2012[değiştir | kaynağı değiştir]

12 Eylül 2012'de PKK ve PJAK'lı 483 tutuklu ve hükümlü Türkiye genelinde 58 cezaevinde Abdullah Öcalan'ın cezaevi koşullarının iyileştirilmesi ve Kürtçenin anadil olarak kamuda kullanılması talepleriyle açlık grevine başladılar.[21] BDP'nin destek verdiği eyleme ağırlıklı güneydoğuda olmak üzere birçok ilde destek yürüyüşleri yapıldı.[22]

2017[değiştir | kaynağı değiştir]

Kemal Gün[değiştir | kaynağı değiştir]

1947 doğumlu Kemal Gün, 7 Kasım 2016'da Tunceli'nin Hozat ilçesi kırsalında düzenlenen hava destekli Türk Silahlı Kuvvetleri operasyonunda hayatını kaybeden Devrimci Halk Kurtuluş Partisi-Cephesi (DHKP-C) militanı, 28 yaşındaki oğlu Murat Gün'ün cenazesini geri alabilmek için 28 Şubat 2017'de açlık grevine başladı.[23][24] Açlık grevinin 90. gününde Adli Tıp Kurumu Murat Gün'e ait kemikleri teslim edeceğini açıkladı ve kemikler PTT Kargo ile gönderilerek Kemal Gün'e teslim edildi.[23] Murat Gün'ün toprağa verilmesinden sonra da Kemal Gün açlık grevini doksanıncı günde sonlandırarak tedavi altına alındı.[23]

Nuriye Gülmen ve Semih Özakça[değiştir | kaynağı değiştir]

2016 yılında Türkiye'deki olağanüstü hâl ilanından sonra binlerce kamu görevlisi görevlerinden ihraç edildiler.[25] Bu kamu görevlilerinden Akademisyen Nuriye Gülmen ve öğretmen Semih Özakça "işimizi geri istiyoruz" diyerek 8 Mart 2017'de açlık grevine başladılar.[26] Nuriye Gülmen ve Semih Özakça, 21 Mayıs 2017 gece yarısı, açlık grevlerinin 73. günündeyken evlerine yapılan baskın ile gözaltına alındılar ve 23 Mayıs 2017 günü de tutuklanarak cezaevine gönderildiler.[27] Açlık grevine halen devam eden Nuriye Gülmen ve Semih Özakça[27] için birçok kentte protestolar düzenlenirken polisler de protestoculara karşı güç kullandı.[28][29] 18 Ocak 2018 tarihinde sağlık durumlarına ilişkin tıbbi muayenelerini yapan Ankara Tabip Odası hekim heyeti tarafından durumun ciddiyetine dair basın açıklaması yapılmıştır.[30] Açlık grevlerinin 324. gününde direnişlerinin şeklini değiştireceklerini ifade ederek eylemlerini 26 Ocak 2018 tarihinde sonra erdirdiler.[31]

Esra Özakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Nuriye Gülmen ve Semih Özakça'nın gözaltına alınıp ardından tutuklanması ile birlikte Semih Özakça'nın eşi Esra Özakça da süresiz açlık grevine başladığını açıkladı.[32] Öncelikle Semih'in annesi ile birlikte başlanan[33] açlık grevini Esra daha sonra tek başına devam ettirdiği açlık grevini 26 Ocak 2018 tarihinde beraber sonra erdirdi.[31]

Mehmet Güvel[değiştir | kaynağı değiştir]

Nuriye Gülmen ve Semih Özakça'nın eylemlerine destek amacıyla 01 Temmuz 2017 tarihinde açlık grevine başlamıştır[34] ve 26 Ocak 2018 tarihinde beraber sonra erdirdi.[31]

2020[değiştir | kaynağı değiştir]

Helin Bölek[değiştir | kaynağı değiştir]

Grup Yorum üyesi Helin Bölek, tutuklanan müzisyen arkadaşlarının serbest bırakılması ve Grup Yorum'un yasaklanan şarkılarını yeniden söylemek için girdiği ölüm orucunun 288. gününde 3 Nisan 2020 günü hayatını kaybetti.[35]

İbrahim Gökçek[değiştir | kaynağı değiştir]

Grup Yorum üyesi ve bas gitaristi İbrahim Gökçek, Helin Bölek'ten 3 gün önce başladığı ölüm orucunu 323. günde sona erdirdiğini açıklamasına rağmen iki gün sonra 07.05.2020'de tedavi gördüğü hastanede hayatını kaybetti.[36]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Fuat, Memet. "Nazım Hikmetin Yaşam Öyküsü". bianet.org. 18 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  2. ^ Hacır, Gürkan. "Kenan Evren gercekten intihar edebilir mi?". aksam.com.tr. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. [ölü/kırık bağlantı]
  3. ^ "Turkey: How to Stay in Trouble" (İngilizce). time.com. 24 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  4. ^ Nihat Behram Darağacında Üç Fidan
  5. ^ a b Devrimci SoL Dava dilekçeleri, Haziran yayınevi
  6. ^ Asılmayıp beslenenler: bir 12 Eylül hesaplaşması
  7. ^ "1984 Ölüm Orucu". yuruyus.com. 2005. 9 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  8. ^ Erhan Üstündağ. "Askeri Cezaevlerine "General Standardı" Lazım". bianet.org. 1 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  9. ^ Ata SOYER. "AÇLIK GREVLERİ/ÖLÜM ORUÇLARI, TTB VE SON TARTIŞMALAR*". Türk Tabipleri Birliği. 6 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  10. ^ "DEĞERLENDİRME" (PDF). CEZAEVLERİ VE YAŞAMA HAKKI. JEOLOJİ MÜHENDİSLERİ ODASI. 9 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  11. ^ "CEZAEVİ FAALİYETLERİ". Öcalan Davası İddianemesi. belgenet.com. 28 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  12. ^ "Ölüm Oruçları: 107 Kişi Öldü, 1 Kişi Eylemde". bianet.org. 22 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  13. ^ "Ölüm orucunda yazarlar devrede". ntvmsnbc.com. 24 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  14. ^ Can Dündar. "Bayrampaşa Tutanakları: "Ölüm koridoru"". 4 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  15. ^ "MAYIS 1996 AÇLIK GREVİ-ÖLÜM ORUCU KATILIMCILARININ KLİNİK DEĞERLENDİRMESİ". www.ttb.org.tr. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  16. ^ "TEKEL işçileri açlık grevine başladı". 5 Şubat 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  17. ^ "TEKEL işçilerinin açlık grevi sürüyor". 10 Şubat 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  18. ^ "TEKEL işçileri açlık grevine son verdi". 16 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  19. ^ "Tayyip Erdoğan, TEKEL İŞÇİLERİNİN 'AÇLIK GREVİ'ne bu yorumu getirdi: 'O SENİN TASARRUFUN'". 12 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  20. ^ Turkish tobacco workers get upper hand in bitter dispute over jobs
  21. ^ "Arşivlenmiş kopya". 22 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  22. ^ "58 cezaevinde 483 kişi açlık grevinde". cnnturk.com. 19 Ekim 2012. 23 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2012. 
  23. ^ a b c "Kemal Gün oğlunu defnetti, açlık grevi sona erdi". Agos Gazetesi. agos.com.tr. 26 Mayıs 2017. 21 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  24. ^ "90 gün açlık grevi yapan Kemal Gün oğlunun kemiklerini toprağa verdi". Cumhuriyet Gazetesi. cumhuriyet.com.tr. 25 Mayıs 2017. 1 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  25. ^ "10 Bin 131 kişi ihraç edildi!". Milliyet Gazetesi. milliyet.com.tr. 30 Ekim 2016. 30 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  26. ^ "KESK üyesi öğretmenler: Hukuksuzluğa son verilmeli". Cumhuriyet Gazetesi. cumhuriyet.com.tr. 30 Mayıs 2017. 31 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  27. ^ a b "Nuriye Gülmen ve Semih Özakça tutuklandı". BBC Türkçe. bbc.com. 23 Mayıs 2017. 3 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  28. ^ "Nuriye Gülmen ve Semih Özakça için açıklama yapmak isteyenlere saldırı". Birgün Gazetesi. birgun.net. 8 Haziran 2017. 13 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  29. ^ "Nuriye Gülmen ve Semih Özakça'ya destek açıklamasına polis saldırdı". Cumhuriyet Gazetesi. cumhuriyet.com.tr. 6 Haziran 2017. 13 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2017. 
  30. ^ "Arşivlenmiş kopya". 31 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2018. 
  31. ^ a b c "Arşivlenmiş kopya". 31 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2018. 
  32. ^ "Semih Özakça'nın eşi Esra Özakça: İşimizi, hayatımızı çaldılar". Cumhuriyet Gazetesi. cumhuriyet.com.tr. 15 Temmuz 2017. 12 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  33. ^ "Semih Özakça'nın eşi ve annesi de açlık grevine başladı". Evrensel Gazetesi. evrensel.net. 22 Mayıs 2017. 22 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  34. ^ "Arşivlenmiş kopya". 31 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2018. 
  35. ^ "Member of Turkish band dies on 288th day of hunger strike" (İngilizce). CTV. 5 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2020. 
  36. ^ https://www.bbc.com/turkce/amp/haberler-turkiye-52576579
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Türkiye%27de_açlık_grevleri&oldid=32636934" sayfasından alınmıştır